Vikan - 18.05.1972, Qupperneq 34

I húmi nœturinnar
Nú var skjálftinn kominn
aftur, varirnar titruðu og kipp-
ir fóru um munnvikin.
— Þú veizt það þá allt, Ro-
bert?
— Já, allt eins og það legg-
ur sig elskan. En þarna skjátl-
aðist honum, aldrei þessu vant,
og sá misskilningur varð mér
til falls.
— Og þú ert fús að giftast
mér, þrátt fyrir allt og allt?
— Ég skal giftast þér og laga
þig-
— Ég þarfnast hvorki eigin-
manns né geðveikralæknis.
— Víst gerirðu það. Þú
þarfnast hvorstveggja.
Þetta var ekki nema satt. Ég
þarfnaðist hvorstveggja. Ég
giftist Robert Dellmer, einn
rakan og kaldan nóvemberdag,
í litlu þorpi, sem var svo af-
skekkt, að jafnvel þefvísasti
blaðamaður gat ekki þefað
uppi, að eitthvað fréttnæmt
væri að gerast. Lýsingin vakti
enga athygli. Dögum saman
höfðu hauststormarnir ýft sjó-
inn, og sjúklingarnir höfðu ver-
ið órólegir. Ég yfirgaf ekki
starf mitt fyrr en kvöldinu fyr-
ir brúðkaupið, og þegar yfir-
hjúkrunarkonan rétti mér
skjölin mín, hélt hún lengi í
höndina á mér og óskaði mér
alls hins bezta.
— Ég er svo fegin, að allt
skuli hafa farið svona vel, Vera.
Ég er viss um, að móðir þín
hefði látið sér vel líka þessa
ákvörðun þína. Það er ekki
rétt af neinum svona ungum,
að snúa alveg baki við lífinu.
Dr. Dellmer er ágætur maður
og framúrskarandi læknir.
Hann verður þér stoð og stytta.
Yfirhjúkrunarkonan hafði
þekkt mömmu vel og þagði
vandlega yfir fjölskylduleynd-
armálinu okkar. Ég þakkaði
henni og fór síðan upp í her-
bergið mitt, til þess að taka
saman dótið mitt. Að undan-
teknu vindlingaveskinu, sem
dr. Albers hafði arfleitt 'mig
að, var þarna, þótt ótrúlegt
væri, ekkert sem minnti mig á
fortíð mína.
Ég vó veskið í hendi mér,
hugsi og málmurinn snerti mig
kaldur. Veskið var þungt og
glitraði óhugnanlega fyrir aug-
um mér, og ég gat séð i anda
hina hrollvekjandi áletrun inn-
an í því. En svo vafði ég því
inn í klút og faldi það neðst í
kofortinu mínu. Kannski hefði
ég átt að losa mig við það þá
þegar. Þegar ég hafði lokið við
að ganga frá dótinu, settist ég
á rúmið og kvaddi litla, tóm-
lega herbergið mitt, meðan
stormurinn hamaðist á glugga-
rúðunum. Og snöggiega varð
ég gripin ótta, en nú varð ekki
aftur snúið.
Um nóttina lægði storminn
og þokan lagðist yfir. Ég fór
frá Belvedere rétt fyrir klukk-
an tíu um morguninn, álíka ein
míns liðs og ég hafði komið
þangað. Það var suddarigning
og þokulufsur héngu á berum
trjágreinunum, og jörðin var
vot. Engum tárum var úthelit
við brottför mína, því að ég
hafði ekki verið neitt sérlega
vinsæl, og var talin vera hálf-
skrítin. Ég átti enga trúnaðar-
vini. Ég hitti Robert á stöð-
inni.
— Þú líkist meir deyjandi
svani en brosandi brúði, sagði
hann hlæjandi og kyssti mig á
nefbroddinn. Eg jafnaði mig
dálítið í bílnum hjá honum.
Hann hafði komið með brúðar-
vönd handa mér, úr liljum og
ljósgulum rósum. Alla þessa
löngu ökuferð sátum við eins
og ókunnug hvort öðru og
skiptumst á hversdagslegum
setningum, rétt eins og við
værum í kokteilsamkvæmi, en
hvítar snjóflyksur lömdust á
framrúðuna. Mér datt í hug, að
í rauninni vissi ég ekkert um
rnanninn, sem var nú að aka
mér út úr öryggi afskekkts
sjúkrahúss inn í ókunna fram-
tíð og sjálf var ég að blekkja
hann með því að lofa honum að
halda að hann nauðþekkti mig.
Þannig komum við til fógeta-
skrifstofunnar. Himinninn var
þungbúinn og snjóflyksur á
stærð við fiðrildi svifu til jarð-
ar. Ég hélt fast um brúðar-
vöndinn minn, sem var þegar
tekinn að falla, og svo vorum
við gefin saman. Það var stutt
og dálítið hlægileg athöfn, og
t.veir skrifarar voru svaramenn.
Fógetinn hélt einhverja ræðu,
en ég hlustaði alls ekki á hana.
Svo skrifuðum við nöfnin okk-
ar — Robert með skíru rit-
höndinni sinni, sem ég þekkti
svo vel úr sjúkrahúsinu, sterk-
legri og reglulegri rithönd
manns, sem veit hvað hann vill
og fær það líka, undantekning-
arlítið, en ég var með nýtt
nafn, sem enn var óflekkað —
Dellmer — þýðingarlaust nafn,
sem var hvorki viðriðið frægð
né blóð. Það var ekki nema
gott.
Með pennann í hendinni sat
ég og horfði á þetta pappírs-
blað, sem gerði okkur að hjón-
um. Ein minning lá efst í huga
mínum — alveg á fremsta
hlunni og streittist við að kom-
ast út... Svo kyssti Robert
mig og embættismennirnir
óskuðu okkur til hamingju.
Endurminningin hopaði á hæl,
rétt eins og móðguð. Ég bar
höndina upp að enninu.
— Ertu með höfuðverk?
spurði Robert.
— Nei, nei, mér datt bara
nokkuð í hug, sagði ég, eins og
hálflömuð, — en það er liðið
hjá.
— Það getur varla hafa ver-
ið neitt merkilegt, sagði Ro-
bert.
— Jú, það var einmitt mjög
mikilvægt.
— Hvernig veiztu það?
— Ég finn það bara á mér,
sagði ég skjálfandi. fskaldur
vindur hafði strokizt um háls-
inn á mér.
Ég komst brátt að því, að
frægð, jafnvel af sorglegasta
tagi, er skammlíf. Heimurinn
var búinn að smjatta nægiu
sína á hinum óhugnanlegu at-
burðum í Wendeiiing, og gat
snúið sér að næsta fórnardýri
sínu. Ég var gleymd. Við ferð-
34 VIKAN 20. TBL.