Vikan - 31.03.1966, Side 14

Eitt get ég sagt um hann.
Hann fór ekki í felur, hann dró
heldur ekki fjöður yfir neitt, til
að afsaka sjólfan sig. Hann beið
ekki einu sinni eftir þvt að þjónn-
inn kæmi með drykkinn handa
okkur. Um leið og hann var
búinn að tala við þjóninn sagði
hann umbúðalaust: — Ég bað
Ellen um skilnað f gærkvöldi.
Ég hafði heyrt einhverjar ó-
Ijósar kjaftasögur um Walt og
einhverja unga stúlku, svo að ég
kom ekki af fjöllum, en þó hafði
ég ekki lagt eyrun að þessu
kjaftæði. Walt Crane og einhver
önnur kona? Það var hlægilegt.
Ég hefði getað trúað að hann
hefði tekið glas með einhverri
stúlku, en ekki neitt sem hét al-
varlegt stefnumót. Jafnvel smó-
vegis daður, því að stúlkan var
glæsileg og hún og Walt höfðd
rekizt hvort á annað á auglýs-
ingaskrifstofunni, þar sem hann
vann. En það gat ekki verið
neitt alvarlegra en það, því að
slfkir hlutir gátu hreint og beint
ekki komið fyrir Walt og mig.
Við vorum ekki unglingar leng-
ur og áttum stálpuð börn. Við
vorum komnir á það stig að fá
okkur blund eftir kvöldverðinn
og báðir vorum við svolftið farn-
ir að fitna. Stundum greip okk-
ur heimþrá og þá áttum við
til að verða viðkvæmir og segja
eitthvað á þessa leið: — Ég man
þegar ég var drengur. Börnin
horfðu þá á okkur með hálf-
gerðri meðaumkun og óþolin-
mæði. En að við færum að skilja
við konurnar okkar, það var al-
gerlega óhugsandi, þangað til
núna ...
— Hvað hefur skeð, Walt?
sagði ég og reyndi að vera al-j
varlegur. — Sfðast þegar við
töluðum saman voruð þið Ellen
að hugsa um að kaupa nýjan
bfl og Sandra var með mislinga,
Tommy hafði fengið slæmar
einkunnir, og Debbie sveif f
skýjum, vega þess að henni hafði
verið boðið út f fyrsta sinn. Og
nú, allt í einu ertu farinn að
tala um skilnað?
Hann gretti sig, eins og til að
losna við einhverja kvöl og var
sýnilega þakklátur, þegar þjónn-
inn kom með drykkjarföngin.
Ég horfði á hann meðan hann
drakk úr glasinu og ég hugsa
að það hafi gert honum gott að
ég talaði um hversdagslega hluti
f sambandi við heimilishagi
hans, um börnin og Ellen, sem
var svo lagleg og elskuleg, en
átti það til að vera svolftið bráð
í skapi og fjúka upp út af smá-
munum, og venjulega enduðu
þessi reiðiköst hennar f óþol-
andi höfuðverk.
Hann lét glasið frá sér og
rétti hendurnar upp, eins og í
einskonar uppgjöf. — Ék veit að
þér finnst ég vera villimaður.
Það er allt í lagi, ég skal viður-
kenna það. En þetta er bara
ekki svo einfalt.
Oh, fjandinn hafi það, hvern-
ig átti ég að setja sjálfan mig
sem dómara yfir honum? Og
þó, mér varð hugsað til Ellen.
„Vesalings Ellen", myndi fólkið
segja. Ég fór að leita í hugan-
um eftir einhverju vopni, til að
berjast á móti þessari vitleysu,
sem mér fannst hann vera að
flana út f.
— Hvernig tók Ellen þessu?
spurði ég, þótt ég vissi að hann
vildi helzt ekki tala um hana.
En ég vissi að ég hafði fundið
vopn.
Hann hleypti brúnum, hristi
höfuðið og forðaðist að líta f
augu mín. — llla, mjög illa. Hana
grunaði ekki neitt, hún hafði
ekki minnstu hugmynd um neitt.
