Vikan - 26.09.1968, Blaðsíða 13

t.
>

okkar að sýna yður eins mikla
gestrisni og okkur er frekast
unnt.
Húsbóndinn gaf skipun um að
búa um sérstakt rúm fyrir
munkinn. Og hversu ákaft sem
munkurinn bað um að fá að fara
aftur til klaustursins, lýsti hús-
bóndinn því yfir, að þessi heil-
agi og æruverðugi gestur mætti
ekki yfirgefa þeirra auma hús
fyrr en í fyrsta lagi eftir þrjá
daga. Hann sagði, að það væri
hið minnsta sem hann gæti gert
fyrir mann, sem hefði bjargað
lífi eiginkonu hans.
í þrjá daga vék húsbóndinn
ekki frá munkinum og umgekkst
hann með djúpri virðingu og
umhyggju. Þegar umræddur tími
var liðinn, söðlaði hann asna.
Hann var hlaðinn gjöfum, og
tveimur gullpeningum var þrýst
í lófa munksins. En þeir voru
varla komnir að hliðinu, þegar
maður hljóp í veg fyrir þá.
Hann fleygði sér við fætur
munksins og bað:
— Heilagi faðir. Fréttin um
kraftaverk yðar hefur borizt um
allt héraðið. Móðurbróðir minn,
sem hefur gengið mér í föður-
stað, er að deyja. Hann biður yð-
ur að koma og blessa sig.
— En ég er á heimleið, sagði
munkurinn önugur.
— Það tekur yður ekki lang-
an tíma. Þér verðið að koma og
hjálpa hinum deyjandi manni.
Og maðurinn tók í beizlið á
asnanum og teymdi hann með
sér.
— Hvar býr þessi móðurbróð-
ir yðar, spurði munkurinn.
— Skammt héðan. Það tekur
aðein fáeinar mínútur að kom-
ast þangað.
Munkurinn gat ekki neitað
þessari bón.
Eftir klukkutíma ferð voru
þeir komnir í annan bæ. Þar
fékk munkurinn að sjá hús, sem
vár nauðalíkt því, sem hann
hafði nýlega yfirgefið. í húsinu
var sjúkur maður, sem búizt var
við að gæfi upp öndina þá og
þegar. Við sjúkrabeð hans stóð
fjölskyldan milli vonar og ótta.
Munkurinn gekk að hinum sjúka
manni. Hann var varla byrjað-
ur að blessa hann, þegar krafta-
verkið gerðist. Hinn deyjandi
maður reis upp úr rekkju sinni
og bað um mat og drykk.
Þegar fólkið sá þetta varð
það undrandi og vildi sýna hin-
um heilaga manni þakklæti sitt
með því að veita honum gistingu
í þrjá daga.
Eftir þrjá daga fékk munkur-
inn ríkulegar gjafir og var fylgt
að hliðinu. Þá skaut þriðji mað-
urinn upp kollinum og bað
mimkinn að koma með sér heim
og blessa sjúkan dreng. Þótt ekki
væri nema í klukkutíma. Orð-
rómurinn um munkinn og
kraftaverk hans hafði borizt
eins og eldur í sinu um allt hér-
aðið.
Ekki heldur í þetta skipti hafði
munkurinn kjark í sér til að
neita. Maðurinn tók í tauma asn-
ans og leiddi hann til hins nýja
bæjar. Þar var farið með munk-
inn að. rúmi lamaðs drengs. Hann
var varla búinn að snerta dreng-
inn, þegar hann tók að hoppa og
dansa fjölskyldu sinni til ósegj-
anlegrar gleði. Foreldrar drengs-
ins tóku ekki annað í mál en
hinn heilagi kraftaverkamaður
dveldist hjá þeim í þrjá daga og
þrjár nætur.
Þegar brottfarardagurinn
rann upp, fékk munkurinn enn
nýjar gjafir, svo að asninn var
að sligast undan byrðinni. Einn-
ig fékk hann fleiri gullpeninga
en hann hafði fengið í hin skipt-
in. Hann hafði nú fengið alls
rúmlega tuttugu gullpeninga.
Hann lét þá í treyju sína, settist
á asnann og bað um leiðsögn til
klaustursins. Það var auðsótt og
loksins var lagt af stað.
—■ Við munum alltaf varðveita
í hjörtum okkar minninguna um
yður, sögðu þeir. Við erum
reiðubúnir til að gera allt sem
þér óskið. Við ætlum að fylgja
yður alla leið til klaustursins.
Þér eruð okkur sem skíragull.
— Ég geri ykkur ónæði, sagði
munkurinn, án þess að hugleiða
orð þeirra frekar. — En þið vit-
ið að leiðin er hættuleg, bætti
hann við. — Hér herja alls stað-
ar ræningjaflokkar.
— Það er rétt, sögðu fylgdar-
mennirnir. Það er sagt að þeir
ráðist meira að segja á fólk um
hábjartan dag.
— Stjórnarvöldin hafa ekki
bolmagn til að stemma stigu við
hinu illa og það breiðist út meir
og meir, sagði munkurinn. Það
er sagt, að ræningjarnir stöðvi
áætlunarvagna á vegunum og
ræni farþegana. Ef einhver
þeirra virðist vera ríkur og
frægur, taka þeir hann með sér
í von um, að fjölskylda hans láti
af hendi háa peningaupphæð
sem lausnargjald. Það er líka
sagt, að lögreglumenn hafi orð-
ið vitni að svona löguðu. Tveir
lögreglumenn fóru með áætlun-
Framhald á bls. 35.
38. tbi. VIKAN 13