Vikan - 17.06.1971, Blaðsíða 22

ÞAR.TIL
dauoinn
AÐSKILUR
—• Ég er Helen ... ég ... er
konan hans. Það var eins og
blæja legðist yfir augu gömlu
konunnar. Augun urðu daufleg
eins og skýjaður himinn.
— Madame, sagði gamla kon-
an, svo lágt að það heyrðist
varla. — Raoul sonur minn dó
fyrir tíu árum.
pjelen fannst sem hún missti
allan mátt. Hversvegna
sagði þessi kona að Raoul hefði
dáið fyrir tíu árum? Það var
ómögulegt. En ef það var satt. .
hver var þá þessi Raoul hennar?
Hver var þessi maður sem hún
hafði gifzt og hélt því fram að
hann væri fæddur og uppalinn
í Avignon?
Frú Heugot leit á Helen.
-— Madame, ég veit ekki
hversvegna þér komið til mín,
en ég skal segja yður það seiyi
ég veit. Synir mínir tveir, Ar-
mand og Raoul, voru óaðskilj-
anlegir. Armand vildi fara í
Útlendingahersveitina. Hann
hafði alltaf haft svo mikla æv-
intýraþrá og vildi bjóða hætt-
unum byrginn. Raoul sagði:
„Ég verð að fara með honum,
mamma, Armand þarf einhvern
til að líta eftir sér, það veiztu“.
Raoul minn litli sagði þetta ...
og svo dó hann í Algier, en
Armand kom aftur. Gamla
konan faldi andlitið í höndum
sér og kiökraði. — Fyrirgefið
mér, madame, — en ég hefi
ekki náð mér eftir það ennþá.
Armand er þó bróðir Raouls,
hugsaði Helen. Með öðrum orð-
um hann var bróðir Raouls og
vinur mannsins míns. Það gæti
verið að hann gæti gefið ein-
hveria skýringu á því hvernig
þetta hangir saman.
— Madame. sagði hún í bæn-
arrómi. — Viliið þér biðja son
yðar að tala við mig?
Móðir Armands gekk fram og
kal'aði upo stigann. — Armand,
þsð er kominn gestur!
Andartaki síðar kom hann
stökkvandi niður stigann. Hann
var ber að ofan, í bláum vinnu-
buxum. Lítill verndargripur
hékk í mjórri festi um háls
hans.
Þegar hann kom auga á Hel-
en, nam hann snöggt staðar og
eitt andartak gat hann ekki
dulið undrun sína. Svo rétti
hann úr sér og brosti út undir
eyru. — Madame! Þetta kemur
mér sannarlega á óvart. Hvaða
erindi eigið þér til Avignon?
— Ég er að reyna að fá ein-
hverja vitneskju um fortíð Ra-
ouls. En móðir yðar heldur því
fram að Raoul sé dáinn.
— Hún á við Raoul bróður
minn, madame.
— En. en myndin frá Al-
gier, af yður og bróður yðar
við hliðinga á hengda mannin-
um .
— Það voruð þá þér sem stál-
uð myndinni í íbúðinni minni
í París! hrópaði Armand. — Já,
það er rétt, þessi mynd var tek-
in rétt áður en bróðir minn dó.
— Hvernig má það þá vera
að ég hafi gifzt sama mannin-
um mörgum árum síðar, þeim
sem stóð við hlið yðar. Andlit-
ið er það sama og
— Yður skjátlast, það er ekki
sami maðurinn, tók Armand
fram í fyrir henni. — En ef þér
viljið vita eitthvað meira, þá
kostar það peninga.
— Hvað ertu að segja? sagði
móðir hans reiðilega. — Þér
getur ekki verið alvara!
— Vertu róleg, mamma. Frú-
in veður í peningum og getur
vel séð af svolitlu handa okk-
ur.
— Hve mikið kostar sann-
leikurinn? spurði Helen fok-
vond.
— Fimm þúsund.
— Það er samþykkt..
— Wvenær fæ ég Deningana?
— Þér getið feneið bá strax
ef bér komið með mér i bank-
ann. É" hrinei til Zúric hog læt
senda neninga strax.
— Ágætt, sagði Armand og
settist niður. — Það er ekki svo
afleitt að semja við yður.
— Hver er Raoul? spurði
Helen. — Ég á við þann mann
sem ég er gift.
— Gamall vinur minn úr Út-
lendingahersveitinni. Hann og
bróðir minn voru svo líkir, að
það var varla hægt að þekkja
þá í sundur.
Og svo átti Jean að fara fyr-
ir. . . .
— Jean? spurði Helen.
— Það er hið upprunalega
nafn mannsins yðar ... Ég
man ekki einu sinni hvert eftir-
nafnið var. . . . En Jean átti að
koma fyrir herrétt, kærður fyr-
ir að hafa skotið gísl. Ég bauð
honum að ná í skilríki bróður
míns, sem var fallinn fyrir
nokkrum vikum, svo hann
gæti komizt undan.
