Vikan - 26.09.1968, Blaðsíða 19

Virgill, skáldkonungur Róm-
verja, f. 15. okt. árið 70 f. Kr.
Brigitte Bardot, f. 28. sept. 1934.
Eleonora Duse, f. 3. okt. 1859.
Heindrich von Kleist, f. 18. okt.
1777.
ung, sem dó á unglingsaldri, Pál
fyrsta Rússakeisara, sem framan af
ævi bjó við mikið ofríki af hálfu
móður sinnar, Katrínar miklu, og
var síðan myrtur, Don Carlos, kon-
ung Portúgala, sem var myrtur
ásamt syni sínum snemma á þess-
ari öld og Karl annar Rúmenakon-
ungur, sem rekinn var frá völdum
út af kvennafari.
Máninn, sem er kvenlegur í sér,
kann hins vegar prýðilega við sig
í voginni. Hann eykur henni kven-
legan tilfinningahita, næman og
fágaðan smekk, samræmishneigð og
hugsjónir. Mónavogir eru og elsk-
ar að listum og hafa gott vit á þeim.
Merkúr örvar hér einnig mennta-
hneigð og fagurfræðilega hugsun,
og nutu spekingar á borð við
Nietzsche meðal annarra góðs af
því. Mars má s(n Ktils í voginni;
hernaðarandi hans og óstýrilæti fær
þar mjög takmarkaða útrás. Júpíter-
vogir eru ágætar til samstarfs, dug-
legar að jafna deilur og laga sig að
nýjum aðstæðum, en oft jafnframt
allmjög tækifærissinnaðar. Satúrn-
vogir lifa einkum fyrir andann, eru
samúðarfullar gagnvart öðru fólki
og hafa sterka réttlætiskennd.
Vogin á sér færri minni í goð-
sögnum en önnur merki. Þó er þau
að finna þar á nokkrum stöðum, til
dæmis í sögninni um Venus og
Adónis. Venus, eða Afródíta, varð
svo hrifin af Adónisi að hún tók
saman við hann í fullri óþökk hinna
guðanna. Þeir sendu Mars, öðru
nafni Ares, í villigaltarliki að
granda Adónisi, og gerði hann svo.
Afródíta reyndi að heimta hann úr
helju og bar mál sitt fram við Seif/
Júpíter, en Persefóna, drottning
undirheima, hafði þá einnig fest ást
á hinum fagra sveini og afsagði að
sleppa honum. Adónis sjálfur var
á báðum áttum, en þess konar tví-
stígandi er einmitt talinn megin-
veikleiki vogmenna. Júpíter kvað
þá upp þann úrskurð að Adónis
skyldi dvelja sinn árshelminginn
hjá hvorri. Þetta táknar skiptingu
ársins í vetur og sumar, sjálft jafn-
vægið í náttúrunni. Þegar Adónis
deyr og fer til undirheima, kemur
haust og síðan vetur, en þegar hann
snýr aftur til Afródítu, rís upp, þá
er vor á ný. Þessi upprisuhugmynd
varð snar þáttur í trúarbrögðum
Miðjarðarhafsþjóða og komst úr
þeim inn í kristindóminn.
,,Heppið er það barn, er fætt er
undir fullkomnu jafnvægi vogar-
stangarinnar", sagði latneska skáld-
ið Manilíus. Jafnvægi milli alvöru
og léttleika, hóf og samræmi, að
þessu stefnir vogmennið fyrst og
fremst. Það forðast snögg og áhrifa-
mikil tiltæki. Þess konar hátterni
gerir fólk heldur vinsælt, enda eiga
vogmenni að jafnaði því að fagna.
Greint er á milli ýmissa mann-
gerða í voginni, og eru tvær al-
gengastar.
Onnur er innhverf í meira lagi
og þykir sverja sig heldur betur í
ætt til haustsins, árstíðar vogarinn-
ar. Hjó henni gætir oft mikilla áhrifa
frá Satúrn, sem má sín mikils í vog-
inni. Þetta fólk hefur ákaflega
næmar og ekki sérlega sterkar
taugar, er fíngert og fágað. And-
legt líf þess er mjög auðugt og víð-
tækt, en þar eð líkaminn er ekki
sterkbyggður að sama skapi, geta
geðshræringar komið illa niður á
því.
Þessar manneskjur hafa eðlis-
læga andstyggð á hinni grófu og
efnislegu ytri veröld og fjarlægjast
hana ósjálfrátt með því að fága og
slípa sinn eigin taugaða persónu-
leika. Rökkurstundirnar eru uppá-
hald þeirra,- dimman sem óskýrir
útlínur hlutanna auðveldar þeim að
"N
Friedrlch Nietzsche, t. 15. okt.
1844.
Oscar Wilde, f. 15. okt. 1856.
Mahatma Gandhi, f. 2. okt.
1869.
_____________________________________V
skynja innri verðleika þeirra. Frá
Venusi hafa þær æskufjör, frá
Satúrn dvínandi lífsþrótt. Þær eru
því léttlyndar öðrum þræði, en hin-
um kvíðnar og spenntar á taugum.
Þær eru þvi oft fljótar að hrífast af
lífsins gæðum og þrífa til þeirra, en
jafnframt stendur þeim stuggur af
ólgu tilverunnar og grlpa gjarnan
fyrsta tækifærið til að draga sig í
hlé.
Hin manngerðin er öllu úthverf-
ari, en tilfinningavera ekki síður en
hin, þó ekki alveg á sama hátt. Við-
horf hennar til manna og hluta
byggist á því hversu þeir falla
henni í geð, en hún leggur enga
áherzlu á að kanna innra eðli þeirra.
Þetta fólk er ákaflega hjartagott og
fullt með samúð gagnvart öllu og
öllum. Ekkert í heiminum er því
óviðkomandi. Það er stórbrotið og
höfðinglegt og gefur þessum eig-
inleikum lausan taum. Það er opin-
skátt, uppörvandi og býr yfir eðlis-
lægum þokka. Alúð og hlýja streym-
ir frá því og þeir sem umhverfis
það eru hrífast fljótt af því. Það er
fljótt að kynnast, fljótt að fá sam-
úð með öðrum og vekja samúð ann-
arra,- þetta síðasttalda er beinlínis
Framhald á bls. 22.
38. tbi. VIKAN 19