Vikan - 26.09.1968, Blaðsíða 30

SBBn
daginn inn. íii' til vill mætti komast svo að orði, að
hann haii misst móður sína, en íengið gítar í staðinn.
Fjórði kaili
PAUL OG QUARRYMEN
Paul McCartney sýndi engan sérstakan áhuga á tón-
list í æsku. Ræði hann og Michael bróðir hans voru
eitt sinn látnir læra á píanó. „Pað voru mikil mistök
hjá okkur að láta þá hefja námið að sumarlagi,“ segir
Jim. „Kennarinn kom heim til okkar, en allan tímann
voru krakkarnir í nágrenninu að berja að dyrum og
biðja strákana að koma út í leiki. Eg sá, að þetta gat
ekki gengið, svo að }>að varð að ráði, að strákarnir
ióru í tímana heim til kennarans. En það dugði samt
ekki.“
Jim vildi, að Paul færi í drengjakór dómkirkjunnar í
Liverpool. „Hann fór einu sinni, en söng falskt af
ásettu ráði og var ekki tekinn. Síðar söng hann með
St. Chads Choir, en aðeins stuttan tíma.“
Frændi Pauls gaf honum eitt sinn gamlan trompet
og Paul tókst að leika einföld lög á hann, án þess að
njóta nokkurrar tilsagnar. Tónlistargáfuna hefur Paul
að öllum líkindum erft eftir föður sinn. Jim hafði ung-
ur bvrjað að leika eftir eyrenum á píanó. Hann lék
meira að segja í danshljómsveit um nokkurt skeið.
„Eg lærði aldrei neitt,“ segir Jim. Hins vegar var
garnall pianógarmur heima, og ég gat spilað á hann al-
gengustu dægurlögin.“
Árið 1!)1!), þegar Jim var 17 ára, stoínaði hann dans-
hljómsveit, sem lék á skemmtikvöldum ýmissa starfs-
hópa. Hljómsveitin kom fyrst fram opinberlega á dans-
leik í St. Catherines Hall í Liverpool. „Yið vildum vekja
á okkur athvgli og lituðum þess vegna svartar grímur
i kringnm augun og kölluðum hljómsveitina „Thc
Masked Melod y Makers“. En áður en dansleikurinn
var hálfnaður, höfðum við svitnað svo mikið, að lit-
urinn rann niður eftir öllu andlitinu á okkur. Þetta var
í fyrsta og eina ski])tið, sem „The Masked Melody
Makers“ komu fram.
En við gáfumst ekki upp. Við breyttum nafni hljóm-
sveitarinnar og kölluðum hana nú „Jim Macs Band“.
Við klæddumst allir smókingjökkum, en höfðum ekki
efni á að kaupa okkur viðeigandi skyrtur. Við urðum
því að notast við brjóst og líningar úr pappa, en það tók
enginn eftir þvi.
Hljómsveitin starfaði í fjögur eða fimm ár, en vakti
enga athygli og naut hvorki frægðar né vinsælda.“
]>egar Jim var orðinn fjölskyldumaður og heims-
styrjöldin skollin á, lauk ferli hans sem ldjóðfæraleik-
ara. En liann hélt áfram að leika á píanóið heima hjá
sér. „Paul hafði enga ánægju af píanóleik mínum,“
segir Jim. „Aftur á móti hlustaði hann oft á tónlist í
útvarpinu. Og þegar hann var fjórtán ára, langaði hann
skyndilega lil að eignast gítar. Eg veit ekki hvernig
á }>ví stóð.“
Fyrsti gítarinn sem Paul eignaðist kostaði 15 pund.
En honum gekk illa að komast up]) á lag með að leika
á hann. Þá uppgötvaði Paul, að hann var örfhentur.
Hann lét breyta gítarnum, og eftir það gekk honum
betur að leika á hann. „Mér fannst of erfitt að leika á
gamla trompetinn, sem frændi minn gaf mér,“ segir
Paul. „Hins vegar kunni ég strax vel við gítarinn. Það
var svo auðvelt að leika á hann, og þar að auki gat
ég sungið með.“
'iolf ára gamall fékk Paul áhuga á dægurlögum og
fylgdist upp frá því með öllu liinu helzta, sem var efst
á baugi í heimi dægurlaganna hverju sinni. Hann hreifst
af skiffle-tónlistinni, rokkinu og Elvis Presleys, alveg
eins og John Lerinon. „Elvis hafði mest áhrif á mig,“
segir Paul. „Þegar ég var í leiðu skapi, setti ég plötu
með honum á fóninn — og lék á als oddi um leið. Mér
þótti Elvis stórkostlegur söngvari.“
Hann revndi að spila og syngja eins og EIvis. Einnig
líkti hann eftir Little Richard.
„Mér fannst alveg hræðilegt að hlusta á, þegar liann
þóttist vera að herma eftir þessum Little Richard,“
segir faðir hans. „Eg gat ekki ímyndað mér, að nokk-
ur söngvari syngi svona. En mörgum árum síðar heyrði
ég loks Little Richard syngja á hljómleikum, þar sem
Bítlarnir konm fram. Og þá komst ég að raun um, að
Paul hafði hermt mjög vel eftir honum.“
„Mér gramdist, þegar Paul fékk gítarinn sinn,“ segir
Michael. „Upp frá þeirri stundu mátti hann ekki vera
að neinu. Hann spilaði og söng daginn út og daginn inn.
Ákafinn var svo mikill, að hann gaf sér varla tíma til
að borða. Hann spilaði á salerninu, þegar hann var í
baði og hvar sem var.“
Einn af bekkjarbræðrum Pauls hét Ian James. Hann
átti líka gítar og þeir spiluðu og sungu oft saman, Paul
og hann. Þeir fóru oft í hljómplötuverzlanir, fengu að
hlusta einu sinni á ný dægurlög, og reyndu að leggja
þau á minnið, svo að þeir gætu sjálfir leikið þau, þegar
heim kæmi.
Paul og Ian keyptu sér hvít sportföt með stórum
kringlóttum doppum. Þau voru sérlega áberandi og þeir
félagar nutu þess að spóka sig á götunum, báðir eins
klæddir og vekja athygli vegfarenda.
Jim McCartney reyndi að fá son sinn ofan af því
að klæða sig á svo áberandi og spjátrungslegan hátt. En
Paul skellti skollaevrum við ráðleggingum föður síns.
„Paul var býsna klókur,“ segir Michael. „Þegar hann
kevpti sér nýjar buxur, kom hann heim með þær og
sýndi pabba hvað þær væru víðar. Það leizt pabba vel
á. Síðan fór Paul aftur með buxurnar í lataverzlunina
og lét þrengja þær. Sá gamli tók ekki eftir neinu.“
„Eg var dauðhræddur um, að hann yrði einn af
þessum Teddy Boys,“ segir Jim. „Eg mátti ekki til
þess hugsa. Hvað eftir annað bannaði ég honum að
kaupa sér níðþröngar buxur. En hann sinnti því engu.
Einnig fannst mér hann alltaf of loðinn um hárið. Ég
gat ekki séð neinn mun á hári hans, þótt hann væri
nýkominn frá rakaranum." Framhald í næsta blaði.
30 VIKAN 38- tbl-