Þannig er það þá, hugsaði
Helen, næstum því kæruleysis-
lega. Ég er gift manni, sem
gengur undir nafni annars
manns. Og ég var jafnvel ham-
ingjusöm með honum á tíma-
bili, já, ég elskaði hann og
treysti honum. En það var eitt,
sem hún þurfti að spyrja um.
— Hafið þér ekki verið gest-
ur okkar í Zúrich, Armand?
Borðuðuð þér ekki kvöldmat
hjá okkur fyrir nokkrum vik-
um síðan?
■— Jú, auðvitað gerði ég það.
Hversvegna spyrjið þér?
— Og var ung stúlka, sem
heitir May-Lin, með yður?
— Auðvitað. Munið þér ekki
eftir því?
— Ég vildi aðeins fá það
staðfest, sagði Helen, hálf vand-
ræðalega. Það var þá ekki
draumur. Maðurinn hafði að-
eins reynt að gera allt til að
hún héldi sig hafa séð ofsjónir.
— Komið þá, við skulum
fara í bankann, sagði hún, —
ég hefi ekki meira að gera hér
í Avignon.
'T'indar Jurafjallanna voru
*• baðaðir í síðdegissólinni og
skuggarnir farnir að lengjast
niðri í dalnum.
Helen sat í garðinum fyrir
utan lítið veitingahús. Hrað-
brautin var langt í burtu. Það
var komið logn og þarna var
fnðsælt. Mjög friðsælt.
Helen vissi að hún þurfti á
fríði að halda til að geta náð
sír eftir þau ósköp sem yfir
hana höfðu dunið og hér var
sxrn blessunarlega rólegt.
Hún varð líka að taka af-
stöðu til þess sem Armand hafði
°a<?t henni.
Hún tók glasið sem stóð á
bnrðinu við hlið hennar og tók
vænan sopa af hinu ljúffenga,
létta rauðvíni. Hún hafði ætl-
að að aka beint til Zúrich, en
henni lá ekkert á. Nú vissi hún
það mikið að hún gat getið í
eyðurnar og það var aukaatriði
hvenær hún færi aftur til Zúr-
ich.
Hún leit á lága, hvítkalkaða
veitingahúsið, sem einu sinni
hafði verið mylla. Það var bú-
ið að kveikja á barnum, sem
var rétt við dyrnar og þar stóðu.
tveir ungir menn. Annar var
ljóshærður en hinn dökkur og
báðir í ferðafötum. Þeir höfðu
verið í veiðiferð og voru ný-
búnir að fá veitingamanninu
veiði dagsins til að steikja
handa þeim gestum sem þarna
voru. Helen var farin að hlakka
til að fá ferskan urriða.
Hví ætti hún ekki að dvelja
á þessum stað í nokkra daga,
kannske nokkrar vikur? Fara
í langar gönguferðir, sofa út,
slaka á. . . . gleyma....
Það var að verða kalt. Helen
stóð upp ag gekk að bílnum til
að sækja jakka. Grár kettling-
ur skokkaði á eftir henni og
strauk sér við fætur hennar.
Helen brosti, beygði sig nið-
ur og tók kettlinginn upp. —
Ertu félagslyndur, vinurinn?
Kettlingurinn miálmaði og
sleikti hendur hennar.
' — Ertu svangur? Bíddu, ég
skal vita hvort ég á ekki eitt-
hvað handa þér.
Helen opnaði hanzkahólfið og
tók baðan súkkulaðiplötu. Hún
hafði alltaf súkkulaði með sér,
sem hún nartaði í þegar hún
ók bílnum. Kettlingurinn mal-
aði værðarlega í kjöltu henn-
ar.
Helen braut súkkulaðið í
smábita og hélt þeim í lófa sér.
Kettlingurinn malaði og þefaði
af bitunum og fór svo að maula
þá í sig.
— Nú verður Grisette á hæl-
unum á yður meðan þér eruð
hér. frú Bertram, sagði herra
Faure, veitingamaðurinn, sem
var kominn til að bera inn far-
angurinn úr bílnum. — Konan
mín hefir alið hana á súkku-
laði og rjóma og nú vill hún
ekkert annað.
í sömu andrá læsti köttur-
inn klónum í handlegginn á
Helen. Helen hljóðaði af sárs-
auka og fleygði dýrinu frá sér.
— Hvað er þetta? Herra
'R'pure horfði undrandi og
hneykslaður á Helen.
— Mon D'en! Grisette, hvað
er að þér?
Og feiti maðurinn kraup á
kné og rétti höndina til kattar-
ins. Framháld á hls. 33.
22 VIKAN 24.TBL.