Vikan - 13.07.1972, Blaðsíða 34

I húmi næturinnar
Heimilisfangið var í Hanov-
er, og ég sá Elisabeth aldrei
aftur.
Ég er duttlungafull að eðlis-
fari, en skapið í mér verður að
geta lagað sig eftir aðstæðum,
af því það kemur svo margt
fyrir mig. Nú snerist það snögg-
lega úr hatri í velvild. Ég ók
inn í borgina og keypti allt,
sem þurfti á smábarn. Um
kvöldið setti ég öll þessi fín-
gerðu smáföt niður í pappa-
kassa, og lét stóra gullhringlu
fylgja þeim. Robert bjó svo um
böggulinn, batt utan um hann
seglgarni og skrifaði svo utan
á með skrautlegu, sterku rit-
höndinni sinni. Þetta var karl-
mannsverk og hann gerir það
betur en ég. Ég lagði böggul-
inn á borð, til þess að senda
hann af stað, daginn eftir.
Ég borðaði morgunverð með
Robert, næsta dag, svo sem til
tilbreytingar. Við elskuðum
hvort annað í raun og veru —
ég hafði misskilið hann og gert
honum hræðilgea rangt til. Ég
fylltist þakklæti af trúmennsku
hans. Ég hefði getað faðmað
Elisabeth að mér. Samt var ég
ekki verulega hamingjusöm,
þessi kennd, sem fólk kallar
„hamingju", er mér framandi,
en þennan dag komst ég samt
nærri henni. Hún snerti mig
léttilega er hún fór fram hjá,
og hlýjaði veslings hjartanu
mínu, eða því litla, sem eftir
er af því, og ég fann mig næst-
um frjálsa.
Þegar Robert var farinn, og
ég hafði farið í bað og klætt
mig, gekk ég, blístrandi af
ánægju, inn í lesstofu Roberts.
Ég stóð við borðið og teygði
hendurnar eftir bögglinum.
Rétt fyrir tilviljun, varð mér
aftur litið á reglulegu, fallegu
rithöndina hans Roberts. Þá
sló því niður í mig eins og
eldingu . . . þessari sleipu end-
urminningu, sem ég hafði rek-
ið burt á brúðkaupsferðinni
okkar og hafði verið rekin á
flótta löngu seinna, þegar ég
hafði lesið um Kalinski-málið,
en var nú loksins komin til
mín aftur.
— Þú hefur verið heimtu-
frek, sagði örlaganornin. — Þú
vilt vera hamingjusöm og
frjáls, Vera. Hafðu þá þetta! Og
hún sló mig beint í andlitið.
Þegar sviminn leið frá, há-
grét ég. Eg græt mjög sjaldan,
af því að ég á svo lítið af tár-
um eftir, og verð að halda
þessum fáu, sem eftir eru. Eg
lagði sáraumt höfuðið á arminn
og tárin mín runnu niður á
böggulinn, vættu pappírinn og
klesstu addressuna. Bókstafirnir
drukku fylli sína, runnu út yf-
ir brúnina, þangað til þeir voru
sjálfir farnir að gráta. Þegar ég
hætti að gráta, leit ég upp og
sá blekugt andlitið á mér í
speglinum. Eg var orðin næst-
um eins afmynduð og skriftin
hans Roberts, sem ég kannað
ist svo vel við.
— En, hvers vegna, hvers
vegna? spurði ég þetta ótta-
slegna andlit, og það varð allt
í einu að hrukkótta andlitinu
á honum dr. Albers, sem hafði
í neyð sinni einmitt sagt þessi
sömu orð. Ég hafði látið þessu
ákalli hans ósvarað þá, og nú
leit andlitið í speglinum á mig,
ásakandi.
— Þetta er sérkennileg hönd,
sagði dapurlegur munnurinn.
— Já, frændi.
— Mjög sérkennileg.
— Já.
— Þú hefur séð hana næst-
um daglega, síðustu árin.
— Það viðurkenni ég.
— Og þú varst rétt núna að
þekkja hana.
— Já! Ég var blind. Það var
bara þessi gleðikennd, sem opn-
aði í mér augun.
— Það var heimskulegt af
þér, Vera.
— Já, en ég rétt leit á um-
slagið í skuggalegri forstofunni
hjá þér, rétt eina sekúndu, um
leið og ég gekk framhjá. Þú
verður að muna það, frændi,
að ég þekkti varla Robert þá.
Og þann dag hafði ég svo margt
að hugsa.
— Ég veit það, Vera. Hver
ætti svo sem að vita það bet-
ur en ég?
— Geturðu fyrirgefið mér?
— Það er enginn hægðar-
leikur, Vera. Ef þú hefðir far-
ið varlegar að þann dag, væri
ég kannski lifandi enn. Nú var
andlitið í speglinum orðið þoku-
kennt.
— Hvað áttu við, Albers
frændi? Mig svimaði.
— Það stendur allt í líkskoð-
unarvottorðinu, hvíslaði hann
með fyrirlitningarsvip.
—■ Hvaða líkskoðunarvott-
orði?
En nú skríkti hann bara og
endurtók:
— Það er allt í vottorðinu.
Á borðinu stóð þung marm-
araskál. Ég tók hana upp til
þess að mölva höfuðið með
henni. Glerbrotin duttu glymj-
andi á gólfið og svo varð þögn.
Engin hreyfing í öllu húsinu.
Hann var dáinn í annað sinn.
Eftir storm verður logn —
dúnalogn. Þegar köstin mín eru
liðin hjá, er ég alltaf sérstak-
lega skörp að hugsa. Ég athug-
aði nú málið.
Robert við eiturskápihn. „Ég
ætla að athuga innihaldið öðru
hverju.“ Robert í kvöldboðinu
hjá Reeder prófessor: „Konan
mín hlýtur að hafa misskilið
það, sem ég sagði þá.“
Robert við borðið og horfði
stórum augum á veskið hans
pabba: „Það var ekkert merki-
legt. Mér skjátlaðist."
Bréf Roberts í forstofunni
hjá dr. Albers, tveim dögum
fyrir andlát hins síðarnefnda.
Hvað þýddi það? Hvað gat það
þýtt? Var það raunverulega í
vottorðinu? Var yfirleitt nokk-
ur líkskoðun, eða var það bara
ímyndun? Voru það bara vit-
lausu taugarnir í mér? Þetta
var ægileg grunsemd.
— Nei, nei, nei, ekki það!
æpti ég. dauðhrædd. Svo
hringdi ég á stúlkuna.
— Ég varð hérna fyrir
óhappi. Viltu hreinsa þetta
upp?
Þegar Robert kom heim, var
allt komið í lag. Ég var búin að
laga á mér andlitið, og gler-
brotin höfðu verið fjarlægð og
böggullinn hafði verið lagaður
til og settur í póst. Aðeins hékk
tómur spegilramminn enn uppi
á vegg, og Robert tók samstund-
is eftir honum, en jafnvel þó
að ramminn hefði verið tek-
inn alveg burt, hefði hann, með
alla reglusemina sína, strax
tekið eftir því.
— Hvað hefur gengið á hér?
— Ég var bara að leika við
Djaga. Boltinn hans lenti í
speglinum. Djaga er stoltur
eigandi að gömlum tennisbolta,
34 VIKAN 28. TBL.