Vikan - 22.03.1968, Side 40

gluggasylluna. Hún stóð þarna í
dimmu herberginu og hlustaði.
Hún heyrði í bílflautimni langt í
burtu. Hún setti samfestinginn,
trefilinn, gúmmískóna og hanzk-
ana inn í skápinn, svo fór hún
í náttfötin og lagðist á rúmið.
Hún heyrði sirenurnar nálgast.
Skömmu síðar þagnaði bílflautið.
Hún vissi, að nú átti hún að
biðja. Ekki á venjulegan hátt,
heldur djúpa bæn, djúpa, svarta
bæn. Hún vissi hvernig hún átti
að öðlast myrkrið. Hún tók lítið
box með trékubbum upp úr
skúffunni í klæðaskápnum og
raðaði þeim á gólfið við glugg-
ann. Svo bretti hún upp skálm-
arnar á náttfatabuxunum og
kraup á kubbana, lét sig síga
hægt á hnén, svo rétti hún hægt
úr sér og andlit hennar var af-
skræmt af þjáningunni, andar-
drátturinn ör. Þjáningin var
næstum óbærileg og fór síversn-
andi. Hún hafði kynnzt þessari
leið inn í myrkrið, þegar hún
40 VIKAN »•tbl-
ias hvemig heilög Jóhanna af
Örk hafði umborið logana. Hún
hélt handleggjunum stífum nið-
ur með hliðunum. Þegar henni
fannst að nú gæti hún ekki af-
borið þetta lengur byrjaði
myrkrið að hjúpa hana, þján-
ingin fölnaði og andardráttur-
irm varð afar rólegur. Það fór
skjálfti um augnalokin. Likami
hennar varð stjarfur. Henni
fannst eins og hún krypi á mjúk-
um kodda, og þegar myrkrið
steypti sér yfir hana, vonaði hún
af öllu hjarta að það entist að
minnsta kosti í stundarfjórð-
ung....
Þegar hún kom út úr myrkr-
inu fann hún þessa notalegu
mýkt í öllum vöðvum. Um leið
og hún fann til fyrstu óþægind-
anna aftur, reis hún á fætur.
Hún var hálf dösuð, en afslöpp-
uð og endurnærð. Hún gekk frá
kubbunum aftur í kassann og
lagðist fyrir. Hné hennar báru
merki um þessa grimmilegu með
ferð, en hún fann ekki til. Hún
bretti niður buxnaskálmarnar,
trékubbarnir voru jafn áhrifa-
ríkir og eldurinn og skildu ekki
eftir sig nein ör og þeim fylgdi
enginn óþefur af brennandi
holdi. Hún hafði fengið einhvers-
konar vitrun í myrkrinu. Það var
eins og glampi af himnum. Hún
reyndi að móta það í orðum: —
Ég er sverð guðs, hvíslaði hún.
Það var nálægt því en ekki ná-
kvæmlega. Það var eiginlega
ekki hægt að orða það. Eitthvað
sagði henni hvenær hún átti að
vera sverð. Eitthvað sagði henni
hver sá næsti ætti að vera. Og
svo fékk hún að launum þessa
óumræðilegu vellíðan.
Bart Breckenridge fann heim-
ili Keavershjónanna, niðri við
vatnið. Hann stöðvaði bílinn
hinum megin við götuna, gegnt
hliðinu með steinstólpanum. Um
leið og hann stöðvaði bílinn kom
Barbara Horne út úr skugganum
af öðrum stólpanum og gekk
hægt yfir götuna í áttina til hans.
Hann sté út og opnaði fyrir henni
bíldyrnar.
— Ég er ofboðlítið full, sagði
hún.
Hann settist undir stýri: —
Heim?
— Ég held ekki, ef þér væri
sama. Bara aka svolítið um.
— Allt í lagi. Ég er svo fegin
að þú skyldir vera heima, þegar
ég hringdi.
— Síminn var að hringja, þeg-
ar ég kom inn í herbergið.
Hann stefndi vestur. Hún sat
alveg út við gluggann og hafði
hann opinn, svo næturgusturinn
lék um andlitið.
— Þetta er svo fáránlegt,
sagði hún.
— Er þér að verða óglatt?
— Ég veit það ekki ennþá. En
ef ég bið þig að nema staðar —
stanzaðu þá í snarheitum, Bart.
— Fréttirðu nokkuð?
— Já, ég skal segja þér það
rétt strax.
Þegar hann kom að veitinga-
stofu við þjóðbrautina, nam
hann staðar, fór inn og keypti
handa henni krús af svörtu kaffi.
Hún dreypti þakklát á því. Þeg-
ar hún var búin úr hálfri krús-
inni sagði hún: — Nú líður mér
betur. Ég drakk raunar ekki
mjög mikið, sennilega minna en
nokkurt hinna, en ég þoldi það
verr en ég hélt.
— Var þetta skemmtilegt sam-
kvæmi?
— Þetta var andstyggilegt sam-
kvæmi. Það var ekki margt fólk.
Kelseyhjónin, auðvitað. Þau
héldu boðið. Bonny Yates. Þrenn
önnur hjón, öll úr sama hóp.
Ellefu með mér. Þau hafa öll
þekkzt frá örófi alda. Sum voru
orðin full, þegar ég kom. Hin
voru á góðum vegi með að verða
það. Þau gerðu ekkert annað en
skiptast á einkabröndurum og
skírskota til hluta, sem ég vissi
ekkert um. Svo rifust þau svo-
lítið innbyrðis. Þau segja hræði-
lega hluti hvert um annað og
hlægja hvert að öðru, og kannske
halda þau að það sé skemmtilegt,
en það er alveg andstyggilegt.
Ég skil vel hversvegna Lucee var
ekki mikið hrifinn af þessum
hópi.
— Meira kaffi?
— Já, takk. Þetta er mjög gott
kaffi.
Þegar hann kom með það til
hennar sagði hún: — Bonny
Yates var hjá honum í bátahús-
inu, þegar hann fékk fréttirnar
um Lucille. Jason, maðurinn
hennar, var ekki í borginni og:
hann er ekki í borginni núna..
Hún kom ein. Ég virti þau öli
vandlega fyrir mér og sá að það'
var eitthvað á seyði milli Kelsey
og Bonny Yates. Þau létu eins
og fífl, en það var eitthvað meirai
í því líka.
— Eitthvað fleira?
— Bíddu rólegur. Kelsey drakk