Vikan - 13.06.1974, Blaðsíða 30

BÖRN-
UNUM
MÍNUM
Sönn frásögn Valerie Di Matteo
„Ég er reiðubúinn að fremja morð til að
fá að halda börnunum”, sagði Carlo og
otaði að mér hnifnum. Ég minnist þess-
ara orða hans á hverjum degi og þau
gera lif mitt að martröð.
I hvert skipti, sem dyrabjallan
klingir, fæ ég ákafan hjartslátt.
Eins og af eðlishvöt lit ég i kring-
um mig, gái að börnunum tveim-
ur, Melinu og Adrian og bið þau
að vera hljóð.
„Hver er þar?”, kalla ég
óstyrkri röddu. Nú orðið opna eg
aldrei dyrnar, fyrr en ég veit hver
er úti fyrir. Ég hræðist alla ó-
kunnuga.
Ég veit, að svona lif er óeðli-
legt, en það mun liða langur timi,
þar til ég get tekið nýjum degi án
hræðslu, hræðslu um að börnin
verði tekin frá mér og að ég muni
aldrei aftur fá að sjá þau. Þau
hafa einu sinni verið tekin frá
mér og ég 'óttast að það gerist aft-
ur.
Mér finnst svo ótrúlegt, að
þetta skuli i raun og veru hafa
gerzt, en sé ekki eitthvað, sem ég
hef séð i kvikmynd. Mér finnst
svo ótrúlegt að ég, ósköp venjuleg
húsmóðir og vélritunarstúlka
skuli hafa staðið fyrir eins konar
James Bond-árás, til að ná aftur
börnunum minum. Carlo, faðir
þeirra og eiginmaður minn, hafði
tekið þau i óleyfi og farið með þau
með sér til ttaliu, meðan við bið-
um réttarúrskurðar um það hvort
okkar ætti að fá foreldraréttinn
en börnin heyrðu undir brezk lög
og dómstóla. í örvæntingu minni
elti ég hann og með hjálp ættingja
og vina tókst mér að ná börnun-
um aftur. Ég rændi þeim og þótt
mér finnist voðalegt að orða þetta
þannig, þá var þetta ekkert annað
en rán. Ég var og er alveg viss
um, að börnin verða hvergi örugg
og hamingjusöm nema hjá mér i
Englandi. Ef ég hefði farið með
málið fyrir rétt i ttaliu, hefðu liðið
tvö ár áður en hægt hefði verið að
takp ákvörðun.um hvort okkar
ætti að hafa börnin. Og það fannst
mér óbærileg tilhugsun.
Það er ömurlegt, að börn skuli
geta orðið að peðum á taflborði
hjónabandsins, ekki sizt þegar
um er að ræða hjónaband, sem
byrjaði eins vel og okkar Carlo.
Ég hafði af tilviljun farið inn á
hárgreiðslustofu sem Carlo rak i
London. Hann hafði greitt mér
sjálfur og þegar ég hafði komið til
hans nokkrum sinnum bauð hann
mér út að borða. Hann var ekta
ttali, töfrandi með brún augu,
sem leiftruðu af lifsgleði.
Sjálf var ég vaktstjóri á tal-
sambandi við útlönd og þar hafði
ég talað við marga útlenda karl-
menn, en þetta var i fyrsta skipti,
sem ég hafði hitt jafn ómótstæði-
legan mann. Nú óska ég þess svo
heitt, að ég hefði verið ögn lífs-
reyndari og vitað, að alúðin og
töfrarnir ná oft skammt niður
fyrir yfirborðið.
Við flönuðum ekki að neinu, og
það liðu tvö ár, þar til við giftum
okkur og fluttum i íbúðina uppi
yfir hárgreiöslustofunni. Hann
var mér sammála um, að ibúðin
væri ekki sérlega vistleg — það
var meira að segja rottugangur i
henni — og að við myndum reyna
að fá okkur hús, um leið og við
hefðum safnað fyrir útborgun.
Þegar ég komst að þvi, að ég
var ófrisk vorum við bæði himin-
lifandi, það er að segja þangað til
að þvi kom að ég varð að hætta að
vinna og Carlo gerði sér grein
fyrir, að ég yrði tekjulaus.
