Vikan - 03.06.1971, Page 36

— Hjálp, hleypið viér út!
heima og skemmta sér eftir þvi
sem hún getur. Þú ert þorpari,
Joe Perkins, já, það ertu! En
nú ætlarðu að bæta fyrir þetta
allt! Bara að hún komi heim
bráðum. Framvegis ætla ég að
fara út með henni á kvöldin,
svo að hún fái dálitla tilbreyt-
ingu líka. Og ég er hættur við
McCluskey — héðan í frá og til
eilífðar!
Já, þarna var bærinn — borg-
in — fyrir utan dyrnar hans og
hrópaði til hans að hann skyldi
koma og taka þátt í leik hans
og skemmtunum. Og hjá Mc
Cluskey spiluðu gömlu kunn-
ingjarnir billiard og vonuðust
eftir spennandi leik. En hvorki
blómum stráður vegur syndar-
innar né gljáandi billiardkúl-
urnar gátu freistað hins iðr-
andi Perkins og tælt hann út.
Það dýrmætasta sem hann átti,
það sem hann hafði fyrirlitið
og að fullu gleymt að meta, var
horfið fyrir honum. Og hann
saknaði þess! Ósvikin tár runnu
niður kinnar hans. Þegar hún
kæmi aftur, skyldi allt vera
öðruvísi. Þá skyldi hann bæta
fyrir allt, sem hann hafði for-
sómað. Hvers virði var eigin-
iega lífið án ' hennar?
Dyrnar lukust upp — og inn
kom Katý með ferðatöskuna í
hendinni, Joe góndi á hana, mál-
laus af undrun.
— Ó, en hvað það er indælt
að vera komin heim aftur! sagði
hún. — Þetta var ekkert alvar-
legt, sem gekk að mömmu. Sam
vom á stöðina og sagði að kast-
íð hefði liðið hiá undir eins,
eftir að þau höfðu símað til mín.
að þá fannst mér bezt að
fara heim aftur með næstu lest
Æ, hvað mig langar í kaffisopa!
Það var enginn sem heyrði að
bað ískraði í vélum þegar íbú-
inn til vinstri á 3iu hæð í Frog-
more breytti um gír og komst
í fyrra horfið aftur. Og svo ók
hringekjan á nýjan leik.
Joe Perkins hafði litið á
klukkuna. Hún var 15 mínútur
36 VIKAN 22.TBL.
yfir átta. Hann greip hattinn
sinn og leit til dyra.
— Það væri fróðlegt að vita
hvert þú ætlar núna! sagði Katý
önug.
— Ég ætla rétt að líta inn til
McCluskey, svaraði maðurinn
hennar. Ég ætla að spila einn
billiard við kunningjana.
ÆVISAGA OKKAR
Framhald aj bls. 18.
Vel má vera að fólk sem er
orðið eldra sé fullkomlega jafn
hamingjusamt og við á okkar
aldri.
Overture II: Hér förum við
inn i síðari hluta æviskeiðsins,
hægt og rólega. Þetta rólega
lag er það sama og við sömd-
um fyrir Fást. Hérna finnst
mér ríkjandi sá andi sem ég
minntist á áðan, heimilistil-
finningin: Maður situr og horf-
ir á konuna sína og barn útí
horni og hugsar með sér: En
hve ég á mikið!
What we believe in: Eg vil
taka það fram strax, að það
sem kemur hér á eftir er ekki
gítarsóló heldur er þetta píanó,
eitt skrítnasta sánd sem þú
heyrir. Annars skýrir textinn
sig sjálfur. Þetta er róttækt,
bæði músík og texti og ein-
staklingurinn okkar gerir kröf-
ur til sín og annarra.
Is there a hope for tomor-
row?: Þetta er diskúsjón um
framtiðina. Þarna er ríkjandi
mikið vonleysi eins og okkur
hefur fundizt áberandi hjá
mörgum fullorðnum sem lifa á
gamla myndaalbúminu sínu og
loka sig inni. Aðalinntakið í
laginu er náttúrulega: „You
live in your dream and I live
in mine, we should live in one.“
Just another face: Þetta
byrjar á skrítnum frasa sem
hefur eitthvað austrænt við
sig, oriental. Þarna er einstak-
lingurinn alveg búinn að týna
sjálfinu og fer ekki úr gráu
fötunum. Það er allt of mikið
vesen að verða sjálfstæður aft-
ur svo það er látið alveg eiga
sig.
