Vikan - 18.05.1972, Qupperneq 10

RIFRILDIÐ SEM
GETUR BJARGAÐ
r
Þiö megið ekki halda að það sé
barnalegt og ósiðlegt að rífast! Að tala er
silfur en að þegja er gull! Því er nú
ekki þannig varið, segja sálfræðingar vorra
tíma. Maður nær ekki sambandi
við aðra, nema maður létti á hjarta sínu.
Hressilegt rifrildi, þar sem maður
viðrar tilfinningarnar, getur bjargað
hjónabandi! Athugið hvað læknirinn segir um
átta undirstöðuatriði fyrir heilsusamlegu
rifrildi -- og sjáið hvort þið getið
ekki lært eitthvað af því...
Það eru til manneskjur, gift-
ar og ógiftar, sem segjast aldrei
rífast. Hafi aldrei rifizt og þurfi
ekki að rífast.
Við hin öfundum þetta fólk.
Og sjálft tekur þetta fólk það
sem merki um mikla hamingju
og innilegt samlyndi.
Nokkrar af þessum mann-
eskjum eru sennilega ham-
ingjusamar. Þetta fólk þarf
ekki að rífast, það getur leyst
vandamálin á rólegan og reglu-
bundinn hátt og það hugsar
líka þannig.
En mörg hjón, sem aldrei
rífast, eru í rauninni alls ekki
hamingjusöm. Þau lifa í til-
finningalegu tómarúmi. Þau
þekkja ekkert og hafa engan
vilja. Þau líta kannski hvort á
annað sem einskonar húsgögn.
Hjúskaparerjur eru merki þess
að hjónabandið er lifandi — ef
hjónin rífast aðeins á réttan
h'átt. '
Margir sálfræðingar og geð-
læknar halda þessu fram og
þar á meðal dr. George R.
BachJ, sem er forstöðumaður
stofnunar sem hefir með hönd-
um hóprannsóknir í Beverley
Hills í Kaliforníu.
Eins og allir vita þá búa
margar kvikmyndastjörnur á
Beverley Hills og hafa gert um
langt skeið, svo Bach læknir
ætti að vita hvað hann er að
segja.
Það er heilmikil kúnst að ríf-
ast á réttan hátt. Undanfarin
ár hafa að minnsta kosti 250
hjón leitað til dr. Bachs og
greiða 500 dollara fyrir leið-
beiningarnar.
— Yfirborðsmennska nú-
tímamannsins og vangeta hans
til að tjá sig og nálgast sam-
fcýlisfólk sitt tilfinningalega,
orsakast meðal annars af
hræðslu við hættuástand, þar
sem, meðal annars, illska og
hatur ráða, segir dr. Bach. —
Hressilegt rifrildi getur hreins-
að loftið og rutt brautina, ekki
hið andstæða, eins og margir
óttast. Það er ósköp eðlilegt að
reiðast maka sínum einstaka
sinnum, það er þegar hvorki
ást né hatur er fyrir hendi að
hjónabandið er í raunverulegri
hættu.
Arekstrar og uppgjör eru
alltaf þrep í framvindu sam-
búðar. Hver einstaklingur hef-
ir sín séreinkenni, þroskast á
sinn hátt, svo ágreiningsatriði
hljóta að skjóta upp kolli við
og við. Rrifrildi getur þá oft
hreinsað loftið. Að forðast rifr-
ildi, vegna þess að það sé ekki
siðaðra manna háttur, er aðeins
að byrgja inni óánægjuna, hún
hverfur ekki.
Og það eru ekki aðeins hjón-
in sjálf, sem líða fyrir nið^r-
bælda óánægju, segir dr. Bach.
Það getur verið að allt sýnist
slétt og fellt á yfirborðinu en
andrúmsloftið er þungt og
þvingað. Undir yfirborðiriu
gerjar og sýður og óhjákvæmi-
lega hefir spenna milli foreldr-
anna áhrif á börnin. Börn sem
alin eru upp með foreldrum,
sem alltaf bæla niður tilfinn-
ingar sínar, geta átt á hættu að
verða innlokuð og bæld á fleiri
en einu sviði.
Fólk sem alltaf forðast þræt-
ur, jafnvel þegar þær eiga full-
an rétt á sér, á heldur ekki
gott með að tjá sig að öðru
leyti, sem sagt, talar heldur
ekki hvort við annað yfirleitt.
Það sem þau segja hvort við
annað er innantómt og einskis-
nýtt frá mannlegu sjónarmiði.
Þau ná ekki hvort til annars,
ekki inn í sálina. Slíka maka
kallar dr. Bach tilfinningalega
fráskilda. í slíkum fjölskyldum
rekst maður oft á fórnfúsa eig-
inkonu og manninn sem dylur
10 VIHCA'N' M.TBL.