Vikan - 28.03.1974, Blaðsíða 39

f
'Jmimjih
I NTE RNATIONAL
lífstykkjavörur
eru í sérflokki
hvað útlit og
gæði snertir
Umboðsmenn:
ÁGÚST ÁRMANN h.f.
Sundaborg, sími 86677
ViBbrögö önnu uröu meö öörum
hætti en Simon hafði búizt við.
Hún virtist ekki furöa sig neitt á
aö hitta hann þarna. En þegar
hann virti hana fyrir sér, brá
honum i brún, þvi aö hún hafði
breytzt ótrulega mikið á þessu
hálfu sjötta ári, sem liðið var frá
siöasta fundi þeirra, elzt mikið.
Æskusvipurinn var allur á bak og
burt. Simon óaöi við að hugsa til
þess, hve önnu hlyti aö sýnast
hann hafa ljókkað og elzt.
Þau gengu áleiðis heim til
hennar eins og þau höfðu svo oft
gert áður fyrr. Fyrst i stað voru
þau fámál, en siðan hófst slitrótt
samtal. Anna var orðin
verzlunarstjóri i bókabúðinni.
Simon minntist á hljómleika, sem
hann hafði farið á fyrir nokkrum
dögum.
Þegar þau komu aö húsinu, þar
sem Anna bjó og Simon ætlaði að
kveöja hana, herti hann upp
hugann og stakk upp á þvi, að þau
hittust bráðlega aftur.
„Viltu kannski lita inn og fá
kaffisopa?” spurði Anna róleg i
bragöi.
Slmon varð svo feginn þessu
óvænta boöi, aö honum varð orð-
fall af geðshræringu, og þau
gengu þegjandi upp stigana. Svo
sat hann I stofunni bennar,
meðan hún var aö hugsa um
kaffiö frammi I eldhúsinu. Allt
var þarna eins og verið hafði
áður: Sömu húsgögnin, sömu
myndirnar á veggjunum, bækur á
hillum, litil stytta af Mozart á
arinhillunni. Simon lokaði
augunum, hallaði sér aftur á bak
I stólnum og naut ilmsins af
snyrtivörum og annarra unaðs-
semda þessa litla friðsæla
hreiðurs. Honum fannst hann
vera kominn þangað, sem hann
hafði alltaf átt heima.
Anna bar fram kaffið og disk
með smákökum, sem Simon
kannaðist svo vel við frá fyrri tiö.
„Þykja þér enn góðar svina-
kótelettur og steiktar kartöfiur?”
spuröi hann lágt.
Konan hristi höfuðið. „Ekki
lengur”, anzaði hún tómlega.
Hendur hennar voru hvitar, og
grannir fingurnir fitluðu
eirðarlaust við kgffibollann og te-
skeiðina.
„Mér er lika hætt að þykja þær
góðar”, sagöi Hann, en þagöi þvi
næst, af þvi aö hann óttaðist, að
hann hefði sært hana.
Þegar þau höfðu drukkið kaffið,
reis Simon hægt á fætur. Hann
iangaöi að visu mest til aö sitja
þarna lengur, en sýndi samt á sér
fararsniö.
Hún sótti frakkann hans.
„Þú hefur fitnað”, sagði hún
þurrlega.
Hann flýtti sér i frakkann til að
dylja holdarfar sitt.
„Ég er farinn að megA mig”
svaraöi hann feimnislega.
„Þú ert fölur á vangana og
orðinn sköllóttur,” mælti konan.
Þá yppti hann vandræðalega
Öxlum og svaraði engu.
„Sýnist þér ég hafa breytzt?”
spurði hún léttari i máli.
„Það get ég nú varla sagt”,
anzaði hann og hálfskammaðist
sin fyrir ósannindin.
„Það eru bráöum liöin sex ár”,
sagöi hún, og rödd hennar )varð
köld og miskunnarlaus. „Ég var
ekki ung, þegar við kynntumst, en
nú er ég orðin miklu eldri”.
„Anna”, sagði hann og varð allt
I einu gripinn ákafri löngun til að
hughreysta hana. „Anna, geturðu
látið þér þykja örlitið vænt um
mig enn? Viltu leyfa mér aö elska
þig aö nýju?”
