Vikan - 17.06.1971, Qupperneq 40

— Hafðu gát á honum, hann er
viss með að finna einhver ráð
til að losna við að baða sig!
hurðina, tók af stað með ofsa-
legum hávaða og bíllinn þaut
áfram niður eftir heimkeyrsl-
unni.
Savant læknir var þá kom-
inn út á tröppurnar og horfði
á eftir bílnum. Það fyrsta sem
honum datt í hug, var að hann
yrði að aka á eftir þeim. Hann
vissi ,að það gat verið hættu-
legt að láta May-Lin vera eina
með Raoul. En þegar hann var
kominn upp í sinn eigin bíl,
hugsaði hann sig um.
C avant læknir fór alltaf vel
með vín, en þetta kvöld
tæmdi hann hálfa flösku af
koníaki.
En samt var hann alveg alls-
gáður. Hann sat við skrifborð-
ið sitt og leit á hárnálarnar
tvær með jadehausunum, hár-
nálarnar, sem May-Lin var vön
að hafa í hárinu. Hann hugs-
aði til þess þegar hann kynnt-
izt henni fyrst. Hún var eins
og lítið, ísmeygilegt dýr, svo
full af viðkvæmni og ást. Hún
hafði sagt að hún elskaði hann,
að hann væri hennar fyrsta og
eina ást.
En þegar hann stakk upp á
þvi að þau giftu sig, var eins
oe hún stirðnaði I örmum hans.
Svörtu augun urðu sviplaus.
— Ég vil ekki að þú verðir ó-
haminejusamur, hvíslaði hún
einfaldlega og hann skildi ekki
hvað hún átti við.
Hann tók þetta sem kenjar,
eða einhverja hjátrú fráheima-
landi hennar. En nokkru síð-
ar varð hann var við að hún
stal af honum peningum. Hann
lét sem hann vissi það ekki,
talaði ekki einu sinni um það
við hana. Hún var honum svo
mikils virði, hann gat ekki
hugsafr til að missa hana.
Ekki heldur þegar hann
komst að því að hún hélt fram-
hjá honum með Raoul. —Hann
er bara gamall vinur minn,
sagði hún skælandi, þegarhann
krafðizt skýringar. — Ég elska
hann ekki lengur, það var að-
eins þetta eina skipti.... Þú
verður að trúa mér....
Hann trúði henni, vegna
þess að hann vildi trúa. En þá
kom Helen inn í líf hans.
Reyndar sem sjúklingur. Ung,
í^reind og fögur. Kona, sem
hann hefði kosið sér, áður en
May-Lin kom til skjalanna.
Savant vildi hjálpa henni, —
hjálpa henni til að lyfta hul-
unni sem var að kæfa hana,
en hann vildi samt halda May-
Lin.
Þvílíkur asni hafði hann
verið! Hann lyfti glasinu upp
að munninum og tæmdi það.
En brennivínið færði honum
ekki þá gleymsku, sem hann
þráði.
Síminn hringdi og hann tók
hann strax. Það var May-Lin.
— Komdu! sagði hún með ein-
kennilega veikri rödd. — Þú
verður að koma strax!
Savant ók yfir krossgötu á^
rauðu ljósi. Einu sinni- spól-
uðu afturhjólin á regnvotum
veginum, en hann gat rétt bíl-
inn við á síðustu stundu.
Hann skildi bílinn eftir við
stanzskilti og bljóp yfir göt-
una og inn í húsið þar sem
May-Lin bjó. Hann hafði enn-
þá lykilinn að íbúð hennar og
tók hann upp úr vasanum,
meðan hann hljóp yfir götuna.
Önnur hæð. Það var rifa á
dyrunum og hann ætlaði að
ýta upp hurðinni, en það var
eitthvað fyrir að inr.an.
Hann þrýsti sér gegnum rif-
una.
Það fyrctp. sem hann sá voru
fæturnir á May-Lin. Gullin-
brúnir, grannir og fagurlega
formaðir. Hún var í síðum
slopp, sem var eins svartur og
hárið á henni. Hún lá á gólf-
inu, rétt innan við dyrnar
Annar handleggurinn var út-
réttur og í fingrunum hélt hún
fast í nokkra þræði úr rauðri
gólfábreiðunni.
-— May-Lin? Savant læknir
kraup við hlið hennar og sneri
henni varlega á bakið. Það var
eins og hann væri hræddur við
að vekja sofandi barn.
Hún var ennþá á lífi. Aug-
un voru galopin, eins og í undr-
un yfir sársaukanum.
— Þú verður að hjálpa mér
.. Röddin var svo dauf að
hún heyrðist varla. Nokkrir
blóðdropar seitluðu út um
munnvikin og lituðu varir
hennar rauðar. Hann lyfti ann-
arri höndinni og losaði slopp-
inn frá brjóstinu. Skotsárið var
dökkt af storknuðu blóði.
