Vikan - 14.03.1974, Page 44

-Þeir hefðu nú getað
gert það verra, þeir
hefðu getað slegið
okkur í rot.'
-JÚ, þau passa vel,
en þú þarft bara
að fá þér hærri
sokka
registrar
-Við trúum ekki á,
langar trúlofanir.'
gamla mannsins. Hún haföi grip-
iö i axlir hans og hristi hann
harkalega tilaðvekja hann. Hann
opnaði augun og staröi óttasleg-
inn á hana. Þaö logaöi ljós á ollu-
lampa á náttboröinu hans og
daufri birtu sló á rúmiö.
— Ertu vaknaöur? spuröi hún.
— Heyrir þú til min?
Hann kiknaöi dauflega kolli.
— Ert þú faðir minn?
Þessi spurning, sem ábyggilega
haföi kostað hana mikla áreynslu,
haföi einkennileg áhrif á öldung-
inn I rúminu. Þaö fóru kippir um
hrörlegan likamann, eins og
hleypt hefði veriö á hann raf-
straumi.
— Segöu mér sannleikann!
Ertu faðir minn?
Hún reyndi aö rétta úr sér, en
það kostaöi hana greinilega rriikla
áreynslu og hún greip um sfðuna.
Hún gat unniö bug á kvölunum, en
þetta stutta hlé veitti gamla
manninum tækifæri til aðátta sig.
Hann stjakaði höndum hennar frá
sér. Hún greip samt aftur til hans
og gat rétt alveg úr sér. Augna-
ráöiö sem hann sendi henni, var
hatursfullt.
— Jæja, svo þú þarft að vita
þaö, — um miöja nótt?
— í guös bænum, segöu mér
það!
— Þegar það hentar mér sjálf-
um, vina min. Segöu mér fyrst
hvernig þér hefur borizt þessi
vitneskja.
Hún benti þegjandi á Jackson,
sem gekk innar og staðnæmdist
viö fótagafl rúmsins. Victor
Trendennis leit á hann, furöu lost-
inn.
— Hvaö veit hann um þaö?
Hún dró aö sér andann meö
erfiöismunum.
En þá fór gamli maöurinn i
rúminu aö hlæja. Hann reyndi
sannarlega ekki aö hlifa henni.
— Þaö er allt saman satt, sagöi
hann og hristist af hlátri og það
var eiginlega furöulegt hve hann
virtist vera orðinn hressari. — Ég
fór á bak viö ykkur öll, þig lika,
min kæra...
Hann var furöu raddsterkur,
þegar hann sagöi allt, sagði hve
hann heföi fyrirlitiö hana i öll
þessi ár. Hana og þessar heföar-
tilhneigingar hennar. Hann haföi
oft veriö kominn á fremsta hlunn
meö aö leysa frá skjóöunni, en
heföi eiginlega ekki nennt að gera
þaö. Nú, þegar þetta var allt
komiö I ljós, leið honum miklu
betur.
Hann beindi svo oröum sinum
til Jacksons.
— En hvernig komust þér aö
þessu, Jackson? Þaö get ég ekki
skiliö.
— Ég vissi þaö allan timann,
sagöi Jackson, svo lagt, aö þaö
heyröist varla.
— Þá hafiö þér þekkt Emily,
Jackson... Er það rétt?
— Já, ég þekkti hana mjög vel.
Þetta var mér nóg. Nú gat ég
skilið allt. Ég vissi nú hvers
vegna hann haföi veriö svo trúr
matmóöur sinni I öll þessi ár,
hvers vegna hann haföi þjónaö
henni af þessari trúmennsku. þaö
var aöeins ein skýring á þvi. Af!
þessum ástæöum haföi hann
reynt aö verja hana, jafnvel eftir
aö honum var ljóst, aö hún sóttist
eftir llfi minu. Hann vildi reyna
aö stuöla til þess, að hún fengi að
deyja meö óflekkaö mannorö.
Victor Trendennis haföi lfka
gert sinar ályktanir, því að ég sá
aö hann hallaði sér aftur á kodd-
ann og staröi á Jackson, eins og
hann heföi séð draug. Frú
Trendennis varð fyrst til að rjúfa
þögnina.
— Þér eruð þá faöir minn? Er
þaö rétt?
— Já, frú.
Hann stóð beint fyrir framan
hana og laut höfði.
Svo sagöi hann frá þvi, að hann
heföi farið til Tregarran, þegar
hann kom af sjónum, og þá fengið
aö vita um það sem skeð haföi.
Hann hafði sótt um stööu sem
þjónn. Þá hafði hún verið aðeins
eins árs. Þaö var heitasta ósk
hans að fá aö vera I návist henn-
ar. Victor var nú aftur farinn aö
hlæja.
— Þú ert þá dóttir þjóns! Þú
meö allan þinn hroka og ætt-
arstolt!
Hann þagnaði, þegar hann sá
svipinn á henni. Hún var náföl og
andlitið var afskræmt af reiöi og
blindri hefnigirni. Það var ljóst,
aö hún óskaöi þess heitast að loka
munninum á þessu háðslega
gamalmenni, sem greinilega naut
þess aö sjá niðurlægingu hennar.
Hún greip oliulampann, áður en
nokkur gat hindraö það, og
fleygði honum framan I öldung-
inn, svo olian flaut yfir rúmiö,
sem á sama augnabliki stóö I
björtu báli. Og svo æddi hún út úr
herberginu.