Þá rétti hún út handlegginn eins
og til að þagga niður i honum, og
augnaráð hennar var allt i einu
oröið hart og ögrandi.
„Sex ár eru aðeins tvö orð”,
sagði hún. „Aðeins tvö orð, sem
auövelt er að segja. En sex ár
tákna meir en 2000 einmana kvöld
og daprar nætur!”
Svo reiddi hún höndina til höggs
og greiddi honum vel útilátinn
löörung, sinn á hvora kinnina.
„Fyrir 2000 einmana kvöld og
jafnmargar vökunætur!” hvæsti
hún, um leiö og hún rétti honum
kinnhestana.
SfMON vissi ekki, hvaðan á sig
stóð veöriö. Honum varö þaö fyrst
fyrir, aö hann lagði á flötta,
hentist út úr stofunni, niður
stigann, og nam ekki staðar, fyrr
en hann var kominn út á götu
SIBan skjögraöi hann að stóru tré
og hallaöi sér upp að þvi til aö
reyna að jafna sig eftir ófarirnar.
Hjartað baröist ákaft i brjósti
hans, og þegar hann gjóaöi
augunum upp til gluggans, sá
hann skuggann af önnu.
Svo rölti hann heim á leið, og
tárin tóku að streyma niður föla
vanga hans. En á þeirri stundu
vissi hann ekki, hvort hann var að
gráta hennar vegna eða vegna
sjálfs sin.
Litla glæpasagan_____________
Framhald af bls. 18
truflaðu mig ekki: ég er að vinna
svo vandasamt verk!”
„Nei, nei, góði minn”, anzaöi
hún og studdi vinstri hendinni á
öxl hans, en opnaði búr eitur-
slöngunnar snarlega með þeirri
hægri. Maður hennar var allt of
niðursokkinn i starf sitt til aö
veita þvi athygli.
„Ég ætla aö hringja til vinkonu
minnar”, sagði Barbara og flýtti
sér fram að dyrunm. Þar
staönæmdist hún og beið átekta.
Dökk eiturslangan skreiddist
undir eins út úr búri sinu i áttma
til Jakobs. Það glytti á rauða og
gula blettina I ljósinu frá
lampanum. Hún var óðara komin
að berum handlegg mannsins.
Bitiö var leiftursnöggt. Jakob
Meyer rak upp óp, léit upp og sá
höggorminn. Hann spratt á fætur
og starði á dýrið á borðinu. Andlit
hans var gagntekið undrun og
skelfingu. Konan hörfaði út úr
dyrunum, þegar maður hennar
nálgaðist hana. Svo greip hann
báðum höndum um kverkar sér,
eins og hanp væri að verjast
krampakenndri köfnun, og hné i
sama bili niður á gólfið. Þar lá
hann siðan hreyfingarlaus á
grúfu.
Barbara skellti aftur hurðinni
og staönæmdist titrandi meö
bakiö upp að henni. Hún vissi
að enda þótt höggormurinn væri
litill, var bit hans banvænt. Þó að
maður hennar væri ef til víll enn
meö lifsmarki, mundi hann
örugglega deyja innan skamms,
Hún ætlaði að biöa hálftima til
vonar og vara og hringja siöan á
lögregluna. Jakobhafði haldið, aö
hún væri grunnhyggin og kæru-
laus. Nú skyldi hún sýna, að hún
gat ráðið niðurlögum hans, án
þess aö nokkurn gæti grunað, að
hún væri sek um morð.
Konan brosti viö þessa
tilhugsun. Siðan datt henni I hug,
aö gott væri að hressa sig á kaffi-
sopa, meðan hún biði. Hún skrapp
þvi inn I eldhúsið, skrúfaði frá
gasinu og fór að skola könnuna. 1
sama bili hringdi siminn frammi
á ganginum við eldhusdyrnar.
Barbara tók simtóliö og settist
makindalega i hægindastól. Það
var Marcel, sem hafði hringt,
Karlmannleg rödd hans hressti
hana.
„Mikið var gott, aö þú skyldir
13. TBL. VIKÁN 39