Vikan - 28.03.1974, Blaðsíða 17

FYRSTI
HLUTI
lika stigann. Og ekki var þvi að
leyna að húsaleigupeningarnir
komu sér vel.
Ungfrú Jenny var að hugleiða,
hvernig þær hefðu eiginlega kom-
izt af, áður en þetta kom til og það
voru ekki beinllnis skemmtilegar
minningar. Eftir að matvörur
stigu svona geysilega i verði,
höfðu þær aldrei haft ráð á þvi aö
breyta neitt til, til að hressa upp á
tilveruna. Nú gátu þær leyft sér
sitt af hverju. Þær gátu nú leyft
sér að kaupa viö og viö kótilettur,
lifur og reykt flesk og fengið sér
steikt brauö og sm jör með siðdeg-
isteinu.
Það var lika ýmislegt annað,
sem þær höfðu gert, þær keyptu
sér nýja inniskó, nýjar, hlýjar
peysur. Þær höfðu lika keypt sér
nýjan skaftpott og rafmagnsketil,
svo það var ekki lengi verið að
hita vatn i te. Þær höfðu leigt
sjónvarp og nú höfðu þær eigin-
lega sitt eigiö kvikmyndahús i
stofunni og gátu notið þess að
sitja fyrir framan það og stund-
um nartað i súkkulaði.
Ungfrú Jenny var mjög ánægð.
— Við erum heppnar, sagöi hún,
— finnst þér það ekki, Tibby, —
við erum reglulega lánsamar.
(Hún talaði oftast við Tibby,
vegna þess að Letty var farin aö
heyra svo anzi illa). Að visu svar-
aði Tibby henni ekki, en kötturinn
var þó ekki si og æ að hvá, svo það
var miklu einfaldara að tala við
hann. — Þú ert heppinn köttur,
Tibby minn. Þar sem allt er nú
oröiö svo dýrt, efast ég um að við
heföum haft ráð að kaupa handa
þér fisk á hverjum degi, ef ekki
hefði húsaleigan bætt þetta upp.
Hún klappaði kettinum bliðlega
meö mögrum og sinaberum hönd-
um. Þær heföu að öllum likindum
látið Tibby ganga fyrir, hugsað
fyrst og fremst um matinn handa
honum. En það var indælt aö geta
gert þaö án þess aö þurfa að
spara alla hluti.
Þaö var lika dásamlegt að vita
til þess, aö húsin við Laburnum
Street yrðu ekki rifin fyrsta kast-
ið. '
Framhald á bls. 43
13.TBL. VIKAN 17