Vikan - 13.07.1972, Blaðsíða 45

— Hvenær fór peningahliðin
að vera bjartari?
— Það var í Bandaríkjunum.
Ég man ekki nákvæmlega hve-
nær. „Ready Steady Go“ var
það sem breytti öllu fyrir okk-
ur hér í Englandi eftir að „My
Generation" varð vinsælt. Og
hvort sem fólk trúir því eða
ekki, þá var það ekki fyrr en
eftir „Tommy“ að við fórum að
hafa raunverulegar tekjur. Áð-
ur fór allt í skuldir og við átt-
um aldrei grænan eyri. Við
fórum í hljómleikaferð um
Bandaríkin með Herman's Her-
mits og töpuðum miklum pen-
ingum á því. Við ætluðum ekki
að tapa á þeirri ferð og fórum
um allt í rútu, en þegar allt
kom til alls varð rútan ekkert
ódýrari en flugvél hefði orðið.
Peningarnir sem við fengum
voru ekki til neins nema að
grynna aðeins á skuldunum.
Það kostaði meira að fara á
milli staða en það sem við feng-
um fyrir að spila. Auk þess
fengum við reikninga fyrir
hljóðfærum. Við vorum farnir
að eyðileggja hljóðfæri á
hverju kvöldi og jafnvel þótt
ég hefði fengið sterkari
trommusett, þá braut ég þau
viljandi.
— Þá voruð þið farnir að
vera vinsælir í Bandaríkjun-
um, ekki satt?
— Á hljómleikunum með
Herman var hann aðalnúmer-
ið, en það var á þeirri ferð sem
við fórum að safna að okkur
aðdáendum. Og aðdáendur okk-
ar komu vegna hljómleika okk-
ar en ekki platna- Það sem
breytti þó mestu var Tommy.
Þær plötur breyttu öllu á all-
an hátt: Hvað snerti peninga,
áheyrendur og virðingu. Tom-
my lagfærði misklíð okkar við
hljómplötufyrirtækið því þá
fóru þeir að virða okkur. Eftir
það fengum við ókeypis aug-
lýsingar, samsæti og þess hátt-
ar.
— En þið áttuð í vandræð-
um með að fylgja Tommy eft-
ir?
— Já. Þess vegna sendum við
frá okkur „Live at Leeds“. Við
vildum taka jákvætt spor í
aðra átt, að öðrum kosti myndi
Pete vera að semja Tommy það
sem eftir væri ævinnar. „Live
at Leeds“ var dæmi um hljóm-
leikaprógramm okkar eins og
það var um tíma, en nú erum
við með meira af Tommy í því.
— Átti ekki „Who's Next“
að vera upprunalega fyrir kvik-
mynd?
— Það átti að vera ýmislegt.
Við vorum með nokkur hand-
rit og leikstjóra sem vildu gera
kvikmynd með okkur, en á
endanum gáfumst við upp á
því og ákváðum að senda frá
okkur góða plötu í staðinn.
— Þú ert þekktur fyrir að
snúa hótelherbergjum gjörsam-
lega við. Hvenær byrjaðir þú
á því?
— Þegar hótel fóru að sýna
mér lítilsvirðingu og dónaskap.
Það er slæmt að láta koma
fram við sig eins og maður sé
einhver ræfill. Ég vil ekki hafa
það þannig. Ef ég er með her-
bergi á leigu og fæ ekki þá
þjónustu sem ég bið um fyrr
en eftir þrjá og fjóra klukku-
tíma, þá finnst mér það slæmt.
Maður getur ekki farið pakk-
saddur inn á sviðið og ef steik-
in kemur ekki fyrr en þremur
klukkutímum eftir að ég hef
pantað hana, þá ærist ég og
hendi henni í vegginn. Þá fer
þjónninn og sækir hótelstjór-
ann og okkur er hent út.
— Eru mörg hótel sem ekki
vilja taka við ykkur?
—• Já, það eru heilu hótel-
hringirnir. Aðrar hljómsveitir
kvarta yfir þessu og segja það
bitna á þeim, en ef þeir vilja
láta bjóða sér slíka þjónustxi,
þá verði þeim að góðu. É'g læt
ekki bjóða mér það. Einu sinni
læstu þeir herbergjunum okk-
ar á meðan við vorum úti og
heimtuðu svo fyrirframgreiðslu
þegar við komum aftur. Mér
þótti það ekki gott, svo ég braut
hurðina í þúsund mola, tók far-
angurinn minn og fór.
— Hcldurðu að orðstír þinn
sem trommuleikari eigi í vök
að verjast fyrir þeim sögum
sem ganga um ruddaskap þinn
og prakkarastrik?
