Vikan - 03.06.1971, Qupperneq 29

hvernig hann átti að haga sér
hvar og hvenær sem var; hann
var sérfræðingur í persónutöfr-
um.
Hann brosir afsakandi og seg-
ir: „Ég er hræddur um að ég
hafi orðið það, sérfræðingur í
sjarma. Og satt að segja er mjög
erfitt að fá nookkuð annað út
úr persónu eins og Kildare sem
aldrei átti við nein persónuleg
vandamál að stríða. Svoleiðis
týpur eru ekki vinsælar lengur
því fólk er farið að gera sér
grein fyrir að þær eru ekki
raunverulegar. Ég meina að
Kildare var einskonar amer-
ískur draumur, sú fullkomna
manntegund sem allir góðir
Ameríkanar voru hvattir til að
verða. Og margir Ameríkanar
stefna enn að því marki, þess-
vegna reyna þeir svo ákaft að
komast áfram á því sem út
snýr, sjarmanum."
Það var þegar Richard kom
til Englands, að allir töfrarnir
fóru að þynnast. „Þegar ég kom
fyrst til London,“ rifjar hann
upp, „varð ég furðu lostinn að
komast að því, að í þeim til-
vikum sem ég hafði lært að
nota ákveðinn sjarma, dugði
það alls ekki. Eftir 10 mínútur
var fólk farið að geispa. Fólk
vildi frekar vita hvað var á
bak við alla mannasiðina.“ í
fyrsta skipti á ævinni fór hann
að velta því fyrir sér, að fólki
þætti jafnvel öll hans kurteisi
leiðinleg og enn þann dag í dag
kemur það oft fyrir, að hann
hættir skyndilega að tala til að
spyrja viðmælanda sinn hvort
hann sé þreytandi eða hvort
það sem hann segir hljómi ó-
raunveru- og saumaklúbbslega.
Og það var ekki eingöngu
persónlega að Richard sat uppi
með allan sjarmann. f leiklist-
inni kom það að heldur litlum
notum líka, því, eins og hann
segir, þá var „Hamlet ekki sér-
lega siarmerandi persóna."
En þrátt fyrir allan óttann tók
Richard áhættuna og fór til
Englands til að sækja um hlut-
verk Ralph’s Touchett í þáttum
þeim sem BBC lét gera eftir
sögu Henry James, Mynd af
konu. Þeir þættir voru sýndir í
íslenzka sjónvarpinu í vetur
sem. leið við miklar vinsældir
og ekki spillti það fyrir, að
konur máttu vart vatni halda
þegar Chamberlain birtist á
skerminum í gervi berklasjúk-
lingsins Ralph’s. Richard gref-
ur tærnar niður í þykka gólf-
ábreiðuna og hugsar aftur í
tímann: „Það voru algjör tíma-
mót á ferli mínum — og reynd-
ar í lífi mínu líka — því eftir
það fékk ég hlutverk Hamlets í
Birmingham, hlutverk í The
Mad Woman of Chaillot og eins
hlutverk Tjhaikovsky í The
Music Lovers.
Eftir að þáttunum um Kild-
are lauk var ég ákveðinn í að
fara að leika fyrir alvöru. Ég
hafði byrjað að leika lækninn
með mjög takmarkaða leik-
reynslu. í einum þættinum lék
Margaret Leighton gestahlut-
verk og allt í einu gerði ég mér
grein fyrir einu: — Drottinn
minn dýri! Hún leikur með öll-
um líkamanum! Allt sem hún
"erði skeði frá toppi til táar.
Það var mér sem opinberun,
því allt og sumt sem hafði ver-
ið ætlast til af mér var að leika
frá hálsi og upp úr.
Heima í Bandaríkjunum
sögðu mér allir, að ég væri
brfálaður að ætla að fara að
ieika Hamlet. Mér var sagt, að
ég vævi að ganga inn í Ijónabúr
,og ég yrði étinn lifandi. Leik-
stjórinn, Peter Dews, varð líka
að beita mig hreinustu hörku.
Ét var sem steinrunninn — sér-
staklega þegar ég sá ungu
krakkana, nýkomin úr leik-
skóla, standa á sviðinu og lesa
eins og snillingar á meðan ég
hvíslaði og stamaði við að reyna
að gera eitthvað af viti.“ En
bað var óþafi, því gagnrýnend-
ur luku miklu lofsorði á
frammistöðu hans í hlutverki
Hamlets, og stuttu síðar var
hann beðinn að leika Hamlet í
sjónvarpsútgáfu af verkinu, á
móti þeim Sir John Gielgud og
Vanessu Redgrave.
