Vikan - 17.06.1971, Qupperneq 44

blöðunum af Times Literary
Supplement, New Statesman
og Specetator. Það tók hann
ekki langa stund að finna
gagnrýnina á bók Evie. Hann
las þær ekki til hlítar, en þó
nóg til að sjá, að þær voru all-
ar vinsamlegar. Svo fór hann
í bókaverzlunina á Piccadilly,
þar sem hann keypti stundum
bækur. Hann var ákveðinn í
að lesa bannsetta bókina vand-
lega, en hann vildi ekki spyrja
hana, hvað hún hefði gert við
eintakið, sem hann hafði feng-
ið. Hann ætlaði að kaupa eitt
eintak sjálfur. Um leið og hann
gekk inn leit hann í gluggann
og þá blasti við honum aug-
lýsing á Though Pyramids
Decay. En það nafn! Hann fór
inn. Það kom ungur maður til
móts við hann og spurði, hvers
hann óskaði.
— É'g ætla að fá að líta í
kringum mig, sagði hann.
Honum fannst fremur leiðin-
legt að spyrja um bókina
hennar Evie og hann ákvað að
leita að henni sjálfur og láta
sölumanninn fá hana. En hann
fann hana hvergi og loks sagði
hann kæruleysislega við unga
manninn, sem alltaf var á hæl-
unum á honum:
— Eigið þið annars til bók,
sem heitir Though Pyramids
Decay?
— Nýja útgáfan kom í
morgun. Ég skal sækja eintak
núna.
Ungi maðurinn kom með
bókina eftir andartak. Þetta
var lítill, feitlaginn ungur
maður með sítt, ógreitt, rautt
hár og útstæð augu. Hinn há-
vaxni, herðabreiði og her-
mannslegi George Peregrine
leit niður á hann.
— Svo þetta er nýjasta út-
gáfan? spurði hann.
—• Já, sú fimmta. Hún selst
eins og skáldsaga.
George Peregrine hikaði
andartak.
— Hvað kemur til? Eg hef
alltaf haldið, að fólk vildi ekki
kaupa ljóðabækur.
— En þessi bók er góð. Eg
hef lesið hana sjálfur. Fólk er
hrifið af söguþræðinum. Bók-
in er mjög ástríðuþrungin, en
sorgleg um leið.
George hrukkaði ennið ei-
lítið. Honum fannst ungi mað-
urinn helzt til nærgöngull. Það
hafði enginn minnzt á það við
hann, um hvað bannsett bókin
væri og hann hafði ekki séð
það af skrifum gagnrýnend-
anna. Ungi maðurinn hélt
áfram máli sínu:
— Ég held, að ástríðuofsinn
hafi valdið innblæstrinum. Það
lítur út fyrir, að hún sé að
yrkja um reynslu sína. Hún
skrifar aldrei aðra bók.
Hann keypti kvöldblöðin og
nokkur tímarit á járnbrautar-
stöðinni. Þau Evie létu fara vel
um sig í sitt hvoru horni klef-
ans á fyrsta farrými og fóru
að lesa. Þau fóru inn í veit-
ingavagninn klukkan fimm og
drukku te, meðan þau ræddu
saman. Þau komust á áfanga-
stað. Þau óku heim í sömu
bifreið og venjulega. Þau fóru
í bað, skiptu um föt fyrir kvöld-
verðinn og seinna sagðisf Evie
vera þreytt og ætla að leggja
sig. Hann kyssti hana á ennið
eins og hann var vanur. Svo
fór hann fram í forstofuna,
tók bókina hennar Evie úr
jakkavasanum, settist inn í
vinnustofuna og byrjaði að
lesa. Hann átti ekki auðvelt
með að lesa ljóð og hann átti
erfitt með að skilja þau, þó að
hann læsi þau frá orði til orðs.
Hann byrjaði lesturinn aftur
og las. Hann las með vaxandi
andúð, en hann var óheimskur
og hann vissi vel um hvað
bókin var, þegar hann hafði
lokið lestrinum. Þetta var sag-
an um ástríðuþrungið ástar-
samband miðaldra giftrar konu
og ungs manns. George Pere-
grine gat fundið réttu þættina
eins og hann hefði verið að
leysa jöfnu.
Bókin var skrifuð í fyrstu
persónu og fyrst var lýst eftir-
væntingu konu, sem var orðin
miðaldra, þegar hún kemst að
því, að ungi maðurinn elskaði
hana. Hún efaðist lengi um ást
hans. Hún skelfdist, þegar hún
komst að þvi, að hún elskaði
hann af öllu hjarta. Hún reyndi
að telja sér trú um, að þetta
væri hlægilegt. Aldursmunur-
inn var svo mikill, að það vlli
þeim báðum óhamingju, ef
þau létu undan löngunum sin-
um. Hún reyndi að koma í veg
fyrir, að hann orðaði hugsanir
sínar, en dag nokkurn sagði
hann henni, að hann elskaði
hana og neyddi hana til að
játa, að hún elskaði hann. Hann
grátbað hana um að flýja með
sér. Hún gat ekki yfirgefið
maka sinn og heimili. Hvern-
ig yrði líf þeirra saman? Hún
var eldri kona, hann var ung-
ur. Hvernig gat hún vonazt
eftir því, að ást hans myndi
vara ævilangt? Hún sárbændi
hann. En ást hans til hennar
var óstjórnleg. Hann girntist
hana, hann þráði hana af öllu
hjarta, og loks gafst hún hon-
um, hrædd og titrandi og
44 VIKAN 24. TBL.