Vikan - 22.03.1968, Qupperneq 48

Hin UOIH GROF
FRAMHALDSSAGA 6. HLUTI
EFTIR J. D. McDONALD
- Ég hsf ekki efni á að vera stór upp á mig, Jezzie. Hann er mikill viðskiptavinur. En ég sé ekki
fram á að hann vilji fá mig aftur.
— Það er nokkuð sem ég skil
ekki ennþá. Manndráp á fjölsótt-
um stað um hábjartan daginn.
Vitneskjan um það, hvaða lykil
átti að taka. Og hvernig vissi
morðinginn eða morðingj arnir að
þú kæmist ekki á undan þeim
til íbúðarinnar?
Það var bankað á dyrnar og
Jezzie Jackman kom inn með
nokkur bréf. — Herra Skip, má
ég trufla og biðja þig að undir-
rita þetta, svo það sé hægt að
senda þau?
— Sjálfsagt. Klukkan er orðin
meira en sjö, stúlka. Ég sagði
þér að fara að hætta.
— Keiluspilið byrjar ekki fyrr
en klukkan átta. Ég hef tíma
þangað til.
Hann undirritaði bréfin í flýti
og rétti henni þau aftur. Hún
sagðist hafa náð í Bruner og Mc
Cabe og þeir myndu koma klukk-
an þrjú næsta dag.
Kimberton leit á hana þar sem
hún stóð við borðshornið og
sagði:: — Mér lízt ekki á svipinn
á þér Jezzie. Þú heldur að mér
hafi orðið á í messunni að kasta
Gus út.
— Það er ekki mitt að dæma
um það, herra Skip. Ég álít að
hann hafi ef til vill unnið vel fyr-
ir þig.
— Eitt smáatriði sló striki yfir
það allt, Jezzie.
Hún setti stút á varirnar og
kinkaði kolli. — Ég býzt við, að
þú myndir segja mér frá því ef
þig langaði til. En er fyllilega
gengið frá öllu? Gæti hann ekki
reynzt hættulegur?
— Ég býst við því. Ég býst
við að hann reyni.
Hún gaut augunum varkár út-
undan sér á Breckenridge. —
Hefurðu ekki áhyggjur af því,
Skip?
— Ég gef djöfulinn í það.
Hún hikaði, bauð síðan góða
nótt og skálmaði burt, hljóð-
laust, hrikalega stór stúlka og
skildi eftir sig daufa blómaang-
an í loftinu.
— Hvað gerum við nú? spurði
Kimberton.
— Hver vissi um þessa pen-
inga?
— Lucille, Gus, ég og einhver
einn enn.
— Einhver sem kynni að vilja
þér illt?
— Að gera lista yfir alla þá
væri fimm ára vinna, Bart.
Breckenridge hugsaði sig um.
— Ég vildi gjarnan að fólk færi
að hugsa um morð og tala um
það. Þá myndi einhver kannske
minnast einhvers, og það gæti
hitað undir einhverjum sem héldi
að hann væri í öruggri höfn.
— Gus sver að hann hafi eng-
um sagt það, en kannske hann
hafi komið upp um það, án þess
að vita af því. Ég ætla að pressa
það almennilega úr honum. Ég
skal sjá hvort ég get ekki hresst
upp á minni hans.
Snögg áttaskipti þeyttu kaldri
rigningargusu á stóru skrifstofu-
gluggana.
— Óstöðugt veður á þessum
tíma árs, sagði Skip Kimberton.
Hvernig gengur þér að komast af
við Harv Walmo?
— Mér gekk ágætlega með
hann.
— Ég skal hringja í hann. Ég
vil að þú komist betur en ágæt-
lega af við hann. Og hann lang-
ar að halda áfram að vera
sjeriff.
— Þakka þér fyrir hjálpina,
Skip.
— Farðu ekki nema þú eigir
erindi annarsstaðar. Komdu með
mér inn í íbúðina og fáðu þér í
glas. Við gætum talað svolítið
meira saman. Þú getur hlustað
á mig tala um Lucille. Ég hef
ekki haft neinn til að tala við um
hana. Hún var tíu sinnum of góð
handa mér, ég gat ekki trúað á
hamingju mína, enda var hún
skammvinn. Hún endaði allt of
snögglega.
