Vikan - 13.07.1972, Blaðsíða 35

sem er grjótharður, og gæti
hæglega brotið einn spegil.
Þessi afsökun mín var full-
frambærileg.
— Einmitt, sagði Robert. —
Og hvenær skeði þetta?
— í morgun, um klukkan
tiu.
— í morgun fór Karl með
Djaga til dýralæknisins. Varstu
búin að gleyma því?
Eg get gert svona bölvaðar
vitleysur, en aðeins ef smávegi-
legir hlutir eru annars vegar.
En það er nú ekki hægt að
fara að snökkta eins og krakki,
þó að maður sér gripinn í
lygi, svo að ég ákvað að vera
djörf.
— Var dr. Albers grafinn
'upp?
Robert er — með alla spít-
alareynsluna sina — ýmsu van-
ur, en þessi spurning kom samt
illa við hann. Ég sá stríkka á
vöðvunum í kinnunum á hon-
um, og æðarnar i gagnaugun-
um bóignuðu upp.
— Grafinn upp? spurði hann,
einkennilega hárri röddu.
— Já, grafinn upp aftur, ef
þú skilur það betur.
— Ég er ekki almennilega
með á nótunum.
— Það er stundum gert ef
grunur leikur á, að glæpur hafi
verið framinn. Ég talaði við
Robert eins og smákrakka.
— Þér hefur versnað, Vera,
sagði hann. — Þú þyrftir að
fá nýju meðferðina okkar. Hún
er alveg sársaukalaus. Við er-
um núna að . . .
— Það varðar mig ekkert
um. Ég vil bara fá að vita,
hvort dr. Albers dó eðlilegum
dauðdaga.
— Vitanlega gerði hann það.
Hvers vegna efastu um það?
— Af því að hann efast sjálf-
ur um það, hraut út úr mér.
Mikið gat ég verið vitlaus! Ég
beit í tunguna í reiði minni og
dró djúpt andann. Það var af-
leitt, að ég skyldi þurfa að
fara að svitna svona og fara
að hríðskjálfa.
— Þú hefur aldrei sagt mér,
að þú þekktir dr. Albers. Ro-
bert. Þú kannaðist við vindl-
ingaveskið, var það ekki? Þú
hafðir séð það hjá dr. Albers.
Hvers vegna varð þér svona
bilt við? Ég verð að fá að vita
það.
Þetta hafði hrokkið út úr
mér. Sannarlega vildi ég ekki
segja það. Það var heimsku-
legt.
Robert var rólegur. Næstum
of rólegur. Hann svaraði:
— Fyrst fannst mér ég kann-
ast við veskið. Það vafðist fyr-
ir mér, af því að ég gat ekki
gert mér grein fyrir því, þar
sem ég sá aldrei hann föður
þinn. En svo hélt ég, að mér
hefði skjátlazt, að þetta gæti
ekki verið. Ég leyndi þig ekki
viljandi kynnum mínum við dr.
Albers. Til hvers hefði það
verið? Þú sagðir mér heldur
aldrei, að þú þekktir hann,
barnið gott. Við höfum einfald-
lega aldrei nefnt hann á nafn.
Og annars þekkti ég hann ekki
nema lítið.
Ég velti fyrir mér svari Ro-
berts. Það var ósköp eðlilegt
og sannfærandi, — eins og allt,
sem Robert segir. Já, þetta
hefði vel getað verið alveg eins
og ég vildi láta það vera: Ro-
bert hlýtur að hafa verið í
vafa og sagt við sjálfan sig:
„Ég hef séð vindlingaveski hjá
dr. Albers, það var mjög líkt
þessu, en þarf ekki að hafa
verið það sama.“ Ég hafði
fórnað veskinu hans pabba.
hiklaust, af því að áletrunin
hefði komið öllu upp. Nú hafði
þessi fórn verið til einskis
færð, en að undanteknum öðr-
um smávægilegum mistökúm,
voru þessi það eina, þar sem
ég komst i mótsögn við sjálfa
mig, og það var bara þessi
hræðilega grunsemd, sem hafði
komið mér úr jafnvægi.
— Um hvað ertu að hugsa?
sagði Robert.
— Hann dr. Albers. Hann
var læknirinn hans pabba.
— Svo að pabbi þinn gaf
honum þetta veski.
Já, og svo erfði ég það
eftir Albers frænda.
Það gæti verið skýring á
öllu saman. Ef þú átt í svona
erfiðleikum oftar — og hann
leit á brotna spegilinn um leið
— þá komdu til mín tafarlaust,
Vera, trúðu mér fyrir öllu og
fáðu einhverja meðferð, því að
ég hef miklar áhyggjur af
þessu öllu.
En sjálfa langaði mig ekkert
til að vera fengur með áhyggj-
ur. Ef út í það er farið, er
draumur ekki annað en draum-
ur, sagði ég við sjálfa mig —
sama hvað Freud segir. Robert
hafði vissulega neitað þvi að
hafa viljað taka eiturskápinn
undir sitt persónulega eftirlit,
en það hlaut að vera einhver
meinlaus skýring jafnvel á
þeirri lygi. Kannski hafði hann
bara gengið lengra en hann
hafði vald til, í þetta sinn. Hin-
ar hræðilegu grunsemdir voru
'horfnar, ég hafði bara ímyndað
mér allt þetta voðalega, já, al-
veg áreiðanlega var það ekki
annað en ímyndun. Ég kyssti
Robert og iangaði til að bæta
fyrir þessa tortryggni mína, en
viðbrögð hans eru stundum svo
mikil vonbrigði.
— Hvar er veskið núna?
spurði hann og hörfaði frá mér.
Veskið? Það veit ég ekki.
Eg hef víst glutrað því ein-
hvers staðar.
—■ Hvar er það. Vera?
— Á árbotninum. Ég yppti
öxium kæruleysislega.
— En hvers vegna?
Það voru svo margar sorg-
legar endurminningar við það
bundnar, svaraði ég, því að
auðvitað gat ég ekki sagt hon-
um réttu ástæðuna. Robert
gekk út að glugganum og stóð
þar gleitt, með hendur í vös-
um, niðursokkinn i að athuga
grasvöllinn, sem hallaði niður
að veginum — rétt eins og þar
væri eitthvað eftirtektarvert að
sjá. Ég gægðist út, en að und-
anteknum nokkrum hýasintum,
bar þar ekkert nýtt fyrir auga.
Robert sneri að mér baki, og
þetta bak hans hrinti mér ein-
hvern veginn frá sér. Ég lædd-
ist út úr stofunni, eins og lam-
inn hundur.
Ég hafði ekkert nefnt bréf
Roberts í forstofunni hjá dr.
Albers. Og sannast að segja, var
það ekkert mikilvægt lengur.
Hvers vegna ætti ekki Robert
að skrifa honum, úr því að hann
þekkti hann? Ég gekk inn í
herbergið mitt og lagðist á
rúmið. Hendurnar á mér voru
þvalar og ískaldar, og ég hafði
ákafan hjartslátt. Við hlið mér
sat Vera II. Hún dinglaði fal-
legu fótunum ósvífnislega, og
Frarnhald á bls. 48.
10. hluti
Glerbrotin duttu glymjandi á gólfið
og svo varð þögn.
Engin hreyfing í öllu húsinu. Hann var dáinn
í annað sinn.
28. TBL. VIKAN 35