— Ég hef engan sérstakan
áhuga á því að vera stórkost-
legur trommuleikari. Ég kæri
mig ekkert um að beina öllum
kröftum mínum í þá átt að
verða einhver Buddy Rich. Það
eina sem ég hef áhuga á í því
sambandi, er að spila á tromm-
ur fyrir the Who og láta þar
við sitja. É'g hugsa aftur á móti
heilmikið um prakkarastrik,
því mig langar að vinna kvik-
myndir. Pete semur lög, John
semur og stjórnar upptökum,
Roger á sinn sveitabæ og ég
hef áhuga á kvikmyndum og
sjónvarpsmyndagerð. Ég er
mikið hættur að flækjast um
í klúbbum eins og ég gerði áð-
ur.
— Hvers vegna heldurðu að
the Who hafi verið saman svo
lengi þegar aðrar hljómsveitir,
sem byrjuðu um svipað leyti,
eru löngu hættar?
— Vegna þess að það voru
ekki the Who. Persónuleikar
þeirra voru ekki hæfir til að
starfa saman. Ég elska hina í
hljómsveitinni mjög mikið.
Maður verður að vera í mjög
nánum tengslum við þá sem
maður vinnur með og þá sem
vinna fyrir mann. Ef það er
ekki fyrir hendi, er hljóm-
sveitin búin að vera. Okkur
hefur tekizt að gera tengslin
innan the Who þannig, að all-
ir njóta þeirra.
— Hvaða plötu hljómsveitar-
innar heldur þú mest uppá?
— Sú sem ég hef verið að
spila undanfarið og hefur þótt
gaman að; hún hefur komið
mér á óvart, er „The Who Sell
Out“. Ég er ánægður með þá
plötu núna þótt mér hafi ekki
þótt mikið til hennar koma
þegar hún var gerð.
— Áttu þér uppáhalds-
trommuleikara úr öðrum hljóm-
sveitum?
•—■ Mér þykir trommuleikar-
,inn í Argent mjög góður — og
svo Ringo, sem er ótrúlega
góður trommari. Bassatrommu-
leikur hans er stórkostlegur. Ég
held mest uppá þessa tvo.
— Trommusettið, sem þú
notar á hljómleikum, er risa-
stórt. Notarðu það allt?
— Stundum. Aðallega nota
ég trommurnar vinstra megin
við mig fyrir kjuða, glös, hand-
klæði og svoleiðis nokkuð. Gler-
settið mitt nota ég lítið. Ég
eignaðist það í Bandaríkjunum
en hef aldrei náð almennileg-
um tón úr því. Það er ágætt í
sjónvarp og annars staðar þar
sem allt þarf að vera fallegt og
huggulegt.
— Þú berð mikla virðingu
fyrir Townshend, ekki satt?
— Jú. Okkur Pete kom ekki
mjög vel saman í upphafi. John
og ég vorum hins vegar góðir
vinir og fórum mikið út sam-
an. Við höfum alltaf virt hvern
annan og það hefur vaxið með
árunum. Pete setur allar sínar
hugsanir í músík og semur allt-
af með það fyrir augum að við
spilum það.
— Heldurðu að the Who
myndu halda áfram ef einn
ykkar hætti?
— Nei, það held ég ekki. Ég
held að hljómsveitin hætti,
mjög eðlilega. És reikna alls
ekki með að neinn okkar verði
leiður á undan hinum. Ef ein-
hver kærði sig um að hætta,
þá hefði hann gert það fyrir
löngu síðan. Það kemur að því
að við getum ekki gert meira,
en samt get ég hugsað mér
okkur vinna saman alla ævi.
En það eru örugglega engir sem
ég vildi heldur vinna með en
einmitt the Who.
☆
MAFlAN
Framhald aj bls. 22.
Mafíusið þykir vel við eiga að
sýna hverjum þeim, sem á að
„veita lausn“ úr félagsskapn-
um, sérlega mikinn blíðskap
síðustu stundir hans hérna
megin grafar. Lucky Luciano,
sem sameinaði hin ýmsu ríki
Mafíunnar á fjórða áratugnum,
hafði að vísu forboðið þennan
sið. „Það vekur of mikla at-
hygli,“ sagði hann, „ef við er-
um síkyssandi hver annan á
veitingahúsum og annars stað-
ar.“
Eftir kossinn gerðist Vala-
chi mjög hugsjúkur. Skýring-
in á þessu var sú, að meðfangi
þeirra einn hafði rægt hann
við Genovese og talið höfðingj-
anum trú um, að Valachi hefði
ákveðið að kjafta frá um hlut-
deild þeirra í eiturlyfjabrask-
inu.
Valachi lagði nú niður fyrir
sér hvern meðfanganna Geno-
vese helzt mundi setja honum
til höfuðs. Um síðir festust
grunsemdir hans við mann að
nafni Joseph di Palermo. Og
snemma dags tuttugasta og
annan júní greip Joe Valachi
sextíu sentimetra langt blýrör
sér í hönd og laust því í höfuð
manni, sem hann tók fyrir di
Palermo. Hausinn lamdist í
— Það er nógu slæmt að vera
búinn að tapa heilum klukku-
tíma, þótt ég geti ekki sagt
hvað ég hef gert við hann!
— Er ekki kominn tími til að
þú hættir að lesa þessar kyn-
lífsbækur?
28. TBL. VIKAN 45