Vikan - 17.06.1971, Page 41

fyrir augum hennar. ... en svo
varð allt skýrara, hún sá eitt-
hvað hvítt, allt hvítt. Þá varð
henni ljóst að hún lá á sjúkra-
stofu.
Grannleitur, alvarlegur mað-
ur beygði sig yfir hana. Augu
hans voru blá og alvarleg.
Þurr, hlý . hönd snerti arm henn-
ar.
— Þekkið þér mig aftur, frú
Bertram? É'g er Herwig lækn-
ir.
Herwig læknir? Hún hafði
aldrei heyrt hans getið. Það
var hún viss um.
— Nei, ég þekki yður ekki,
sagði hún og var undrandi yf-
ir því að rödd hennar var eðli-
leg.
Ungi, alvarlegi maðurinn
brosti. —• Það er ekkert skrít-
ið, þér hafið verið mikið veik.
— Hve lengi hefi ég verið
hérna?
— í tvo daga. Þér fenguð
taugaáfall. En nú líður yður
betur, er það ekki?
- Ég er þyrst, sagði Helen.
— Og svöng.
Herwig læknir hló glaðlega.
— Það er góðs viti. Ég skal sjá
u.m að þér fáið eitthvað að
borða og drekka.
— Hvernig kom ég hingað?
spurði hún.
— Með Savant lækni, sagði
hann. — Og hann bað mig að
fá yður þetta bréf. Lesið það,
þegar þér eruð upplögð til
þess.
Svo fór hann.
Helen sneri 'andlitinu að
veggnum og lokaði augunum.
Á ég aldrei að losna við for-
tiðina? Ég vil ekki hugsa um
Savant lækni. ■
En svo gat hún ekki látið
það vera og hún vildi það ekki
heldur. Hún reif upp bréfið og
las:
,,Ég get ekkert annað gert en
að biðia yður fyrirgefningar",
stóð í bréfinu. ,.Ég hefi hvorki
rétt eða hugrekki til að hafa
samband við yður. Ekki enn-
bá. En ég óska yður alls hins
bezta. Helen, og ég vona að
við eigum eftir að kynnast bet-
ur.
Yðar Robert-Savant“.
Helen las bréfið mörgum
sinnum næstu tvo dagana og
þótt henni þætti það sjálfri
nokkuð^ undarlegt, færðu þess-
ar fáu línur henni einhvern ó-
skiljanlegan frið. Savant hafði
gert ýmislegt, sem hann hefði
átt að ista ógert, það vissi hún
vel. Bæði sem maður og lækn-
ir En hún var ekki alveg sak-
laus sjálf.
tm&iNNi
Á nýja íbúð: 2 umferðir
HORPUSIIKI UNDIRMÁLNING
1 umferð HðRPUSILKI
og þér fáið ekki ódýrari
málningu!
Hörpusilki Herðir á ganga
og barnaherbergi
HflRPU FESTIR úti
Þau höfðu bæði látið blekkj-
ast af ástríðum, ástríðum, sem
hún vildi helzt gleyma . . Og
þegar hún hefði gleymt, gæti
hún kannske... . kannske... .
gætu þau kannske....
Kannske... .
SÖGULOK.
í ÞJONUSTU LfFSINS
Framhaud af bls. 11.
handleggi hans og fótleggi.
Hundurinn hefði örugglega
gengið að drengnum dauðum,
ef ekki hefði komið hugrakkur
múrari, sem drap hundinn með
því að slá hann i hausinn með ,
járnstöng.
— Bjargið barninu mínu,
sagði konan grátandi.
Pasteur var hugsandi, þegar
hann virti drenginn fyrir sér.
Hann var á sama aldri og hann
sjálfur, þegar hann varð ásjá-
andi hinum hræðilegu átökum
milli manns og dýrs í barn-
æsku . . .
Læknirinn í þorpinu hafði
brennt sár Josephs litla Meis-
ters með karbolsýru. Hann
hristi höfuðið og sagði að ekki
væri sá læknir til í öllum heim-
inum, sem gæti bjargað litla
drengnum.
— En, bætti hann svo við,
— í París er heimsfrægur
maður, efnafræðingur og líf-
fræðingur, sem er betri en
nokkur læknir . . . Ef til vill
getur hann hjálpað ef þið flýt-
ið ykkur til hans. Hann er
frumkvöðull sýklafræðinnar.
— Góða frú, sagði þessi
barnelski prófessor, sem sjálf-
ur hafði misst tvö af börnum
sínum. — Ég hef aðeins notað
þessa aðferð mína til að lækna
dýrk ég hef aldrei reynt hana
á mönnum, enda eru ekki
nema fimm ár gíðan ég hóf
rannsóknir mínar.
Konan grátbað hann um að
bjarga barninu sínu, sem var
einkabarn. — Gerið það sem
þér getið, annars devr hann.
Fyrir frú Meister var Paste-
ur vfirnáttúrleg vera. Þorps-
læknirinn hafði sagt henni
hvernig hann læknaði miltis-
brand í skepnum svo ekki sé
talað um allt annað sem hann
hafði afrekað.
Hvað átti Pasteur að gera?
Hann talaði við nánustu sam-
starfsmenn sína tvo, sem báð-
ir voru læknar. Þeim fannst
að hann ætti að hætta á að
spraíuta drenginn, því að ef
ekkert yrði aðhafzt myndi
drengurinn deyja.
Um kvöldið 6. júlí 1885 var
í fyrsta sinn sprautað magn-
litlum hundaæðissýklum inn i
mannlega veru. Pasteur var þá
sextíu og þriggja ára og hönd
hans titraði af hugaræsingi,
þegar hann stakk nálinni und-
ir húð drengsins, rétt fyrir neð-
an rifbeinin.
Verkaði þetta bóluefni á
manneskjur? spurði hann sjálf-
an sig. Hann vissi að ósýnileg
veira orsakaði hundaæðið og
að smitberinn var í miðtauga-
kerfinu. Fjölskylda hans og
samstarfsmenn höfðu komið í
veg fyrir að hann reyndi bólu-
efnið á sjálfum sér, komu hon-
um í skilning um að líf hans
væri of dýrmætt mannkyninu.
Upplausnin, sem hann spraut-
24. TBL. VIKAN 41