Vikan - 27.06.1968, Síða 36

Þeir gengu saman út á ver-
öndina. Þar var annar lögreglu-
maður að taka myndir af lík-
unum. Ofurlítið til hliðar var
læknanemi frá sjúkrahúsi stað-
arins í hvítum slopp, og maður
með uppbrettar ermar, senni-
lega sjúkrabílsekill. . Saman-
brotnar börur lágu í götunni við
fætur hans.
—• Gefið skýrslu, sagði Mack-
lyn stuttaralega.
—- Ég hef ekki mikið að segja.
Ég átti stefnumót við Mary
Landers klukkan fimm. Ég kom
á bílastæðið klukkan fimm mín-
útur yfir fimm, gekk upp gang-
stíginn og þá voru þeir hér.
Macklyn leit á úrið og klóraði
eitthvað í vasabókina sína.
- Komuð þér við byssuna?
spurði Macklyn.
— Nei.
— Þekkið þér hana? Er það
byssa ungfrú Landers. Þér sögð-
uzt hafa séð byssu hjá henni fyrr
í dag.
— Hún er svipuð, sagði Peter.
— Ég sá, að byssan sem hún var
með í dag, var með lítilli plötu
á skeftinu, eins og þessi. Hann
hikaði, ætlaði að fara að minn-
ast eitthvað á Howard Delafield,
en hætti við það. Hann gerði sér
ekki fyllilega grein fyrir því á
stundinni hversvegna. Hann
langaði að vita ofurlítið meira
um samband þeirra, áður en
hann minntist á það. Það þurfti
ekki að standa í neinu sambandi
við þetta, og að ljóstra upp um
það gat lagt mörg mannslíf í
rúst. Þess í stað sagði hann:
— Hvers vegna komuð þér
hingað?
— Það hringdi einhver átta
mínútur fyrir fimm. Röddin var
óskýr. Lögreglumaðurinn við
símann var ekki viss um, hvort
það var karl eða kona. Röddin
sagði, að tveir menn hefðu ver-
ið myrtir við hús ungfrú Land-
ers, svo var skellt á. Við kom-
um, sáum bíl yðar á bílastæð-
inu og fikruðum okkur hljóð-
lega hingað. Lögreglumaðurinn
með myndavélina gaf Macklyn
merki. Um leið gengu lögreglu-
foringinn og læknaneminn að
líkunum. Macklyn kannaði það
sem var í vösum þeirra, Ofur-
lítið af peningum, lausir seðlar
og skiptimynt, sígarettur, kveikj-
arar, hvorugt líkið með veski.
— Þekkið þér þá? spurði Pet-
er.
Macklyn hristi höfuðið. — Þeir
eru ekki héðan. Það lítur út fyr-
ir að það sé ekki ætlazt til þess,
að við komumst að því í flýti
hverjir þeir eru. Nú til dags
gengur enginn um, án þess að
hafa einhvers konar persónuskil-
riki á sér; sjúkrasamlagsnúmer,
ökuskírteini eða þess háttar.
Hann stóð upp.
— Báðir hafa látizt undir
eins, myndi ég telja, sagði
læknaneminn.
— Stingið þeim inn í sjúkra-
bílinn, sagði Macklyn. Hann
sneri sér að Peter. — Ég þarf að
fá undirritaða skýrslu frá yður.
Ég verð að biðja yður að koma
með mér á lögreglustöðina.
— Handtekinn?
Macklyn hló. — Ég þekki
menn af yðar tagi, herra Styl-
es. Þér hjálpið gömlum konum
yfir götuna og bjargið fögrum,
ungum stúlkum frá grimmum
drekum. Ef þér hefðuð drepið
þessa tvo menn mynduð þér
segja frá því, ekki reyna að
koma sökinni á ungfrú Landers.
Nei, það liggur nokkuð beint
fyrir hvað gerzt hefur, sýnist yð-
ur það ekki? Þetta eru menn-
irnir, sem réðust á stúlkuna á
sunnudaginn. Þeir komu aftur,
hún drap þá.
— Hvernig gat hún vitað, að
þetta væru þeir tveir? Hún gat
ekki lýst þeim fyrir yður á
sunnudaginn.
— Hún sagði okkur, að hún
myndi ef til vill géta þekkt radd-
irnar, sagði Macklyn og yppti
öxlum. Ef til vill eru þetta alls
ekki þeir, en hún hafði álitið
svo og skotið þá þess vegna, —
Móðursýki. Þegar menn kveðja
dyra, segja ef til vill eitthvað
gáleysislegt ■ og bomm — hún
lætur þá hafa það. Hann gaf hin-
um lögreglumanninum merki. Sá
kom og var kynntur fyrir Peter.
