Vikan - 25.02.1971, Blaðsíða 16

ÞAÐVAR
BARATENNIS
Smásaga eftir William Hoffman.
— Það var ekki kalt, en ég setti hendurnar í vasana
og dró upp axlirnar eins
og ég fengi kaldan vindinn í bakið...
— Ég vildi bara að þú kallaðir mig ekki Eggið, sagSi
Jason Gosliorn, þar seín hann sat á divaninum mínum.
Við höfðum liitzt í bankanum og bann bóf, upp úr því,
að heimsækja mig á kvöldin. Hann var ógiftur, um það
bil 25 ára, með kringluleitt og fölt andlit og var ósköp
venjulegur í vextinum. Fallega hárið hans var nærri því
heiðgult.
— Fyrirgefðu, sagði ég og teygði mig eftir bindi. Ég
vissi ekki að hann væri á móti þessu nafni. Við höfðum
farið að kalla hann þetta í skólanum, vegna yfirbragðs
hans, sem var óvenjulega slétt og fellt.
— Það gæti valdið mér vandræðum, nú þegar ég er
orðinn heimsmaður, sagði hann. Hann brosti ekki.
Ég hafði ekki þekkt hann vel í háskólanum; hann hafði
einungis verið meðlimur nokkurra klúbba sem ég var
lika i. Hann átti enga nána vini og var mjög sjaldan með
stúlkum.
— Kannske er hann einmana, sagði Margot síðar um
kvöldið. Við sátum yfir mat í litlu veitingahúsi sem við
stunduðum til að spara: þar var ódýrara en annars stað-
ar. Margot var brúnhærð og brúneygð. Varir liennar voru
rauðar og andlitið fölt. Heldur var liún alvarleg.
— Já, hann er örugglega einmana, sagði ég. Þegar ég
hafði farið að heiman hafði hann verið mér samferða.
Ég vorkenndi honum er ég keyrði í burtu. Hann stóð á
gangstéttarbrúninni og horfði á eftir mér, með hendur í
vösum og axlirnar dregnar upp.
— Ég gæti sennilega fundið stúlku handa honum, sagði
Margot og hvessti brýrnar. Hún vann í leðurvörudeild-
inni í Hanson magasíninu og þekkti margar hnellnar tát-
ur. Það var í rauninni einkennilegt hvernig við höfðum
breytzt. Bæði komum við til London frá smáborgum i
norðurhluta landsins og höfðum dregizt saman. Við áttum
það sameiginlegt að vera í vöm gegn umhverfinu. Svo
komumst við að þvi að við vorum bæði góðir vinnukraft-
ar og ákváðum að halda hópinn. Framagirni beggja hélt
i ókkur kappinu.
— Nci, það myndi ekki ganga, svaraði ég Margot. —
Hann myndi bvrja á því að segja henni hve mikill heims-
maður hann væri.
Við fórum í bíó og heim til mín á eftir. Ég bjó á góðum
stað þó ibúðin væri lítil og útsýnið væri yfir í bakgarð-
inn. Margot hafði hjálpað mér að flikka upp á útlitið á
íbúðinni. Við vorum sífellt að ræða hjónaband — á ákaf-
lega praktiskan hátt. Ég var ekki með mjög gott kaup,
en ég hafði verið efstur í prófinu sem fyrirtækið lagði
fyrir nýju starfsmennina. Margot líkaði sin vinna og ætl-
aði að halda áfram að vinna eftir að við vorum gift.
Við sátum og töluðum saman. Margot hafði farið úr
skónum og var með fæturna á borðinu. Hún var með
granna fótleggi og fallega og kvenlegá ökkla. Skyndilega
hringdi dyrabjallan og Margot skellti. fótunum niður á
gólf. Klukkan var hálf tólf.
Ég opnaði og þar stóð Eggið með poka, fullan af bjór-
flöskum í fanginu. Hann gekk beint inn. — Ég vissi ekki
að þú værir með gesti, sagði hann. Hann starði á Margot
og ég kynnti þau.
— Ég hef heyrt þín getið, sagði Margot og brosti. Hún
var góðhjarta og vorkenndi honum.
— En ég hef séð þig, sagði hann. — Hjá Hanson.
— Já, líttu við og segðu „halló“ næst þegar þú átt leið
hjá.
— Ég sagði halló siðast en þú lézt sem þú heyrðir það
ekki.
Ég leit á úrið, síðan á Margot og fór fram til að ná í
kápuna hennar. Hún stóð upp, vandræðaleg.
— En við erum ekki búin að fá okkur bjór saman, mót-
mælti Eggið. Hann bar töskuna hennar niður að bílnum
með okkur.
Framhald á bls. 44
16 VIKAN »■ tbi.