Vikan - 11.01.1973, Side 22

Þrjár vikur liðu.
Ann reyndi að drepa timann
með þvi að sóla sig, lesa og leika
tennis við Hugh Barstow, sem var
mjög lélegur leikmaður og Sally
Mentius, sem aftur á móti var
mjög góður tennisleikari. Aukin
vinátta hennar við konu læknisins
sætti hana við þessar aðferðir
doktor Mentiusar og það var Sally
að þakka að hún var nú orðinn
fullviss um að doktor Mentius
væri'raunverulega samvizku-
samur visindamaður. Næstum
þvi of samvizkusamur, fannst
henni stundum, þvi að það voru
aldrei nein frávik frá þvi að hann
og aðstoðarmenn hans héldu
sjúkiingum sinum þrem i rann-
sóknadeildinni nákvæmlega frá
klukkan niu til fimm alla daga,
nema sunnudaga. Og þótt hún
vissi að þetta var að likindum
nauðsynlegt, þá var henni farið
að leiðast þessi stranga gæzla,
sem hélt manninum hennar frá
henrli allan þennan tima. Eftir
klukkan fimm var hann alltaf
heilan klukkutima með Bill
Bradshaw og þeir fóru þá i
gegnum póstinn og önnur plögg,
sem viðskiptunum viðkom. Og
stundvislega klukkan tiu skreið
hann ofan i þetta andstyggilega
hylki, lokaði sig þar inni til næsta
morguns. Hún fór að hafaáhyggjur
af sambúð þeirra, sem alltaf
hafði verið svolitið þvinguð,
vegna þess hve þögull hann var
um allar sinar framkvæmdir.
Henni fannst hún vita æ minna
um hugsanir hans og ákvarðanir.
En eftir nokkurn tima var það
lika annaö, sem hún fór að hafa
áhyggjur af, þaö var svo furðu-
legt að hún þorði varla að trúa
sinum eigin augum, þvi að eftir
þrjár vikur, fór það ekki milli
mála að Mentasaðgerðin fór að
sýna árangur, hvernig sem á þvi
gat staðið.
Arnold Hirsch hafði grennst
töluvert, það mátti segja að
istran var eiginlega alveg horfin.
Það var auðvitað mataræðinu að
þakka, en breytingarnar á andliti
hans hefði engin megrun geta
orsakað. Það var eins og slök
húðin væri nú orðin sléttari og
hrukkurnar voru ekki svo djúpar,
sem þær vour áður. Hann var lika
miklu unglegri i hreyfingum og
beinn i baki. Hann leit ekki út
fyrir að vera eldri en fimmtugur
maður eða þar um bil.
Andlitsdrættir lafði Kitty, sem
sannarlega höfðu borið merkí
lifnaðarhátta hennar, en voru nú
farnir að mýkjast ótrúlega.
Pokarnir undir augunum voru
næstum horfnir og augun voru
miklu skærari. Þegar hún kom
hafði hárið verið glanslaust og
þurrt af sifeldum litunum, en var
nú glansandi og mjúkt og ljós
liturinn var svo eðlilegur að það
var útilokað að sllkt gæti verið
fyrir snilli einhvers hárgreiðslu-
meistara. Og hálsinn, sem venju-
lega segir miskunnarlaust frá um
aldurinn, var orðinn fyllri og
sléttari.
Og Michael . . . .Það var
þriðja miðvikudagskvöldið eftir
að þau komu til Sviss, að hún var
að láta skyrtuhnappana I fyrir
hann, að hún tók eftir höndum
hans. Þótt Michael hefði verið til-
tölulega unglegur, þá voru
hendur hans alltaf sinaberar og
ellilegar, með brúnum blettum.
Þessi einkenni voru öll horfin.
— Hvað hefur Mentius gert við
hendurnar á þér? spuröi hún
undrandi.
— Ekkert. Hversvegna spyrðu?
— Elskan min, sérðu ekki,
brúnu blettirnir eru allir horfnir.
Hann virti hendur sinar fyrir
sér. — Já, ég hef tekið eftir þvi,
þetta er Mentas.
— Þá hefir þetta raunverulega
áhrif. Þetta yngir ykkur upp.
— Já, það litur þannig út.
Mentius segir að eftir nokkrar
vikur
héðan i frá þá eigum við að fara
i gegnum ljóðmúrinn, eins
og hann segir að gamni sinu.
Hinn liffræðilega fimmtugs-
aldur. Hann segir að þá
verði helmingurinn af staf-
böndunum horfinn.
— Stafböndin milli DNA
gormanna?
— Já. Og þá er það sem
breytingarnar fara að koma i
ljós. Ég held að þessar aðgerðir
séu vel verðar þessarra peninga.
Hún gat alls ekki neitað þvi.
En þegar hún lá i rúmi sinu,
andvaka á nóttunni og virti fyrir
sér hylkið, sem maðurinn hennar
var innilokaður I, eins og steik i
frystikistu, fannst henni allt
snúast við i höfðinu á sér, þegar
hún hugleiddi hvað þessi
hugmynd fól I sér. Hugsaði um
hvað þetta gat haft i för með sér
fyrir mannkynið. Ruglingurinn,
sem kæmist á, ef mikill hluti
mannfólksins gengi i berhögg við
dauðann og héldi æsku sinni, guð
vissi hve lengi. Einmitt nú, þegar
offjöldgunin var svo mikið
vandamál. Mentas gæti aukið
þessi vandamál til muna
Hvað henni sjálfri viðkom, þá
hafði það óneitanlega miklar
breytingar i för með sér, að
maðurinn hennar yrði þrjátiu
árum yngri. Michael hafði oft
talað um það við hana, að hún
vildi helzt aldrei tala um aldurs-
mun þeirra og það var satt, hún
hafði aldrei viljað hugsa um það.
