Vikan - 03.06.1971, Síða 45

Wiither bríhiíl
Þríhjólin vinsælu alltaf fyrirliggjandi.
Einnig reiðhjól í öllum stærðum.
Ármúla 3 - Reykjavík - Sími 83570
Umboð fyrir:
Álafoss hf., Vefarann hf., og Oltíma hf.,
Útvegum teppi hvaðanæva úr heiminum
hún gleymdi því, að hún gat
enn stokkið frá. En hjarta
hennar barðist ótt og títt, þeg-
ar hún steig yfir þröskuldinn
á herbergi hans og vissi, að nú
var um seinan að flýja.
Leigubíllinn beygði inn
Lundaveginn á tveim
hjólum. Hann hentist til á
veginum og Anna þrýstist
lengra inn í hornið. Hún sat
grafkyrr, máttvana og í hnipri.
Hún þorði ekki að bæra á sér;
ekki að setjast aftur teinrétt í
sætinu. Hún hafði verið svo
heppin að ná í bíl. Það var oft
erfitt á þessum tíma nætur, en
hún óskaði mest, að hún hefði
farið fótgangandi heim. Þegar
bíllinn ók svona fyrir horn
fann hún, hvernig ógleðin var
á ná yfirhöndinni.
En það var ekki aðeins vín-
ið, sem hún hafði drukkið. Það
hafði ekkert komið fyrir. Hún
rifjaði þetta upp aftur og aft-
ur og hvíslaði orðin. Bílstjór-
inn heyrði ekki til hennar og
það hefði engu máli skipt, þótt
svo hefði verið. Hann heyrði
áreiðanlega svo margt á ferð-
um sínum, að hann festi ekki
hugann við það.
Hún huldi andlitið í höndum
sér. Hvað hafði hún gert?
Hvernig hafði þetta atvikast?
Hendur Yngva í hári hennar,
á brjóstum hennar . . . Hún
var orðin það gömul, að hún
hefði átt að vita betur — hún
hefði átt að skammast sín eins
Ofj barinn hundur, blygðast sín
fyrir sjálfa sig. Og Yngvi . . .
hvað hélt hann um hana? Nú,
karlmaður er alltaf karlmað-
ur, en samt . . . Hvar stóð það
skrifað, að leyfilegt væri að
haga sér jafnómerkilega og
mann lysti við aðra menn. Að
taka hann eins og staðgengil
annars . . . og svo seinna að
hlaupast blátt áfram á brott
eins og hann væri holdsveikur.
— Við erum komin, sagði
bílstjórinn og nam staðar við
gangstéttina. — Það kostar níu
og fimmtíu!
Hún náði í tíukróna seðil og
fimmkróna seðil og lagði það
í hönd hans, flýtti sér út úr
bílnum og hrasaði að tröppun-
um.
— Heyrðu, þú þarna! hróp-
aði hann á eftir henni. — Þú
átt að fá til baka!
Hún leit ekki um öxl, band-
aði bara frá sér hendinni til
að sýna honum, að hann gæti
lagt af stað og opnaði útidyrn-
ar. Heim. Komin heim. Bara
að Kristján svæfi — það væri
bezt, að hann svæfi — og hún
fengi að fara í steypibað án
þess að svara spurningum hans.
Fengi að finna heitt vatnið
leika um líkamann, þótt klukk-
an væri orðin svona margt og
hitnaði aftur. Kannski hætti
henni þá að vera svona óglatt.
Kannski gæti hún áttað sig.
Eða var betra. að hann væri
vakandi, svo að þau gætu rætt
þetta í eitt skipti fyrir öll?
Hún gekk hægt upp tröpp-
urnar, fet fyrir fet. Og smám
saman með hrynjandi í takt
við göngulagið vaknaði hugur
hennar og hugsanirnar birtust.
Rödd Yngva. Augu Yngva.
Snöggur, heitur bjarminn, þeg-
ar hann vissi, að hún var ein
heima ekki aðeins í kvöld —
heldur oft. Þrá hans eftir að
vera hjá henni - - æsandi ótti
hennar og vínið, sem þrumaði
innan við gagnaugun — vildi,
en gat ekki — rödd Yngva,
dýpri en áður — tilhugsunin
um Kristján, sem hafði farið
beint frá annarri konu til
hennar. Hún vildi ekki vera
einmana, vildi ekki láta loka
sig úti! Og svo þessi grimmi-
lega skýra innsýn, þegar það
var næstum um seinan — hún
gat það ekki! Hún varð aldrei
annað en eins manns kona!
Hún tilheyrði Kristjáni. Hún
gat aldrei hefnt sín. Það var
sama, hve særð og örvænting-
arfull hún var - hún gat það
ekki.
Hún hafði snúið sér frá
Yngva, afsakað sig með kvef-
töflum og áfengi, sagzt vera
veik, næstum beðizt afsökun-
ar — og svo hafði hún flúið.
Hún hafði ekki getað litið á
hann, vissi ekki, hvort hann
hefði verið sár eða reiður,
hvort hann skildi hana eða
ekki. Það var líka sama, ekk-
ert skipti máli. Hún gat ekki
verið ótrú, svo einfalt var það.
Ekkert hafði gerzt, allt var
við það sama. Hugsuninni sló
eins og eldingu niður í huga
hennar og hún nam staðar í
miðjum stiganum og kreppti
hnúana um handriðið. Ekkert
myndi breytast. Kristj-án héldi
áfram að leika sér með hverri,
sem hann vildi. en hún sjálf
yrði -— skilin eftir. Alveg eins
og í Fram, fram fylking, sem
þau voru vön að leika í jóla-
boðum bernsku hennar.
Grimmilegra en nokkuð ann-
að. Anna er okkar síðust og
verður tekin höndum.
En það var ekki rétt að eng-
inn vildi hana. Yngvi hafði
þráð hana, það myndu kann-
ski aðrir vilja það. En hún
vildi það ekki, hún gat það
ekki. Kristján var sá eini fyrir
hana, svo auðvelt var það. Hún
gat ekki bundizt neinum öðr-
um.
En Kristján gat leikið sér
við allar konur, sem hann hitti.
Það gerði honum ekkert, hon-
um fannst það leikur einn.
Eitthvað, sem maður lék sér
að í friði og ró og hætti svo
við, sem eitthvað, sem engu
máli skipti og yrði aldrei mark-
vert.
Nema fyrir hana: Önnu, konu
Kristjáns.
Reyndu að sá efasemdum í
huga hans, hafði Kristín sagt.
Leyfðu honum að finna, hvern-
ig það er, þegar svokallaður
ektamaki manns kemur frá
öðrum til manns. Átti hún að
reyna að látast? Fyrir Kristj-
áni að minnsta kosti. Leika
22. TBL. VIKAN 45