Vikan - 17.06.1971, Qupperneq 39

— Við' áttum dýrlega helgi,
en þér?
lyfti höndinni og snerti enni
May-Lin. — Þér eruð að verða
þvöl við hársræturnar og það
er ekki af hræðslunni einni.
Stúlkan vék undan eins og
hún hefði verið stungin af eitr-
uðu skordýri.
—- Bróðum breiðizt það út
um allan líkamann, hélt Helen
miskunnarlaust áfram. — Þér
verðið köld og heit til skiptis.
Það er reyndar leiðinlegt að
svona ung stúlka skuli deyja.
— Helen, hafið þér ekki
gengið of langt? sagði Savant
læknir. Hann stóð upp og
kveikti i sígarettu. Grannar
hendur. hans titruðu.
— Hvernig þá? sagði Helen
með undrunarsvip. — Trúið
þér mér ekki? Þér farið bráð-
um að finna til sjálfur. Þér
hafið líka verið með í þessu
samsæri gegn mér.
— Yður skiátlast, svaraði
læknirinn. — Ég er saklaus af
því, en ég get ásakað sjálfan
mig um að ég tók þetta ekki
nógu alvarlega.
—• Ég kom til yðar til að
leita hjálpar, Savant læknir.
En hvað gerðuð þér? Aðeins
róandi orð og pillur. Ég treysti
þér líka, Raoul. Ég treysti þér
framar öllum öðrum. Áður en
ég fór til Avignon gat ég ekki
trúað því að þú hefðir kvænzt
mér aðeins vegna peninganna.
Ef þú hefðir nú lesið erfða-
skrá föður míns. Raoul! Þar er
greinilega tekið fram, að deyi
ég barnlaus, þá fara allar eigur
' rhínár til vel-gerðarstofnana.
Allt þetta brölt þitt hefir ver-
ið til einskis.
May-Lin fór að kjökra,
þrýsti höndunum að maganum
og reif í hvíta silkikjólinn.
— Hættu þessu, öskraði Ra-
oul. Hann stóð upp og hljöp
kringum borðið. Hann greip
uitj hálsinn á Helen og þrýsti
að honum af alefii. — Hættu,
annars kyrki ég þig, skepnan
þín!
Savant læknir sleit hann frá
henni og sló hann, svo hann
flaug eftir gólfinu.
— Þegar ég fór til Avignon
til að finna lausn gátunnar,
vonaði ég að Raoul væri sak-
laus. Að hann væri kannske
fórnardýrið, sem var hundelt-
ur. En svo komst ég að því að
hann heitir ekki einu sinni Ra-
oul, hann heitir Jean.... ó-
þekkt eftirnafn, að hann hefði
verið í Útlendingahersveitinni
og átti að fara fyrir herrétt
fyrir það að skjóta gísl. Og á
heimleiðinni varð ég til að gefa
kettling af súkkulaðiplötunni,
sem lá í hanzkahólfinu á bíln-
um mínum. Það varð því kött-
urinn sem dó af eitrinu, sem
var ætlað mér. Það var lyf,
sem ætlað er taugasjúklingum
og hefir róandi áhrif, ef það
er notað í hæfilegum skömmt-
um. Ef tekið er of mikið af því
þá koma áhrifin fram sem
siúkleg angist, uppköst og hita-
sótt. Allt of stór skammtur er
banvænn. Þetta lyf, sem eigin-
lega er eitur, kemur frá heima-
landi yðar, May-Lin og það er
notað við geðlækningar.
— Þú hefir stolið því frá
mér! öskraði Savant læknir og
hélt sér í borðbrúnina. Hnúar
hans voru hvítir og andlitið ná-
fölt af skelfingu. — Hvers-
vegna gerðir þú þetta? Hvers-
vegna, May-Lin? Og ég sem
elskaði þig....
— Ég þurfti á þér að halda,
sagði May-Lin. — Þú komst í
tæka tíð. Það var allt og sumt.
— Þú kúgaðir út úr mér fé
og ég fyrirgaf þér. Þú beittir
jafnvel fjárkúgun við sjúkl-
inga mína og ég bjargaði þér
frá því og fyrirgaf þér. É'g hefi
logið þín vegna. Og þú hefír
svarið að gera aldrei neitt slíkt
framar.
— Ég gerði það hans vegna
.... gerði það fyrir Raoul,
kjökraði May-Lin. Hún beygði
sig saman af kvölum.
Helen sá í einum svip hvern-
ig ást Savant læknis dó út,
hvernig sú ást breyttizt í hat-
ur og sjálfsfyrirlitningu.
May-Lin . stóð upp. Hún var
völt á fótunum, en samt staul-
aðizt hún til Raouls og tók höf-
uð hans í kjöltu sér.
— Raoul, sagði hún lágt. —
Heyrirðu til mín, Raoul? Þetta
er ég. Þetta er hún May-Lin
þín.
. —• Jæja, hvernig lízt yður á
þetta sjónarspil, læknir? spurði
Helen háðslega.
En hann kom ekki upp
nokkru orði, þrýsti höndunum
að maganum, eins og til að lina
kvalirnar. Svipur hans var
dauflegur og hann leit bænar-
augum á Helen.
— Ætlið þér að drepa þrjár
manneskjur? spurði hann.