Þegar því var lokið settist
Richard að í London og gjör-
breytti líferni sínu. Nú var ekki
um að ræða lúxusvilluna í Kali-
forníu, stóru bílana og 12.000
aðdáendabréf á viku. „Það er
mér sko nákvæmlega sama
um,“ segir hann. „Ég hef ekki
sérstakan áhuga á peningum,
aðdáendum og að lifa einhverju
lúxuslífi. Auðvitað er þetta
ágæt íbúð sem ég bý í núna,“
sagði hann og leit í kringum
sig í íbúðinni, sem var prýdd
hans eigin húsgögnum, fín-
gerðum og fallegum sófum,
borði úr gamalli krá, eftir-
prentun af verki eftir Gustav
Klimt og fleiru.
„Áður en ég flutti hér inn bjó
ég í Shepherd Market. Mér lík-
aði það mjög vel, því þar var
ég á vissan hátt eins og fátæk-
ur leikari sem var að svelta í
hel. Ég gerði mér upp miklar
fantasíur um það enda hafði ég
þá ákveðið að ég vildi heldur
vera fátækur og góður leikari
en ríkur og slæmur."
Hversu oft skyldi Richard
Champerlain leita á náðir
fantasíunnar? „Ja,“ segir hann
hægt, „ég er í rauninni á móti
bví að viðurkenna það, en það
er mjög oft. Það er allt í lagi að
gera það og lifa sig inn í eitt-
hvað ákveðið — til dæmis hlut-
verk — ef maður lætur það
elrki ná yfirhöndinni. Það býr
fólk hér í þessari sömu hús-
long'U sem finnur sig hvergi
rema í þessum stóru íbúðum
og svörtu Rolls Royce-bílunum
sínum. Ég vorkenni því fólki
bar sem það situr í bílunum
með nefið upp í loftið. Ég hef
ekki getað lifað mig inn í svo-
leiðis hluti sjálfur síðan ég var
lítill strákur og faðir minn fékk
híl í viðurkenningaskyni fyrir
langa og dygga þjónustu. En þá
fpnnst mér ég líka vera hálfur
heimurinn! Jú, ef til vill var
eitthvað um þetta í Kildare en
ekki síðan, þó hvert hlutverk
sem ég leik loði auðvitað við
mig um tíma.“
Hlutverk Tchaikovsky kom
yfir Richard eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Hann hafði
ákveðið að fara í frí heim til
m
Bandaríkjanna og var að pakka
saman þegar síminn hringdi.
Það var Ken Russel sem var að
spyrja hvort hann vildi leika
aðalhlutverkið í nýju kvik-
myndinni sinni. „Ég réði mér
ekki,“ segir Richard. „Ég hafði
alltaf álitið Russell einn bezta
leikstjóra í heimi og ég hefði
leikið statistahlutverk fyrir
hann hvenær sem var. Ég vissi
ekkert um Tchaikovsky, og
hafði alltaf reiknað með að
hann hafi verið vingjarnlegur,
gamall miðstéttarmaður, en
þegar Ken sagði mér frá honum
hugsaði ég með mér: — Guð
minn almáttugur, þetta er
furðulegasta og skemmtilegasta
líf sem ég hef nokkru sinni
heyrt um!
Mér fannst einstaklega erfitt
að leika hann, því ég hef aldrei
þekkt — eða heyrt um —
nokkra lifandi manneskju
er eins og hann var. Hann
var furðulega tilfinninga-
næmur, bæði andlega og lík-
amlega og átti hreinlega erfitt
með að halda slíku jafnvægi.
Engar sálfræðilegar varnir
virtust hafa verið til í þeim
manni. Hann var eins ólíkur
mér og nokkur maður getur
verið.“
Öll vinnan sem Richard lagði
í myndina er greinileg í píanó-
leikssenunum, þar sem hann
sést leika á píanóið. Hann eyddi
mörgum tímum á dag í margar
vikur við að æfa látbragð við að
spila verk sem áttu að vera í
myndinni. „Auðvitað eru kaflar
í þessu sem ég hefði viljað gera
aftur, en að mestu leyti er ég
ánægður með frammistöðu
Framhald á bls. 33.
22. TBL. VIKAN 29