Vikan - 28.03.1974, Blaðsíða 18

Glæpasaga
ÞÚ
BARBARA MEYER stóð i
borðstofudyrunum og horfði
vandlætingaraugum á mann sinn,
sem sat önnum kafinn viö borðiö
og sneri baki að henni. Hún var
ung og fögur, og allt útlit hennar
bar vott um ósvalaðan lífsþorsta.
Rautt hárið féll hiröuleysislega
niður á herðarnar, stór græn
augun minntu á villtan uppruna,
og silkibrúnt hörundið var svo
suðrænt, að það vakti grun um
fjarlægt kynblendi.
Hún stóð þarna, hallaðist leti-
lega upp að dyrastafnum og
starði á þrekvaxinn, sviradigran
manninn, sem sat álútur með
uppbrettar skyrtuermarnar og
virtist gagntekinn af viðfangsefni
sinu. Tvær andstæður innan
fjögra veggja; visindaáhugi og
lifsþorsti, og gjáin milli þeirra
breikkaði með degi hverjum.
..Förum við i Klúbbinn I kvöld,
eða förum við ekki?” spurði
Barbara, er hún hafði staðíð
þarna þegjandi um stund.
,,Æ , við skulum fresta þvi,
þangað til I næstu viku”, anzaði
maður hennar og leit ekki upp frá
starfi sfnu. Rödd hans var dimm
og gersamlega áhugalaus, hvað
málaleitun konu hans snerti.
Jakob Meyer var einlyndur
maður og vinnusamur. Visinda-
störf hans áttu hug hans allan.
Hann var það, sem Parisar-
stúlkan kallar duglegan eigin:
mann, en ekki mikinn ástmann,
og er þar stundum vandratað
meðalhófið.
,,Þú sagðir þetta lika um
slðustu helgi”, mælti Barbara
ásakandi og gaut augunum til
ERT ALLTAF SVO
KÆRULAUS.
BARBARA
glerkassa, sem stóð á borðinu hjá
manni hennar. t honum var lftill,
eitraður höggormur, sem lyfti
hausnum öðru hverju. Það stirndi
á gula og rauða blettina á honum
við bjarmann frá vinnulampan-
um. Barböru hryllti viö öllum
þessum lifandi dýrum, sem
maður hennar kom með heim
vegna starfs sins.
Barbara hafði gifzt Jakobi til
þess eins að komast til Parisar,
alla leið sunnan úr litlu,
afskekktu þorpi i Afriku. Hún var
nýorðin ekkja eftir kaupsýslu-
mann, sem orðiö hafði gjaldþrota
og látizt siðan á dularfullan hátt,
þegar Jakob kom þangað suður
eftir aö safna dýrum handa dýra-
görðum I Frakklandi. Enda þótt
hann væri talsvert eldri en
Barbara, hertók hún hann undir
eins. Hann hafði heldur ekki verið
nærri eins feitur og karlalegur þá
óg núna. Og Jakob hafði þegar i
stað hrifizt af fegurð og villtu eðli
Barböru, eins og hún væri eitt af
dýrum merkurinnar. Fyrstu
vikurnar hafði hann reynzt mjög
sæmilegur ástmaður. EJn það
breyttist brátt, eftir að þau voru
komin norður til Parisar.
Barbara sagöi: „Hvernig i
ósköpunum geturðu ætlazt til, að
ég hangi allan sólarhringinn inni i
þessari þröngu ibúð, þar sem
maöur nær varla andanum?”
Það var hverju orði sannara, að
ibúðin var fremur litil,1 og Bar-
bara hafði sagt þessa sömu
setningu við hann dag eftir dag
upp á siðkastið.
,,Ég held það fari nú bara vel
um þig hér, og þvi minni Ibúð, þvi
minna að hirða”, anzaði Jakob og
leit ekki upp úr skýrslunni, sem
hann var að semja.
Barbara skildi sneiðina. Hún
var léleg husmóðir, og maður
hennar minnti hana oft á, hve
sóðaleg og kærulaus hún væri.
Sjálfur var hann ákaflega
nákvæmur og vildi hafa allt i röð
og reglu. Þau voru vægast sagt
gerólik, og oft var grunnt á þvi
góöa milli þeirra.
Konan beit saman vörunum,
svo aö þær hvítnuöu. Græn dýrs-
augun leiftruðu sem snöggvast af
ógeði og heift. En allt I einu brosti
hún.
„Látum hann halda, aö hann sé
einhver guð”, hugsaði hún.
„Þessir visindamenn standa i
þeirri meiningu, að þeir einir viti
allt. En þar skjátlast þér nú; karl
minn! Þú hefur enga hugmynd
um, að ég á mér elskhuga, veizt
ekkert um samband okkar
Marvels, barþjónsins I
Klúbbnum, veizt ekki, að hann
kemur hingað oft, þegar þú ert að
vinna i dýragarðinum! ”
Allt i einu datt henni í hug, aö
hún mundi geta byrjað nýtt og
hamingjusamt lif i heims-
borginni, ef henni tækist að koma
manni sinum fyrir kattarnef. Þá
mundu þau Marcel geta tekið
saman. Hann hafði losaö sig við
konu sina, sem hafði veriö eldri
en hann, ein af þessum nornum,
sem vildu drottna yfir mönnum
sinum. Barböru varð litiö á gler-
kassann með eiturnöðrunni, sem
alltaf var að lyfta höfðinu, tilbúin
að bita, og hún ákvaö að veita
henni tafarlaust kærkomið tilefni
til þess. Einhver óljós skyldleiki
viö dyrið úr frumskógi Afriku
bærðist i undirvitund konunnar.
Allt i einu fannst henni það hafa
verið sent henni til bjargar.
Barbara gekk til manns sins,
hallaði sér aö öxl hans og strauk
hár hans bliðlega.
Þú ætlar þá að vera heima i
kvöld og vinna, elskan”, hvislaði
hún og kyssti hann á enniö.
Jakob Meyer var ekki i þeim
ham þessa stundina, að hann
heföi geð i sér til að endurgjalda
óvænt bliöuatlot konu sinnar.
„Finndu þér bók að lesa”, sagði
hann og leit ekki upp frá skýrslu-
gerðinni'. „Fyrir alla muni
Framhald á bls. 39
18 VIKAN 13. TBL.