Vikan - 27.05.1971, Qupperneq 36

legði handleggina utan um
hann? Tvisvar rétti hún hönd-
ina í áttina að hendi hans og
vonaði, að þaer snertust af til-
viljun í myrkrinu og hann
myndi grípa um hennar og
halda henni. Líkami hennar
sárþráði snertingu hans —
þráði — þráði — þráði, en
ekkert skeði. Þau gengu þegj-
andi það, sem eftir var.
Þegar þau komu að húsinu,
tók Kevin klaufalega í hönd
hennar. „Góða nótt, Abbie,"
!sagði hann. ,,Ég man ekki eft-
jir að hafa skemmt mér eins
vel og i kvöld.“ Snerting hand-
ar hans olli henni ekki von-
brigðum. Hún varð til þess, að
allur líkami hennar svaraði og
krafðist, æpti á meira. Seinna,
þegar hún fór að sofa hélt hún
hendinni — hendinni, sem
hann hafði snert — við kinn
sér alla nóttina.
Roland Walker heimsótti
hana þrisvar í ágúst og Ed
Wilkins tvisvar. Sunnudags-
síðdegi nokkurt kgmu þeir
báðir næstum samtímis og án
þess að hafa tilkynnt komu
sína. Hún vissi varla, hvað hún
átti að segja eða gera og brá
á það ráð að gefa þeim ískald-
an ávaxtadrykk og kirsuberja-
köku úti á dyrapallinum. Þeir
virtust afbrýðisamir hvor út í
annan og Kevin. Eftir að hafa
talað um allt og ekkert í þrjá
klukkutíma, fóru þeir báðir
samtimis og voru báðir greini-
lega tregir til að skilja hana
eftir hjá kaupamanninum.
Þannig liðu sumardagarnir
og sumarnæturnir, eltandi
hvert annað eins og hamingju-
söm og áhyggjulaus börn, sem
leika sér í _ rökkrinu. Abbie
dreymdi dásamlfega drauma og
Kevirj var í þeim flestum. Hún
safnaði dálitlum holdum hér
og þar, og líkami hennar virt-
ist varpa af sér hverju árinu
af öðru, þangað til hún leit út
eins og rúmlega tvítug. Hárið,
kinnarnar og varirnar tóku á
sig dýpri og fyllri lit. En í lík-
ama sínum fann hún til tóm-
leika, hann var sem botnlaus
brunnur óútskýranlegrar, nag-
andi löngunar, sem gerði hana
eirðarlausa.
Ellefu dagar voru liðnir af
september, þegar maðurinn,
sem Abbie gat ekki kallað
annað en flæking, kom niður
eftir rykugum veginum og
staðnæmdist til að tala við
Kevin. Mennirnir tveir sátu á
girðingunni, töluðu, hlógu og
pötuðu með höndunum í um
það bil stundarfjórðung, áður
en flækingurinn tók upp fá-
tæklega litla böggulinn sinn
og hélt áfram leiðar sinnar.
Hún sá Kevin horfa hugs-
andi á eftir ókunna mannin-
um, unz hann hvarf bak við
hæðina. Hann tók upp öxina
og horfði síðan aftur eftir veg-
inum. Hann fór að blístra, en
Abbie virtist það lagleysa.
Brátt gafst hann upp við tón-
listariðkun sína það síðdegið
og byrjaði af ofsa miklum að
höggva brenni.
Næstu viku virtist Kevin
næstum vera utan við sig.
Tvisvar sinnum, þegar hún
ráðgerði fjörlega um vorupp-
skeruna, tók hún eftir því að
hann opnaði munninn til að
malda í móinn, en hætti síðan
við að láta í ljósi hugsanir sín-
ar. Blístur og söngur barst æ
sjaldnar frá hjarta hans og
hálsi næstu daga, þangað til
sönglindir hans þornuðu upp
eins og snemmær sumarlind,
urðu að engu, breyttust í þunga
og óþægilega þögn.
Abbie fann, að eitthvað var
ekki eins og það átti að vera.
Hún var samt sem áður nokk-
urn veginn viss um, að það
var ekkert, sem hún hafði gert
og lét þetta gott heita sem
,,karþnannaduttlunga“ eins og
hún mundi eftir þeim hjá föð-
ur sínum og bróður.
I byrjun október var loks
öll uppskeran komin í hús.
Gengið hafði verið frá síðustu
litskrúðugu ávöxtunum, og
niðursuðukrúsirnar stóðu í
löngum röðum í hillunum eins
og hermenn á göngu. Kevin
málaði húsið, hressti upp á
gluggahlerana með gulu og
grænu og skellti rauðum lit á
hlöðuna. Síðan sagði hann for-
málalaust og án þess að líta á
hana: „Jæja, ungfrú Abbie, nú
er uppskerunni lokið, og ég
hef dyttað að húsunum. Nú
held ég, að bezt sé fyrir mig
að fara að búast til brottfarar.“
Diskur skall í vaskinn, og
hún greip andann á lofti. Henni
fannst hún vera að detta, þyrl-
ast inn i hringiðu óminnisins.