— Raoul elskaði mig ekki,
sagði hún af veikum mætti. —
Hann hefir aldrei elskað nokk-
urn ar.nai- en sjálfan sig. Hann
fór frá mÓT og ég sé hann
aldrei aftur Aldrei....
Augu hennar voru full af
tárum. — Hjálpaðu mér, sagði
hún í biðjandi róm. — Mér er
svo hræðilega kalt. ... hjálp-
aðu mér. .. .
Hún rétti fram höndina og
læsti fingrunum í jakkaermi
hans. — Þú mátt ekki fara frá
mér. . .. þú verður að iofa því
að láta mig aldrei vera eina
framar.
— Nei, May-Lin, ég skal ekki
fara frá þér.
— Er ég að deyja? Dey ég
núna.
Hann strauk yfir rakt ná-
fölt enni hennar. Hann gat ekki
logið að henni.
— Mig langar svo til að lifa,
sagði hún lágt. — Mig langar
i'VO til að lifa, endurtók hún,
en hún þekkti hann ekki leng-
ur....
X_J elen sat hreyfingalaus á
rúmstokknum. Hún hafði
ekki kveikt ljós í svefnherberg-
inu og var farin að venjast
myrkrinu.
Hún heyrði rödd Savants
læknis. — Helen, May-Lin er
dáin. Raoul skaut hana. Helen,
heyrirðu til mín.... svaraðu,
Helen!
É'e er lifandi, hugsaði hún.
Ég lifi, en hann ætlar að drepa
mig líka, ég veit það.
— Helen! hrópaði Savant
læknir.
Hún heyrði örvæntinguna í
rödd hans.
Hversvegna var hann ör-
væntingarfullur?
Skildi þetta enda með því að
hún yrði geðveik? Það skipti
svo sem ekki svo miklu máli
nú.
— Helen, ég verð að tala við
þig! Vertu nú góð, Helen!
Röddin var nú orðin róleg. Ég
er hræddur um að Raoul komi
aftur. Við verðum að gera eitt-
hvað.
Helen stóð upp og opnaði
dyrnar. Savant læknir kom
inn. Hann var náfölur, en leit
út fyrir að vera rólegur.
— Við skulum koma inn í
bókaherbergið, sagði Helen.
Hann fylgdi henni án þess að
segja nokkurt orð.
— Viljið þér eitthvað að
drekka? spurði hún.
— Nei, takk. Hann settizt í
annan skinnstólinn. — Er yður
sama þótt ég réyki? Hún sá nú
að hann var rauðeygður og föl-
ur.
— Raoul hefir þá myrt ást-
mey sína? sagði Helen.
— Já. Og ég er hræddur um
að hann sé á leið til yðar. Þess-
vegna flýtti ég mér hingað.
— Hann kom hingað, sagði
Helen með hljómlausri rödd.
Savant læknir starði undr-
andi á hana. — Hefir hann
komið hingað? Og hva. .. .
— Hann gerði mér ekkert
mein. Ég hefði getað hringt til
lögreglunnar, en það var til-
gangslaust.
— Hvert fór hann? spurði
Savant.
— Ég veit það ekki. Hann
hefir líklega verið búinn að sjá
sér fyrir felustað. Kannske í
Avignon eða París, eða ...
Hávær simahringing tók
fram í fyrir henni. Hún leit
snöggt til Savants, áður en hún
gekk að skrifborðinu. — Já,
Bertram, sagði hún í símann
og hlustaði svo á það sem sagt
var.
Savant læknir sá að hún
stirðnaði. Þetta hlutu að vera
slæmar fréttir.
Þegar hún lagði frá sér sím-
ann var hún náföl, en rödd-
in var róleg, þegar hún sagði:
— Raoul er dáinn, sagði hún.
— Hann ók út af veginum á
hraðbrautinni og dó samstund-
is.
Svo sortnaði henni fyrir aug-
um og hún gat hvorki séð né
fundið til.
0
T sblóm. Allsstaðar voru blóm,
* en þau voru öll úr ís. Hún
reis upp af jörðinni, sem öll
var þakin bláum, rauðum og
gulum blómum En þau voru
öll svo köld. Hún reyndi að
tína þau op þá fann hún að
þetta voru glerblóm. Bráðið
gler, sem faðir hennar form-
aði í allskonar dýrahöfuð,
kattahausa, slönguhausa, krók-
ódílagin. Kettir, hugsaði hún
.... Rómeó og Júlia, Grisetta,'
dauðir kettir . . Hún beit í
rautt, logandi gler og brenndi
sig í munninn. .. .
Þú verður kvalin í þínum
eiein auðævum. Þarna var Ra-
oul og andlitið á honum var
úr gleri, augun voru svo köld
.... hún vildi bara lifa. Hún
óð í gegnum haug af muldu,'
glóandi gleri.
— Raoul! kallaði hún, — Ra-
oul, hvar ertu? en hún heyrði
aðeins sína eigin rödd.
Hún vaknaði, reyndi að sjá
eitthvað skýrt, en það var þoka
40 VIKAN 24. TBL.