Vikan - 30.07.1964, Blaðsíða 39

allt nágrennið.
„Pabbi hennar heldur að það
sé Larry French,“ sagði hún, „af
því að Sheela skipti sér aldrei
af neinum strák nema honum.
Og karlinn var nógu vitlaus til
að æða með vonzku heim til
þessarar vitlausu frænku hans
Larry, til að komast að því hvar
strákurinn væri svo hann gæti
látið hann kvænast Sheelu. Auð-
vitað fullyrti sú gamla að Larry
væri jafn saklaus að þessu
klandri Sheelu og kanarífuglinn
hennar, og ef hún hefði ekki
verið í bælinu þessa viku, væri
þetta nú þegar komið út um
allt nágrennið. Þegar herra Des-
mond fór, var hún farin að
skrækja eitthvað um nauðsyn
þess að verja sóma elsku drengs-
ins síns.“
Ég var ennþá dálítið tortrygg-
in og spurði hana hvernig hún
vissi þetta allt, en hún var í
engum vandræðum með að skýra
það: Sheela, sem hafði orðið að
tala við einhvern, hafði sagt
Katie frá leyndarmálinu, og Kat-
ie hafði vitað það á undan öll-
um öðrum.
„Hún skreppur heim til henn-
ar í kvöld til að kveðja hana,“
sagði Florrie, „og hún sagði að
ég mætti koma með ef ég gæfi
Sheelu vasaklút eða eitthvað svo-
leiðis og hypjaði mig svo. Sheela
heldur að við sjáum hana ekki
framar á lífi,“ bætti hún við
næstum kæruleysislega. „Spá-
kerlingin sagði henni að hún
mundi ekki lifa næsta ár til enda,
það væri skráð í stjörnurnar, og
nú er hún sannfærð um að hún
muni deyja þegar hún á barnið.“
Um þessar mundir hafði mér
næstum því tekizt, með beitingu
heilbrigðrar skynsemi, bænum og
hreinni gleymsku að víkja frá
mér öllum ótta við spádóm kerl-
ingarinnar í tjaldinu. En orð
Florriear færðu þennan leiðinda-
atburð nær, svo mér fannst eins
og hann hefði gerzt í gær. Ef
spákonan hafði spáð Sheelu ó-
förum, þá hafði hún svo sannar-
lega spáð hinu sama fyrir mér.
Og jafnframt komst ég að þeirri
skelfilegu niðurstöðu, að ef
henni hefði ratazt satt á munn
varðandi Sheelu, þá var jafnlík-
legt að hún hefði haft á réttu að
standa viðvíkjandi mér.
Florrie skvaldraði áfram.
Sheela, sagði hún, hafði ekki
upplýst foreldra sína hið minnsta
um faðerni barnsins, en Katie,
sem kunni lagið á henni, hafði
náð því upp úr henni að það
hefði allt saman skeð kvöldið
góða á kjötkveðjuhátíðinni. Þar
eð Katie hafði verið í fýlu við
Larry, hafði hann snúið sér að
Sheelu, eins og eðlilegt var —
„og,“ sagði Florrie, „þar sem
hann var niðurdreginn út af mis-
klíðinni við Katie og Sheela var
svo hrifin af honum, þá skeði
þetta allt áður en þau höfðu tíma
til að hugsa sig um.“
„Og vill hann þá ekki kvæn-
ast henni?“ spurði ég.
Florrie yppti öxlum. „Ó, hún
veit ekki einu sinni hvar hann
er niðurkominn," sagði hún. „Að
vísu sagði Katie henni strax að
skrifa honum og segja honum það
umbúðalaust — að hún ætti von á
barni og barnið væri hans. En
hún skrifaði honum bara ein-
hverja tunglskinsrómantík um
það hversu mjög hún þyrfti hans
við, um það hve mikils virði
þau væru hvort fyrir annað, rétt
eins og hún væri einhver Lana
Turner, enda fékk hún ekki ann-
að frá honum til baka en eitt-
hvað um að hann sæi eftir þessu
sem hefði skeð, að hann hefði
komizt að raun um að hann
þyrfti að öðlast meiri lífsreynslu
til að verða leikari, svo að hann
legði sjóleiðis af stað til Evrópu
daginn eftir. Hann fær örugglega
nægju sína af lífsreynslu ef herra
Desmond klófestir hann einhvern
tíma,“ bætti hún við og brosti,
hróðug af fyndni sinni og vizku.
Ég get nú ekki séð að þetta
sé neitt gamanmál; frá mínum
bæjardyrum séð var það eins
grafalvarlegt og nokkuð, sem ég
hafði lesið um í bókum. Ég fann
allt í einu til ákafrar löngunar
til að sjá Sheelu, eins og mig
hafði kannski langað ef það hefði
átt að fara að hengja hana, og
þegar Florrie bauðst til að taka
mig með sér um kvöldið, tók ég
hana á orðinu.
Við hittumst skömmu eftir
kvöldmat og gengum saman nið-
ur götuna áleiðis að húsi Des-
monds. Kvöldið var napurt og
rekja í lofti eftir nýafstaðið regn.
Þegar við komum að húsinu,
blístraði Katie á Sheelu og hún
kom út. Hún var föl og svipur-
inn vitnaði um eyrðarleysi.
„Ó, ert það bara þú Katie,“
sagði hún þegar hún sá okkur.
„Hver annar hélztu að það
væri?“ spurði Katie. „Ég kom
með þessa krakka með mér. Þá
langar til að kveðja þig.“
Ég tók eftir hvernig Katie um-
gekkst hana, með atyrðandi, en
þó góðgjarnri glettni, eins og hún
væri sjúklingur, sem þyrfti að
örva. Florrie rétti Sheelu vasa-
klútinn, og hún tók við gjöfinni
og þakkaði, en á næsta augnabliki
virtist hún hafa gleymt henni
fullkomlega; það var eins og hún
væri einhversstaðar út af fyrir
sig, langt í burtu frá okkur hin-
um.
„Þið getið beðið okkar hérna,“
sagði Katie við okkur og tók um
armlegg Sheelu. „Við Sheela
þurfum að ræðast við í einrúmi."
Þær gengu niður þrepin og svo
Úrvalsreiðhjól
FALKINN D.B.S.
IRDDGE
B. S. A.
HOPPER
Ávallt fyrirliggjandi
í öllum stærðum fyrir karla og konur,
yngri sem eldri.
FÁLKINN H.F., REIÐHJÚLADEILD
VIKAN 31. tbl.
39