Old man: Hérna förum við
fljótt yfir sögu. Sá gamli er
orðinn einn og situr og starir
í minningarnar. Bíður eftir að
hitta alla gömlu vini sína „hin-
um megin“ — þetta hlýtur að
vera ægileg tilfinning og tóm-
leiki. Hlustaðu á bassasándið!
Það ei' alveg stórkostlegt. Rún-
ar kerrist langbezt frá þessu af
okkur öllum.
Sko, þarna slökknaði á ljós-
inu eftir nokkur andvörp. Svo
er hann borinn út úr kirkjunni
af samstarfsmönnum. Þetta er
Kalli sem spilar kirkjumúsík-
ina, hans spesjal og gott spe-
sjal. Ég hefði gjarnan viljað
setja þarna inn í nokkra hósta
og ræskingar.
Kirkjuklukkurnar sem þú
heyrir eru reyndar effektar í
orgelinu. Svo heyrir hann mok-
að ofan á sig og svífur svo
burtu. Hlustaðu, hann brýzt
burtu með sömu átökum og
hann kom — hámarkið er
þarna á bassanótunum.
Það væri gáman að gera
litla kvikmynd til að sýna með
plötunni því þá nyti maður
hennar ennþá betur. Finnst mér
þetta gott? Ja, þetta er mikið
magn af músík og miklir kon-
trastar (andstæður). Hitt er
smekksatriði, en svo veit ég
það, að ef við höldum áfram á
þessum hraða sem við erum á
þá getur þessi plata selzt al-
þjóðlega. Ef ekki þessi, þá sú
næsta og ef ekki hún þá sú
þriðja. Ég veit sem sé að við
getum „meikað það.“
ó.vald.
Framhald af bls. 11 j
endum, en kotroskinn og ó-
spar á mannasiði, keppt við
líkið um vinsældir og iiaft
það umfram að geta tekið í
höndina á kirkjugestum og
spjallað við þá i erfis-
drykkjunni. Þannig er
Matthias, og íþrótt hans er
engan veginn ölluin gefin.
Það var ekki einber tilvilj-
un, að liann kom krækj-
unni á Emil Jónsson sum-
arið 1959. Mattliías læðist
eins og köttur sléttur og
mjúkur á hár og skinn, þó
MlQMi
EFIIR LÍIPIIS
að stiei'ðai'inunur sé serinn
á lionuin og kvikindinu.
Ilann fer og sinna ferða og
hregður sér iðulega i stig-
vél til að fvlgjasl með afla
og hitta karla að máli á
hrvggjunum i Ilafnarfirði.
Ilefur hann fvrir sið ársins
hring að hlanda þannig
geði við kjósendur og aug-
lýsa, hvað hann sé iilþýð-
legur.
Sumir ætla, að Malthias
Á. Mathiesen sé einstaklega
hógvær af þvi að liann tem-
ur sér kurteisi og lítillæti.
en slikt er misskilningur.
Sjálfstraust hans er öruggt
og framgirnin miklu meiri
en hæfileikarnir levfa. Þess
vegna varð liann forseti
neðri deildar, þegar Sig-
urður Hjarnason fluttist á
elliheimili utanrikisþjón-
ustunnar i Kaupmanna-
höfn. Matthías veit tak-
markanir sinar, cn hann
lætur ekki stjaka sér lil
hliðar, heldur Jiokar liann
áfram. Hitt er annað mál,
að honum dvtti aldréi i hug
að óhreinka eða rífa spari-
fötin sin i neins konar
áflogum, enda yrði hann
þá að efna sér í ný klæði.
Loks her að geta, að
Matthías er hæði lífsglaður
og heilsugóður. Hann mun
því sennilega sitja lengi á
þingi. Flestir líta á hann
þar eins og skrautker uppi
á hillu í hroddhorgaralégri
stássstofu, en hann er úr
miklu traustara efni en
máluðu gleri, þó að af hon-
um skini. Matthías A. Mat-
liiesen er ekki brothættur
maður og verður langlifir
og sækir mörg iþróttamól
og margar jarðarfarir áður
en rykið fellur á liann.
Lúpus.
ÞAÐ ER HOLLT AÐ
REIÐAST
Framhald af bls. 17.
— Já, ég er búin að leika í
„Þrem systrum" allan vetur-
inn, langt fram á vor. Það hefir
Framhald á bls. 41.