Vikan - 28.03.1974, Blaðsíða 7

Smásaga eftir John Smith
gamla konan. „Ég vil, að þið
verðiö hamingjiisöm”. Hún leit
mæðulega á son sinn. „Þú varst
einkabarn okkar”, sagði hún.
„Þú ert það eina, sem ég á, lifið
mitt. Heldur vildi ég deyja i nótt,
en verða til að spilla hamingju
ykkar Onnu.”
„Æ, segðu þetta ekki,
mamma”, svaraði sonur hennar.
„Þegar viö Anna erum gift,
verðurðu i horninu hjá okkur, og
við munum sjá um, að þér liði
vel.”
Gamla konan hristi höfuðið, og
tárin komu fram i augún á henni.
„Þú varst eins árs, elsku Simon
minn, þegar hún Jóhanna, föður-
amma þin dó”, kjökraði hún.
„Hún var i horninu hjá okkur
pabba þinum siðustu tólf árin,
sem hún lifði. Ég var að hugsa um
hana eins og barn. Þegar ég fór
með kvöldbænirnar minar, bað ég
Guð að fyrirgefa mér, hve illa
mér var við hana — að ég hataði
hana og óskaði þess af heilum
hug, að hún væri dauð og grafin”.
Hún signdi sig og hélt áfram:
„Ég man þær nætur, þegar hún
var að kalla á mig. Þá lézt ég ekki
heyra til hennar og þóttist sofa.
Þá kallaði hún og kallaði langa
lengi. — Nú er ég sjálf orðin
gamalmenni eins og hún var þá,
og nú mun mér hefnast fyrir
syndsamlegt hugarfar mitt gagn-
vart tengdamóður minni sálugu”.
. Hvað oft á ég að segja þér,
mamma min, að meðan við lifum
'bæði, mun ég elska þig og annast
um þig, og slikt hiö sama mun
hún Anna gera”, sagði Simon.
Gamla konan starði lengi
þegjand.i á hann. Við það fannst
honum hann verða aftur litið
barn, sem ekkert hafði af örðug-
leikum og mótlæti lifsins að
segja. Svo reis hún á fætur
með erfiðismunum. Simon kyssti
hana og bauð henni góða nótt.
Andartak hélt hún i hann
dauöahaldi. Hann skynjaði ótta
hennar við einveru og dauða, og
þessi óhugnaður gagntók hann.
VETURINN kvaddi, og þaö var
allt i einu komið vor, franskt vor
með sinum óendurkræfu
hlýindum og dýrlegum gróðri,
árstiö elskendanna. Þau Simon og
Anna hresstust eftir martröð
vetrarmánaðanna, hertu sig upp
og fóru aö leita sér að ibúð. Þau
spjölluðu margt um framtiðina.
Vorið smaug inn i fertugt blóð
þeirra og fylltj þau nýjum þrótti.
1 maibyrjun duttu þau ofan á
bjarta ibúð nálægt bókabúðinni,
sem Anna vann I og skammt frá
heimili Simonar.
Anna var stórhrifin af þessu
húsnæði, en Simon gat ekki dulið
ugg sinn og kviða. Skuggi móður
hans fylgdi honum,. hvert sem
hann fór. Nú fannst honum hann
meira að segja grúfa yfir þessu
bjarta húsnæði.
Þau gengu út i skemmtigarö,
þegar þau höfðu skoðað ibúðina.
Þar sátu gamlir, beinaberir og
bognir öldungar á bekkjunum.
Sólin vann ekki á fölvanum á
hrukkóttum andlitum þeirra.
Simoni fannst hann vera kominn i
biðsal dauðans, þegar hann virtí
þessa faribjóra fyrir sér. En allt i
einu herti hann upp hugann og
sagði.
„Við tökum þessa ibúð, Anna.
Viö skulum fara til húseigandans
og segja honum, að við tökum
hana”.
„En þú vilt hana ekki”, anzaði
Anna hljóðlega. „Við höfum verrð
að leita að svipaðri ibúð langa
lengi, og alltaf þegar við höfum
fundið einhverja, hefurðu sagt, að ’
þú vildir hana ekki.”
Hann rétti henni höndina og'
sagöi: „Alls staöar fannst' mér
hún mamma vera. Mér fannst
eins og dregið væri fyrir alla-
glugga og að alls staðar væri svo
dimmt og draugalegt”.
Anna svaraði: „Hún getur ekki
verið ein. Við verðum að taka
hana.”
„En hún segist vera viss um, að
við hötum sig”, sagði hann, og
hver veit, nema hún hafi á réttu
að standa. Mér þykir vænt um
-hana, og ég vorkenni henni
óskaplega. Mér þykir lika vænt
um þig, og ég veit ekki, hvað ég á
til bragðs að taka”.
Þau fundu auöan bekk i
garðinum og tylltu sér á hann.
Simon lagði handlegginn um
grannar axlir stúlkunnar og dró
hana að sér. Hún sagöi:
„Þegar ég fann þig, var ég
búin • að gefa upp alla von um, aö
ég muhdi nokkurn tima framar
verða ástfangin. Ég var orðin
afhuga þeirri ósk og hafði lagt
hana frá mér eins og jurt, sem er
pressuð milli blaða i bók. Nú held
ég mér til eins og þegar ég var
ung, enda þótt ég sjái ósköp vel,
þegar ég lit i spegil, að æskan er
horfin. Ég þrái, að þú elskir mig
og að þér sýnist ég falleg. Ég óska
þess heitast af öllu að njóta ástar
þinnar, áður en ég verð gömul”.
„Við reynum aö ráöa fram úr
þessu”, anzaði Simon og kreisti
aftur augun. „Við verðum að
finna einhver ráð til að geta
haldið tryggð hvort viö annað”.
Framhald á bls. 38
13. TBL. VIKAN 7