Hún hafði lagað sig miklu
meira eftir vilja Michaels, en
venjulegt var milli hjóna, sem
voru jafnaldra. Og hann hafði allt
of oft umgengist hana sem barn.
Eins og þegar hann þaggaði niðri
i henni með glæsilegum skart-
gripum og öðrum
gjöfum..........
En hvernig yrði það nú, þegar
þau yrðu allt að þvi jafnaldra?
Hún átti erfitt með að hugsa sér
að persónuleiki Michaels tæki
nokkrum breytingum. Og hvernig
færi þá með samkomulagið og
dagleg samskipti?
Þegar hún svo lá þarna, nótt
eftir nótt og starði á þetta hvita
hylki og draugalegt ljósið, sem
skein upp um glerlokið, fór hún aö
hafa áhyggjur af framtlðinni,
sem áður hafði verið svo
skemmtileg og örugg.
Hún var vön að fara i fimleika-
salinn klukkan hálftiu á hverjum
morgni. Og næsta dag fór hún upp
I snyrtideildina, til að ákveða
tlma við Lisl Oetterli. Sally hafði
ákveðið einskonar diskotekhóf
um kvöldið og hún vildi lita
sæmilega út. En i stað Lisl, var
komin ný stúlka.
— Ég heiti Rósa, Lisl verður
fjarverandi I mánuð.
— Jæja, hvernig stendur á þvi?
— Hún missti fóstrið. Læknirinn
gaf henni fri i mánuð, til að jafna
sig. Ég verð i staðinn fyrir hana á
meðan.
Ann ákvað tima hjá Rósu og fór
svo i fimleikasalinn. Þótt hún
væri búin að vera þar á hverjum
morgni, haföi hún ekkert kynnst
Stahling. Það var ekki vegna þess
að hann væri óvingjarnlegur,
henni fannst það frekar þannig að
hann væri feiminn i návist
kvenna.
Meðan hún var að hita sig upp,
sagði hún, án þess að hugsa sig
um: — Ég heyri að Lisl hafi látið
fóstrinu.
— Og hversvegna eruð þér að
segja mér það? spurði hann og
var reiðilegur á svip.
Ann roðnaði. — Aðeins vegna
þess að nýja stúlkan var að segja
mér þetta.......Ég sagði þetta
ekki af neinum sérstökum
ástæðum.
Hann hristi höfuðið. — Nei, ég
veit hvernig á þvi stendur. Hefir
ekki frú Mentius sagt yður að það
hafi verið ég, sem var orsök að
þunga hennar? En það er haugá-
lygi. Þessi Lisl er kærulaus stelpa
og frú Mentius hefir engan rétt til
að draga mig inn i þessi skitverk
þeirra.
— Skitverk? Hvað eigið þér
við?
— Þér haldið þó ekki að það sé
rétt að hún hafi misst fóstrið?
— Hvað skyldi það annars
vera?
Hann hikaði andartak. — Frú
Brandywine, ég dáist mjög mikið
að doktor Mentius og ég er viss
um að hann er hreinasti
snillingur. En það sem hann gerir
við þessar stúlkur er hreinlega
viöurstyggð.
— Eigið þér viö að Mentius sé
faðirinn? sagði Ann hneyksluð.
— Nei, ég á ekki við það. En
hann gerir þær barnshafandi.
Ann starði undrandi á hann. —
Ég skil ekki hvað þér eruð að
fara.
— Þau halda þvi leyndu, en ég
bý með Kurt, bróðir Lisl, svo ég
veit sitt af hverju. Lisl hefir sagt
honum frá þvi. Og hún er ekki sú
eina, það eru fleiri hérna i ná-
grenninu, sem eru eins kæru-
lausar og hún. Þær hafa orðið
barnshafandi og nú hefir Mentius
tekið fóstrin. Hann greiðir þeim
riflega fyrir þetta.
— Gera þær það fyrir peninga?
hafði Ann eftir honum og hún
trúði ekki þvi sem hann var að
segja.
— Já, þær gera það fyrir
peninga og mér finnst þetta
hegningarvert. Svo ég tali nú ekki
um að frú Mentius skuli láta
liggja að þvi að ég sé faðir aö
þessum ófæddu börnum. Það
finnst mér fyrir neðan allar
hellur.
— Já, það get ég skilið, sagði
Ann hikandi. — En faðirinn, eða
feðurnir —hverjirskilduþað vera?
Hvað hefir Lisl sagt um það?
— Lisl heldur þvi fram að þær
hafi verið gervifrjóvgaðar.
— Og svo látnar missa fóstrin.
Þetta er mjög ósennilegt.
Hann yppti öxlum. — Það finnst
mér lika, en Lisl segir að það sé
eitthvað i sambandi við
rannsóknir Mentiusar á fóstrum
og ég trúi henni. Nú hefur
læknirinn sent hana burt i einn
mánuð. Það er liklegt að hann
22 VIKAN 2. TBL.