Henni fannst ég hafa hagað mér
kynlega undanfarnar vikur, en
hún hélt að það væri vegna
þess að ég væri með einhverjar
áhyggjur af starfinu, eða að ég
væri þreyttur eftir vinnuna við
nýju samningana. Hann var óða-
mála og honum leið greinilega
rr.jög illa.
— Núna held ég að hún sé
hálf dofin. Hún grét svo mikið
að það gekk að hjarta, en ég
gat ekkert gert, ég varð að
segja henni þetta. Ég varð að
binda endi á þetta ástand ...
— Er þetta fyrirsætan? spurði
ég.
— Hefurðu heyrt um hana?
— Já, kjaftasögur, ósköp ó-
Ijósar. Ég hélt að þetta væri
marklaust fleipur.
— Þér fannst að þetta gæti
ekki verið? spurði hann stuttara-
lega. — Ekki góði gamli Walter
Crane. Blessaður vinurinn. For-
maður keiluklúbbsins f fyrirtæk-
inu. Fyrrverandi gjaldkeri for-
eldraklúbbsins. En ég skal segja
þér eitt, Jerry, þetta kemur fyr-
ir menn eins og mig, já fyrir
menn eins og mig og þig. Við
sækjumst kannske ekki eftir þvf,
en þetta kemur fyrir. Það getur
jafnvel verið að við séum að
leita eftir slfkum ævintýrum, að
allir geri það einhverntíma, þótt
við viljum ekki viðurkenna það.
Þessi ásökun hans var ekki
nógu ákveðin til þess að hafa
nokkur áhrif á mig. Ég var ör-
uggur þar sem ég sat andspæn-
is honum og hugsaði um upp-
bæturnar sem ég átti að fá frá
fyrirtækinu um næstu mánaða-
mót. Svo var ég líka að hugsa
um hvort ég hefði ekki sett sölu-
met þennan mánuð. Þá mundi
ég allt f einu eftir því qð Kathy
litla dóttir mín átti afmæli, hún
var á táninga-aldrinum og var
ýmist í skýjunum af gleði eða
hún grét í- sárustu örvæntingu.
Og Harriet hafði beðið mig að
kaupa tvö gallón af rjómaís. Að
hugsa sér hvað þessir ungling-
ar gátu étið af rjómafsl
— Ó, Jerry, sagði hann, hvísl-
andi röddu rétt eins og við vær-
um f kirkju. — Hún er stórkost-
legl Dásmalegl Hún heitir Jenni-
fer West og hún er svo falleg
að það verkar á mig eins og
sársauki. Hann hristi höfuðið og
horfði dreymandi út f loftið, eins
og skáld sem er að reyna að
finna rétta og nógu hrffandi lýs-
ingu á þessari himnesku veru.
— Hvernig skeði þetta? spurði
ég þreytulega.Mig langaði raun-
ar ekkert til að heyra þetta f
smáatriðum, — hvernig þau
höfðu hitzt, — hver hafði kynnt
þau, hvernig þau höfðu horft f
augu hvors annars, — fyrstu at-
lotin . .. Hann hefði ekki þurft
að skýra þetta alls svo nákvæm-
lega, því að allir hafa lesið eða
heyrt um slíka hluti milljón sinn-
um, og þetta er ekkert nýtt eða
æsandi, nema fyrir þá sem upp-
lifa það. En ég var ákveðinn í
þvf að láta Walt gefa mér ná-
kvæma lýsingu á þessu fyrir-
brigði, vegna þess að ég var
svo gagnkunnugur honum f allt
öðru hlutverki. Ég mundi hve
nákvæmur hann var þegar hann
var að ná flís úr fingrinum á
Tommy litla, þegar við vorum
öll í sumarfrfi f Maine. Ég mundi
eftir honum, þegar við sátum
fjögur á veröndinni við kofann
sem við leigðum. Börnin öll sof-
andi inni og við fjögur svo inni-
lega ánægð yfir tilverunni,