Hann hét Robert. — Farðu nið-
ur á lögreglustöðina með Styles,
skipaði hann. Taktu skýrslu af
honum og láttu undirrita hana.
Láttu taka fingraförin af líkun-
um. Láttu öryggiseftirlitsmann-
inn frá Delafield Company koma
og vita hvort hann þekkir menn-
ina.
—• Hvað um golfkeppnina?
spurði Robert. — Golfsamband-
ið hefur sennilega blaðafulltrúa
hér. Hann myndi vita, ef þeir
látnu væru í tengslum við þá á
einhvern hátt, leikmenn, frétta-
menn, sjónvarpsmenn, sölumenn
eða einfaldlega einhverjir af
þessum venjulegu ónytjungum
sem alltaf eru á höttunum, þeg-
ar eitthvað er að gerast í golf-
inu.
Góð hugmynd, sagði Mack-
lyn. — Ég ætla að snuðra ofur-
lítið á staðnum. Það er mögu-
leiki að ungfrú Landers komi
aftur, þegar hún áttar sig!
Robert lögreglumaður var jafn
dökkur yfirlitum og Peter var
ljós. Hann virtist vökull og ráða-
góður. Hann sat í Jagúarnum hjá
Peter á leiðinni aftur til lög-
reglustöðvarinnar.
-— Ef þeir látnu eru þeir tvcir,
sem nauðguðu henni, er hún ut-
an allrar hættu, sagði Robert. —
Sjálfsvörn. Hún gæti meira að
segja fengið heiðursmerki fyrir
það. En ef henni hefur orðið á
skyssa og þetta eru okki þeir
sem réðust á hana — ja — fólk
hefur samúð með stúlkum sem
er nauðgað, en því gezt ekki að
þeirri hugmynd, að þær hlaupi
um með alvæpni og skjóti á
hvern þann, sem skýtur upp
kollinum, ef til vill til þess eins
að spyrja til vegar út á þjóðveg-
inn eða eitthvað í þá áttina, Þá
verður hún sennilega, að láta
sér lynda að vera sett inn.
— ’Ég vona að hún hafi ekki
gert það, sagði Peter. — Hún
hefur átt við nóg að stríða án
þess. Robert kveikti í sígarettu
með kveikjaranum í bíl Peters.
— Það er þessi símhringing, sem
ég er að hugsa um, sagði hann.
— Röddin var deyfð, var okkur
sagt, til dæmis að vasaklútur
hefði verið breiddur yfir hljóð-
nemann. Hversvegna? Segjum
svo, að sendill úr verzlun hefði
verið að koma með pöntun og
fundið dauðu mennina; þá hefði
hann hringt og sagt frá því. -—•
Segjum, að veiðimaður eða
ferðamaður eða einhver þess
háttar hafi verið á ferð um skóg-
inn, þeir myndu ekki fara neitt
í launkofa með hverjir þeir
væru. Svo það lítur út fyrir að
vera einhver, sem ekki hefði átt
að vera hér. Ef til vill hefur eig-
inmaður einhverrar annarrar átt
vingott við stúlkuna.
Peter starði beint fram á vég-
inn. Það var skrýtið, en hann gat
ekki fyllilega rifjað upp fyrir
sér útlit Mary Landers. Hann
mundi eftir vel vöxnum líkam-
anum í gulu blússunni og þröngu,
grænu síðbuxunum, koparrauðu
hárinu og gullinni áferð hörunds-
ins — og sólgleraugunum. Þetta
mundi hann allt saman vel. En
hvernig var andlitið á henni?
Hvernig var hún í hátt? Án þess
að sjá augun, var erfitt að gera
sér grein fyrir manneskju. Hún
hafði virzt blóðheit og hrædd og
— að minnsta kosti um stundar-
sakir fannst henni hún saurguð
vegna þess, sem komið hafði
fyrir. En hver var hún í raun og
veru?
Honum varð hugsað til How-
ards Delafield. Hann myndi ekki
í bráðina gleyma því, þegar Mary
þaut á móti honum, þegar hún
hélt, að hann væri Howard og
það sem hún hafði sagt við How-
ard, þegar hann loksins kom:
—- Ég hélt, að þú ætlaðir aldr-
ei að koma!
Það var hljómurinn í rödd-
inni, hugsaði Peter. Þessi hljóm-
ur útilokaði alla lúgkúru milli
þessarar konu og manns hennar,
hvort sem þau voru gift eða
ekki.
Robert leit á Peter. — Þér
hafið sjálfur verið að leita að
NESTISPAKKAR I FERBALAGID
Látiö okkur annast um ferðanestið.
Nestispakkar fyrir starfshópa og einstaklinga.
Þér veljið réttina, við útbúum matinn.
Háaleitisbraut 58-60, Miðbæ, sími 37140
V________________________________________________)
36 VIKAN 25-tbl-