Klukkan tíu mínútur yfir 15
var leiknum lokið og Kimber-
landliðið með Jezzie Jackman í
broddi fylkingar, hafði unnið alla
þrjá leikina. Linda var að flýta
sér heim svo afgangurinn af þeim
— Jezzie, Alma, Jeanie og
Stephanie — fóru inn á veitinga-
stofuna við hliðina á spilaskál-
anum, til að fá sér hamborgara
og mjólkurhristing og ræða um
leikinn. Jezzie hafði átt gott
kvöld, var óumdeilanlega stjarna
leiksins. Henni fannst hún vera
stór, fim, sterk og frá. Það fór
í taugarnar á henni, þegar stúlk-
urnar fóru að spyrja hana út úr
um það, hvað komið hefði fyrir
milli herra Skips og Guz Hern-
andez. Þær voru allar þriðju
hæðar stúlkur. Starfið var bara
brauðstrit fjrrir þeim. Þær skildu
ekki hvað sönn húsbóndaholl-
usta var. Þær vildu bara fá eitt-
hvað til að þvaðra um, og sagan
hefði ekki verið lengi að berast.
Jezzie var fegin þegar þær
fóru. Kærasti Ölmu kom og sótti
hana. Stephanie og Jeanie fóru
saman. Jezzie Jackman var ein
eftir og fékk sér tvær súkkulaði-
kökur. Hún át þær hægt. Hún
var í hvítu plísseruðu tennis-
pilsi, hvítum ullarhosum, hvítri
blússu með nafninu Kimberland,
skáhallt yfir bakið með rauðu,
en nafninu sínu að framan í
sama lit. Yfir blússunni var hún
í hvítum peysujakka og hún
óskaði að það stæði Kimberland
á jakkanum líka.
Þegar þær voru farnar ýtti hún
öllu öðru til hliðar og hugsaði
um Gus Hernandez. Hún hugsaði
um hann lengi og hve skaðvæn-
legur hann gæti verið. Herra
Skip var ekki með sjálfum sér.
Þegar hún hafði hugsað nógu
lengi um Gus fór henni að finn-
ast hún vera stór, þjálfuð og frá,
rétt eins og eftir leiksigurinn.
Hún hringdi heim til Gus úr ein-
um símaklefanum við veitinga-
stofuna og þegar þar var ekki
svarað hringdi hún til skrifstofu
hans. Það hringdi lengi áður en
Guz svaraði.
— Þetta er Jezzie, Gus. Þú
vinnur lengi frameftir.
— Ætli þú vitir ekki hvers-
vegna. Segðu honum að ég komi
með skranið hans klukkan fimm
á morgun. Hver á að taka við?
— Ég ætti víst ekki að segja
þér það.
— Þú sást þetta. Hann var
brjálaður!
— Gus, hann var ekki með
sjálfum sér. Þetta hefur fengið
mikið á hann.
— Hann þarf ekki að láta það
koma niður á mér.
— Hann kemst yfir þetta,
Gus.
— Það verður of seint til þess
að ég hafi gagn af því.
— Það er undir ýmsu komið.
Eftir stundarþögn spurði hann
varfærnislega. — Hvað mein-
arðu?
— Ég ætti ekki að vera að tala
við þig, Gus.
— Erum við ekki vinir? —
Okkur hefur alltaf samið. Mergur
málsins er sá að Skip þarfnast
þín raunverulega.
— Reyndu að segja honum
það núna.
— Gus, ef hann vildi að þú
kæmir aftur myndirðu þá gera
það? Ég meina eftir það sem
hann gerði í dag?
— Ég hef ekki efni á að vera
stór upp á mig, Jezzie. Hann er
mikill viðskiptavinur. En ég sé
ekki fram á að hann vilji fá mig
aftur.
— Ja ........ Ég held að ég
viti hvernig við getum komið
því í kring, Gus.
— Er það? spurði hann ákaf-
ur.
— En ég vil ekki fara nánar
út í það í síma. Og .......
— Komdu til mín á skrifstof-
una Jezzie.
— Nei. Það kynni einhver að
sjá til mín. Það þætti einkenni-
legt. Ef herra Skip frétti af því
er ekki víst að hann skildi það.
Mér er andskotans sama þótt þú
missir viðskiptavin. Ég vil bara
að Skip hafi beztu fáanlega hjálp
48 VIKAN “• tbl-