Gamli maðurinn hljóöaði hátt
og reyndi að koma sér út úr rúm-
inu. Sængin logaði og reykurinn
af brenndum dún, fyllti herberg-
iö. Viö hjálpuðum honum til dyra
og þar féll hann I fangiö á frú
Bennett, sem haföi vaknað við
hávaöann Hún lyfti honum upp.
einsog hann heföi veriö barn, og
bar hann niöur stigann. Ég elti
hana, til aö vekja þjónustufólkiö.
En þegar ég var á leiðinni upp
aftur, rakst ég á Jackson i stigan-
um.
— Hringið strax I brunaliöið I
Port Agnes, frú....
Þaö tók nokkrar mlnútur aö fá
svar frá brunastöðinni og meðan
ég beið heyröi ég að fólkið var á
hlaupum og heyrði stúlkurnar
hljóöa hátt. Þegar ég kom út úr
bókaherbergi, sá ég allt þjónustu-
liöiö á leiöinni út um aöaldyrnar.
Einhverjir báru systur Turner,
sem var alls ekki vöknuð. Ég baö
þau aö flýta sér inn aftur, en það
var ekki fyrr en ég var komin
hálfa leið upp stigann, aö ég sá,
hversvegna fólkið æddi svona út
úr húsinu.
Gangurinn uppi stóö i björtu
báli og logarnir mynduöu vegg.
Jackson stóð á stigapallinum,
skýldi fyrir andlitiö meö annarri
höndinni en i hinni hélt hann á
slökkvitæki. Það var oröið tómt,
án þess aö nokkur árangur yröi.
Þaö hlaut að hafa sprungiö gas-
leiösla, þvi að eldurinn æstist og
viö uröum aö hörfa niöur.
— Hvar er frú Trendennis?
spuröi Jackson. — Er hún komin
niöur? Hafiö þér séö hana?
— Hún hlýtur aö hafa farið niö-
ur. Hún er kannski inni i svefn-
herberginu sinu, sagði ég og dró
Jackson meö mér.
En það var enginn i stóra svefn-
herberginu, þar sem allt bar vott
um persónuleika hennar. Rúmiö
haföi ekki veriö snert. Mér datt
allt i einu i hug, að ég hefði aldrei
komiö inn i þetta herbergi. Viö
skjögruðum fram á ganginn og
sáum varla neitt fyrir reyk.
Tregarran var að brenna.
A leiðinni niður I anddyriö, fann
ég hvernig þetta stóra hús titraði
af þrýstingnum frá eldhafinu á
efstu hæð. Mér fannst næstum
verra aö finna þennan titring
heldur en aö vita af eldhafinu.
Fólk var i óöa önn að bera hús-
gögn út, listmuni og málverk.
Victor Trendennis sat i stól viö
dyrnar, vafinn i teppi.
Ég baö tvo menn um að bera
hann út i stólnum. Jackson kom
til okkar. Augu hans voru leitandi
meöal fólksins. Þegar við vorum
komin út, greip ég i arm hans og
viö snerum okkur viö og horfðum
á húsiö, sem við vorum nýbúin að
yfirgefa. Þaö var hræöileg sjón.
Efsta hæðin var nú eiginlega
alveg brunnin og næsta hæð var
alelda. Eldtungurnar og reykur-
inn teygðu sig út um gluggana og
stigu upp á viö.
Vindgustur feykti reyknum til
stundarkorn og þá komum viö
auga á hana.
Hún haföi fariö upp á þakið og
stóð þar hreyfingarlaus. Það leit
út fyrir að hún horföi niður til
okkar, en svo hvarf hún aftur i
reyk og eldi.
Allir höföu þagnaö ng virtu
hana fyrir sér.
En svo varö ég vör við að ég var
orðin ein. Jackson var á leið yfir
hlaðiö. Mér varö strax ljóst, hvaö
hann haföi í huga og ég öskraði til
hans um að snúa strax við.... Ég
lét ekki af ópunum og nokkrir
menn hlupu til og ég sá að þeir
gripu gamla manninn og báru
hann nauöugan til baka.
En þá þoldi ég ekki meira.
Ég greip báðum höndum fyrir
andlitið og smeygði mér inn i
myrkriö milli trjánna, gegnum
garöinn og út að hliöinu, — hljóp á
móti billjósum sem blinduðu mig
alveg.
Þá heyröi ég vel þekkta rödd,
sem kallaði til min og ég heyrði
áhyggjuhreiminn. Þá vissi ég, aö
Charles hafði snúið aftur, þrátt
fyrir allt. Hann var kominn aftur
til mln. Baráttu minni gegn Tre-
garran var lokið. Ég hafði að lok-
um sigraö. Hann greip mig, þegar
ég skjögraði siöustu skrefin i átt-
ina til hans og féll I traustan
faöminn. En ég var llka alveg aö
þrotum komin.
Viö heyröum i brunabílunum i
fjarska og þeir nálguöust meö
ofsahraöa.
Nú var öllu þessu ættardrambi
lokiö. Tregarran var aö veröa
eldinum að bráö. En ég, sem allt-
af haföi þráð þá stund, sem ég
myndi losna undan áhrifavaldi
konunnar, sem var orsökin aö
hörmungum minum, gat nú ekk-
ert annað en grátiö, grátiö, eins
og hjarta mitt myndi springa....
Sögulok
44 VIKAN 11. TBL.