Vikan


Vikan - 18.05.1972, Page 18

Vikan - 18.05.1972, Page 18
Juliane er farin að jafna sig nóg til að geta brosað, og hún er þegar farin að bollaleggja framtíðina. Hún ætlar að verða dýrafræðingur eins og foreldrarnir. «€ ÉG LIFÐI ÞAÐ AF hafði sólbrunnið á því. Kjóll- inn minn hafði rifnað sundur á bakinu, og í frumskógum Perú er sólin eins og rigningin: mis- kunnarlaus og ekki íyrir fólk úr tempruðu beltunum. En þótt mig sviði í bakið, þá hvíldist ég vel næstu nótt og þriðja daginn miðaði mér sæmilega áfram. Mér fannst ég hafa styrkzt, þótt ég lifði að- eins á brjóstsykri og vatni. Auðvitað gat ég lítt varist mý- flugunum og broddflugunum, sem herjuðu á mig án afláts, en ég lét það ekki verulega á mig fá. Mig grunaði ekki að flug- urnar verptu eggjum innundir húð mína hverju sinni er þær stungu, og að úr þeim eggjum rnyndu koma ógeðslegir maðk- ar. Síst af öll gaf ég flugunum gaum er ég tók að heyra í flug- vélum. Ég æpti. Ég veit að það var brjálæðislegt, en ég æpti samt. „Halló“! æpti ég, og „Hjálp“! Og aftur: „Halló, hjálp"! Flugvélarnar hljóta að hafa verið mjög nálægt, en auðvitað sáu flugmennirnir mig ekki. Ég sá flugvélarnar ekki einu sinni sjálf og var ekki með neitt, sem ég gæti notað til að vekja at- hygli á mér. Flugvélahljóðið færðist fjær, en ég missti ekki móðinn. Ég gat gengið, ég var ekki svöng, vatnið í læknum var nógu tært til að drekka það. Ég var því engan veginn vonlaus. Maðkar uxu út úr húðinni Um miðjan daginn varð svo steikjandi heitt að ég gerði hlé á göngunni. f frumskóginum er hitinn rakur, og sérstaklega um regntímann verður. hann þrúgandi. Um nóttina skalf ég af kulda, þótt raunar væri þá heitt á evrópskan mælikvarða. Oft komu beljandi regnskúrir úr svörtum skýjum, auk þess sem gekk á með þrumum og eldingum. Ég kannaðist við það allt. Ég var ekki hrædd. Ég hlustaði á fuglana, því að ég vissi hvaða fuglategundir lifa nærri stærri fljótum, svo að ég vonaði að söngur einhverra þeirra gæfi mér merki um ná- lægð fljóts, sem fólk byggi hjá. En ég hlustaði til einskis. Maurar lokuðu fyrir mér leiðinni, farmaurar, hættulegar skepnur. Ég varð að flýja und- an þeim út í lækinn, sem hér var orðinn svo djúpur að hann tók mér í mjaðmir, jafnvel fast við bakkann. Það tók mig stundum margar klukkustund- ir að mjakast ófram nokkur hundruð metra. Stundum leit- aði ég skjóls undan einhverri hellidembunni inn í þykkan runna, en það var ekki til neins, ég varð á svipstundu rennandi blaut. Eftir eina slíka dembu, þegar ég var að brjótast út úr runna, uppgötvaði ég að ég var komin að stærra vatnsfalli. Það var fimmtán metra breitt. Það þýddi nýja von. En nú var ég búin með brjóstsykurinn og hafði ekkert að borða. Ég staulaðist með erfiðismunum áfram eftir fljótsbakkanum, og sá þá krókódíl koma syndandi í átt- ina til mín. Og allt í einu datt mér í hug að hér kynnu að vera eitraðar skötur liggjandi upp við bakkana. Ef þú stígur á eina slíka skötu, sagði ég við sjálfa mig, þá er öllu lokið. Ég fór því enn varlegar héreftir en fyrr. Flugurnar hrjáðu mig stöðugt. Sárið á fætinum hafð- ist illa við af völdum skordýr- anna. Ég hefði þurft að hreinsa burt eggin, sem flugurnar verptu undir húð mína, en ég hafði enga sáratöng eða neitt annað sem hægt var að nota til þess. Ég varð því að láta mér lynda að maðkarnir kæmu úr eggjunum, yxu út úr húðinni og tinuðu hausunum. Vonirnar sem ég batt við fljótið létu sér til skammar verða. Ég vissi að ég var enn langt frá mannabyggð, því að dýrin sem ég mætti voru ó- hrædd við mig. Þau voru greinilega ekki vön mönnum. Þegar ég gerði mér þetta ljóst varð ég fyrst alvarlega hrædd, því að handleggir mínir voru orðnir ein veita að iðandi möðk- um eftir flugnastungurnar. Guð minn góður, hugsaði ég, það verður að taka af mér að minnsta kosti annan handlegg- inn — ef ég slepp yfirhöfuð lifandi. Raddir fuglanna fóru að villa ,um fyrir mér. Einu sinni þótt- ist ég viss um að ég heyrði í hænsnum, en það hefði þýtt að ég væri kominn nærri manna- byggð. En það voru engar hæn- ur, heldur líklega uglur. Svo heyrði ég í þyrlu, sem flaug skýjum ofar — hvað var hún að gera þar, ef að hún leitaði að þeim, sem kynnu að hafa komizt lífs af úr flugslysinu? Ég varð að vera róleg. Þyrl- an var á brottu. Ég settist á hækjur mér við fljótið og band- aði frá mér flugunum, sem al- drei sáu mig í friði. Ég var ekki lengur viss um, hve marga daga ég hafði verið á göngu. Ég var þreytt. Ég lagðist í sandinn, en í Framhald á hls. 37. FaSir Juliane annast hana í húsi sínu í jaSri frum- skógarins. Hún á enn erfitt meS gang eftir þrekraunirnar, sem hún þoldi í skóginum. 18 VIKAN 20. TBL.

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.