— Þér vitið sjálfur að það
er ekki til móteitur við þessu
efni. Þér hafið sjálfur notað
þetta lyf handa sjúklingum yð-
ar.
— Ég hefi alltaf reynt að
höfða til skynsemi yðar, Hel-
en, sagði Savant læknir með
hljómlausri rödd. — May-Lin
var búin að lofa því að hætta
við Raoul. Flugmiðarnir liggja
á skrifborðinu mínu. . . . Það
hefði allt getað komizt í lag.
Ég beið aðeins eftir því að þér
kæmuð heim aftur, til að fá
sannanir fyrir því að Raoul
Bertram væri Jean Mallot, sem
franska leyniþjónustan hefir
verið að leita að i fleiri ár. Ég
vildi láta réttlætið koma í ljós.
Ég hefi aldrei ætlað að mis-
nota traust yðar, Helen ..
— En þér vilduð hlífa May-
Lin, þótt hún stæði á bak við
þetta allt. Hún er sú seka.
Savant læknir svaraði ekki,
sneri sér aðeins undan.
— Ég vil ekki deyja, kjökr-
aði May-Lin.
En Helen hló.
að var dauðaangistin í svip
hinna þriggja, sem kom
Helen til sjálfrar sín. Hún sat
við borðið, sem hún hafði
skreytt svo fagurlega til mið-
degisverðar. Til dauðamáltið-
arinnar.
Raoul lá á gólfinu. Hann
engdizt sundur og saman af
kvölum. May-Lin kveinaði eins
og sært dýr.
Savant læknir var eiginlega
orðinn glaseygður. Og skyndi-
lega varð Helen dauðþreytt, til-
finningalaus. Hún fann ekki til
sigurgleði og ekki neinnar
ánægju. Hún hugsaði um litla
veitingahúsið við rætur Jura-
fjallanna, þar sem hún hafði
skipulagt áform sitt. Hún hugs-
aði til unga efnafræðingsins,
sem hafði efnagreint súkku-
laðið. —- Viljið þér fá eitur,
sem raunverulega er ekki eit-
ur? spurði' hann.
— Einmitt,' sagði hún og
sagði honum alla söguna. Um
Síamskettina, Rómeó og Júlíu,
um eiturglasið í baðherbergis-
skápnum, óhugnanlega fótatak-
ið, málmrammann, sem datt
niður. . . . allar tilraunirnar til
að gera hana vitskerta eða til
að hrekja hana út í sjálfsmorð.
Og auðvitað sagði hún hönum,
siðast en ekki sízt, frá kettl-
ingnum, sem dó af eitraða
súkkulaðinu, sem henni var
ætlað. Þessvegna vildi hún fá
hefnd fyrir allt sem hún hafði
orðið að þola. Nú hafði hún
fengið hefnd, en hún gat alls
ekki notið þess.
— Hann jafnar sig, heyrði
hún að Savant læknir sagði og
rödd hans var alveg eðlileg. —
Maðurinn yðar er að jafna sig.
Og ég. . . . mér líður mikið bet-
ur. Kvalirnar eru horfnar. . . .
Helen leit á Raoul, sem var
að setjast upp. Hann andaði nú
rólega, eins og hann væri að
vakna.
— Auðvitað, sagði hún
kuldalega. — Ég er ekki morð-
ingi. Ég ætlaði aðeins að gera
ykkur hrædd, láta ykkur finna
hvernig það væri að vera
hrædd við morð. En nú getið
þið farið. Farið fyrir fullt og
allt. Eftir fimm mínútur verð-
ur þetta hús mannlaust!
Hún stóð upp og fór upp í
svefnherbergið sitt. Kveikti
ekki ljós, en fleygði sér ofan
á rúmið, dauðþreytt.
Hversvegna fór þetta svona?
Nú myndi hún aldrei framar
treysta nokkrum manni. Aldr-
ei! Hún grúfði andlitið ofan í
sængina og grét.
TD aoul! hrópaði May-Lin og
hjálpaði honum til að
standa upp. Raoul, þetta var
ekki banvænt eitur. Við deyj-
um ekki. Við getum farið héð-
an. Þetta var. . . . var aðeins
gróft spaug.
Raoul strauk hendinni um
ennið, ýtti May-Lin til hliðar
og gekk til dyranna, án þess
að líta á Savant lækni. Stúlk-
an hlióp á eftir honum og greip
í hann. — Nú verður allt gott
aftur, Raoul. Við eigum eftir
að vera ánægð saman. Pening-
arnir eru aukaatriði. . . . segðu
að þú sért ánægður, Raoul.
Segðu að þú elskir mig. . . .
En Raoul sleit sig af henni.
— Láttu mig i friði, sagði hann
æstur. — Farðu aftur til lækn-
isins þíns og láttu hann sjá
fyrir þér. Hann hljóp út úr
húsinu og að bílnum sínum.
Hatrið skein úr hinum
möndlulaga augum stúlkunnar.
— Það hentar þér ágætlega,
hvæsti hún, — fleygja mér frá
þér eins og rusli. En þú skalt
sjá eftir því, vinur minn. Hún
þaut út um dyrnar og sá að
Raoul stóð við bílinn, hljóp í
kringum hann og smeygði sér
inn í framsætið.
Raoul hikaði andartak, áður
en hann fór inn í bílinn. Svo
yppti hann öxlum og opnaði
24. TBL. VIKAN 39