Hún heyrði sína eigin hásu
rödd: „Til brottfarar? Nú, enn
eru hér heilmörg verk að
vinna. Ég ræð ekki við þau
öll sjálf.“ Svo fann hún til
hræðslunnar, þegar lostið var
liðið hjá og rödd hennar var
ákveðin, skræk: „Ég réði þig
ekki bara til sumarstarfanna,
það veiztu. Mig vantaði ein-
hvern til að vinna erfiðisverk-
in hér á bænum. Nú“ — hún
tafsaði á orðunum — „ef ég
hefði vitað, að þú ætlaðir að-
eins að vera í tvo mánuði,
hefði ég alls ekki ráðið þig.
Búið þarfnast þín, skilurðu það
ekki?“
Kevin kinkaði kolli dapur og
leit enn ekki framan i bana.
Svo sagði hann hægt: „Allt í
lagi, ungfrú Abbie. Ég skal
vera eins lengi og mín er þörf
. . . við getum talað nánar um
þetta seinna." Hún rétti úr sér,
áköf og glöð yfir frestuninni:
„Já, við getum talað um þetta
seinna, þegar við höfum feng-
ið nægan tíma til að hugsa
málið.“
• Þegar uppþvottinum var lok-
ið, hlustuðu þau ekki á útvarp-
ið né töluðu saman eins og
þau voru vön, heldur afsakaði
Kevin sig og gekk hnugginn í
bragði út í hlöðu. Hún horfði
á eftir honum og fann að nýju
til nærveru sorgarinnar í sál
sinni.
Abbie fann til ákafs hjart-
sláttar og kökks í hálsinum,
þegar hún gekk upp stigann til
herbergis sins. Skyndilega
fannst henni hún aftur verða
gömul. Herpingurinn í hálsin-
um gerði henni erfitt um and-
ardrátt, hún fann, að hún var
gráti nær. Of heitt var í her-
be^ginu, og nýja málningar-
lyktin var sterk. Hún slökkti
ljósið og færði bakbeina tága-
ruggustólinn sinn út að glugg-
anum. Hlykkjótt eldingartunga
sleikti svartan himininn. Næt-
urgalinn var órólegur, hún
færði búrið hans til sín.
Bæði konan og fuglinn komu
auga á Kevin í einu. Hann
stóð uppi á lítilli hæð nálægt
hlöðunni með hendur í vösum
Snögg elding lýsti upp and-
litsdrætti hans og hann líktist
styttu í vaxmyndasafni. hræði-
lega stífri og stórri.
Fuglinn kvakaði. Kvakið
líktist afkáralegu páfagauks-
kvaki. Abbie starði á skepnuna
langan tíma.
Dumbt þrumuhljóðið var
farið að heyrast niðri við ána,
þegar hún opnaði búrið. Dauð-
hræddur fuglinn rak í hana
nefið, og Abbie lukti hend-
inni um hann: „Hvers vegna
viltu fara á þessari óveðurs-
nótt, gamli vinur? Væri ekki
betra að vera kyrr hér í skjóli?“
hvislaði hún og hallaði höfð-
inu að fuglinum, unz hún
snerti nærri fjaðrirnar með
kinninni. Hún sleppti honum
í gluggakistuna og lagði hend-
urnar í kjöltu sína. Hann var
grafkyrr hér um bil heila mín-
útu, þangað til hann fór að
velta litla, svarta höfðinu til
og frá. Síðan hoppaði fuglinn
einu sinni og barði vængjun-
um tryllingslega til. „Ó, guð,“
kallaði hún upp, „hann getur
ekki flogið, hann er fatlaður."
Hún var of sein að grípa
hann, þegar hann datt út um
gluggann. Fyrst datt hann eins
og steinn, unz hann að lokum
breiddi úr vængjunum niðri
við jörð. Hún sá hann flögra
óvissan í áttina að kirsuberja-
trénu, þar sem hann settist.
Þar hélt hann sig í langan
tíma. Síðan tísti næturgalinn
einu sinni enn, en flaug síðan
út í myrkrið. Brátt sameinað-
ist grátur Abbiear hljóðlátu
regninu, sem sunnanvindurinn
bar með sér.
Hún svaf mjög illa þessa
nótt og vaknaði næsta morgun
með höfuðverk. Kevin var
þegar búinn að kveikja upp í
eldstónni og var að mjólka,
þegar hún kom niður.
„Ég get ekki horft framan í
hann, mér er það ómögulegt,"
sagði Abbie við sjálfa sig. En
þegar hann kom inn með
fleytifullar mjólkurföturnar,
neyddi hún sig til að brosa og
reyndi að vera glaðleg, þegar
hún sagði: „Morgunmaturinn
verður rétt strax tilbúinn, Kev-
in.“
Þvinguð þögn ríkti við borð-
ið og vandræðalegt ástand, sem
ekki batnaði eftir þvi sem á
daginn leið. Síðdegis, þegar
Abbie var að strokka á fram-
dyrapallinum, sá hún Kevin
rétta sig upp frá verki sinu
við hlöðuna og stara út í blá-
inn, þegar Overlandlestin gaf
frá sér raunalegt blistur sitt
niðri við ána. „Það er þó að
minnsta kosti einhver, sem
blístrar hér,“ sagði hún lágt
við sjálfa sig og reyndi að létta
ástandið. Hugsanir hennar
byltust fram og hrösuðu um
torfærur eins og gamall bíll
með slitnar fjaðrir. Auðvitað
syngja fuglar ekki, særðir og
lokaðir inni í búri. Kevin,
Framhald á bls. 39.
36 VIKAN 21. TBL.