Vikan - 21.05.1964, Blaðsíða 34

Hrein
frísk
heilbrigö
húö
HellbrigS húð í 4 mtlliðil
Finnst yðor það ekki vera athyglisvert, a8 Nivea skull
vera lafn vinsælt og nýtfzkulegt og fyrir 50 órum.
þá uppgötvuðu vfsindameon Ezurit, sem gerði það mögu-
legt, að nœra húðina með fitu og raka.
Fegrunarsérfrœðingar segja f dag: Nivea getur
alls ekki verið betrd, hvort sem um er að r«ða Nivea-
creme eða hina nýiu Nivea-milk. Og reynsla
hinna mörgu milljóna sem nota
Nivea sýnir það daglega: Sá, sem snyrtir húð
*fna reglulega með Nivea, heldur henni hreinnl, ferskrl
og heiibrigðri.
DEXION
InnréttiS
geymslur yðar
og lagerpláss
með
D E X I 0 N
hilluefni frá
Landssmiðjunni
Leitiö
uppiýsinga
Sími 20680
AS lokum nam bíllinn staSar í
miöju ljóshafinu frá stóruin
glugga. Iíonan pírði fyrst aug-
unum móti birtunni, en sneri
svo höfðinu undan, um leið og
hún sveipaði ábreiðunni betur
um barnið.
„Biðið andartak,“ sagði liðs-
foringinn. „Hatcher, farðu inn
og athugaðu, hvort tekið er á
móti sjúklingum hér, og hvort
læknir er við höndina.“
Konan horfði á eftir hermann-
inum, þegar hann gekk yfir göt-
una. Siðan færði hún barnið
yfir á annan arminn, stakk
laumulega hinni hendinni í
kápuvasann og þreifaði þar eft-
ir einhverju. Liðsforinginn gaf
henni auga, og þá hætti hönd-
in að hreyfast, unz hann leit
aftur undan.
Hermaðurinn opnaði dyrnar
að vörmu spori og sagði:
„Það eru lækningastofur liérna
hinum megin við götuna, og
læknirinn er við.“
Konan hikaði. Hönd hennar
kom hægt upp úr vasanum. Hún
roðnaði og rétti fram upplitaðan
og þvældan 5-dollara seðil.
„Ég ætla að borga fyrir farið,“
sagði hún, „en eg hefi ekki
smærra.“
Liðsforinginn leit á framrétt-
an seðilinn, og það kom léttur
roði i kinnar hans.
„Það kemur ekki til mála nein
borgun,“ sagði hann, en hafði
þó ekki augun af seðlinum, sem
var svo illa farinn og krumpinn,
að hann var naumast læsilegur.
„En ég ætlaði að borga,“ sagði
hún og þrýsti seðlinum að hand-
arbaki liðsforingjans.
Allt í einu greip hann seðil-
inn, eins og honum hefði snúizt
hugur.
„Ég get skipt honum,“ sagði
hann og sneri sér frá henni, með-
an hann tólc upp veskið, en hann
gaf henni ekki til baka, fyrr en
hún var komin út úr bilnum.
Þá stakk hann vandlega saman-
brotnum seðlinum i hönd hennar
og sagði: Mér finnst að einn
dollar sé nóg í fargjald,“ og
bætti svo við:
„Gangi yður vel! — Hjálpaðu
henni yfir götuna, Hatcher.“
„Ég get nú bjargað mér,“ sagði
hún og stakk peningunum i vas-
ann.
Ungi hermaðurinn beygði sig
snögglega niður á götuna og
tók upp einhvern gylltan smá-
hlut sem féll úr fellingu á á-
breiðu litla drengsins og rétti
konunni á leiðinni yfir götuna.
„Geymið þetta handa drengn-
um,“ sagði hann. „Stjörnur af
þessu tagi eru sjaldgæfar.“
„Alináttugur!“ sagði liún „þetta
er stjarna af honum, og það var
ekki ætlun mín að rífa hana
lausa. Þú ættir að láta hann fá
hana, annars fær liann áreiðan-
lega skömm i hattinn fyrir að
liafa týnt henni. Ég hefi heyrt,
að, þeir taki svo hart á þeim
hermönnum, sem fara illa með
búninga sína.‘
„Ekki á körlum eins og hon-
um,‘ sagði hermaðurinn.
Þegar þau höfðu gengið nokk-
ur skref eftir gangstéttinni,
benti liann á upplýstan inngang-
„Hérna er læknirinn,“ sagði
hann.
Hún leit óróleg á dyrnar.
„Ég hefi aldrei lieimsótt lækni
fyrr. Clovis, maðurinn minn,
hefur alltaf ekið sjálfur með
börnin til læknis, ef eitthvað
hefur verið að þeim, sem Sue
Annie frænka hefur ekki getað
annazt.“
Ungi hermaðurinn varð undr-
andi.
„Farið ekki að segja mér, að
frúin sé hrædd við nolckurn
skapaðan hlut! Uss, það er bara
að ganga beint inn.“
Hún kom inn í litla ferhyrnda
forstofu og nam hikandi staðar
við tvennar lokaðar dyr.
Loks áræddi liún að opna þá
liurðina, sem henni virtist meira
notuð, og gekk inn í biðstofuna,
en stanzaði strax hálfblinduð af
birtunni og ráðvillt þegar hún
sá, að stofan var full af fólki
sitjandi á stólum og bekkjum
eða standandi við veggina, og
allra augu beindust að henni.
Allir virtu hana fyrir sér með
þessum sérstaka áhuga, sem ein-
kennir þá, er svo lengi hafa ver-
ið innilokaðir með þrautir sín-
ar og áhyggjur, að sérhver við-
burður, þó að dapurlegur sé,
verður að kærkominni tilbreyt-
ingu.
Og það hélt áfram að stara á
hana, því að fáir liöfðu séð svo
stórvaxna konu, —- eða útlitið,
— þessi fátældegi klæðnaður,
hárið í óreiðu og óhreint and-
litið, —■ allt talaði sínu máli
um æpandi þörf fyrir hjálp.
Mögur og krangaleg kona með
sofandi barn i fanginu færði sig
I PP i
[ ATKVÆÐASEÐIIL
Ég greiði atkvæði mitt ungfrú
sem „Ungfrú ísland 1964".
_______________________________________________________________ii
*
4
— VIKAN 21. tbl.