Carlo hafði aldrei látið mig
hafa nokkra peninga. Hann borg-
aði húsaleiguna, ljós og hita, en
ég greiddi allan annan kostnað
með kaupi minu. Mér fannst þetta
mjög réttlát skipting, eins og
málum var háttað. En þegar ég
hætti að vinna, neitaði hann að
láta mig hafa eyri og sagði, að ég
myndi fá fæðingarstyrk, sem ég
reyndar fékk, en hann var ekkert
svipaður laununum, sem ég hafði
haft.
Þegar Adrian fæddist sáum við,
aö við gætum ekki verið áfram i i-
búöinni, þvf hún var engan veginn
nógu góð fyrir barn. Ég gat fengið
lifeyrissjóðslán og lagði til að við
notuðum það til að greiða fyrstu
afborgun af húsi.
,,En þú hefur engar tekjur”,
hreytti hann út úr sér. ,,Þú verður
að fá þér vinnu, ef við eigum að
geta keypt hús”.
Ég gerði það. Ég festi hús og
borgaði fyrstu afborgun og við
fluttum inn þegar Adrian var 7
mánaða. Ég fór að vinna á skrif-
stofu hálfan daginn og kom Adri-
an á meðan fyrir hjá konu, sem
tók börn i gæzlu.
Ég hefði kannski getað sætt mig
við fjárhagshlið vandamála okk-
ar, ef ég hefði getað skilið þá
breytingu, sem orðin var á Carlo.
Hann hafði orðið alveg annar
maður, þegar við giftumst. Þá
kom Sikileyjarblóðið i ljós og sú
skoðun landa hans, að konan sé
eign mannsins.
Hann átti til að skipa mér að
strauja skyrtuna sina strax, án
tillits til þess, hvort ég var að gefa
Adrian brjóst eða þvo honum.
„Hitaðu handa mér kaffi”, skip-
aði hann mér kannski, þegar ég
var I miðju kafi að baka eða
strauja og ef ég hætti ekki strax
við það sem ég var að gera varð
hann fjúkandi vondup.
Þegar ég komst að þvi, að ég
var orðin ófrisk aftur, versnaði
Carlo um allan helming. Fyrstu
viðbrögð hans við fréttinni voru
þau, að hann hvarf og lét ekki sjá
sig i þrjá daga.
Þegar hann kom aftur heim
stilltist hann, þegar ég hafði lofað
þvi að fara aftur út að vinna, eins
fljótt og ég gæti eftir að barnið
væri fætt.
Melina fæddist i ágúst, árið eft-
ir að Adrian fæddist. Hún var
yndislegt barn pg mig langaði
ekki til nokkurs fremur en að geta
veriðheima og hugsaö um börnin
tvö. En það mátti Carlo ekki
heyra. „Hárgreiðslustofan geng-
ur ekki of vel. Þú verður að fá þér
vinnu, þvi ég get ekki bæði séð
fyrir ykkur og borgað áf húsinu.”
Ég fékk m.ér igripavinnu sem
vélritunarstúlka og gat komið
börnunum á dagheimili, sem rek-
ið var af einkasamtökum. Carlo
neitaði að borga dagheimilisvist-
ina og afborganir af húsinu, og
hann hætti að láta mig hafa mat-
arpeninga. Stundum átti ég ekki
næga peninga til að kaupa sóma-
samlegan mat handa börnunum.
Þetta var eymdarlif, og ef ég
kvartaði, svaraði Carlo meö þvi
að ganga út og kom stundum ekki
aftur, fyrr en eftir tvo til þrjá
daga. Ég sagði honum, að ég gæti
ekki haldið þetta út lengur og þá
sagði hann mér blákalt, að þá
yröi ég bara að fara og finna mér
annan dvalarstað. Húsið væri á
hans nafni. Ég vissi, að með börn-
in tvö væri útilokað að finna hús-
næði, svo ég reyndi að gera gott
úr öllu i von um að ástandið batn-
aði eitthvað.
En dag nokkurn, eftir óvenju-
slæmt rifrildi, missti ég þolin-
mæðina. Ég fór með börnin heim
til mömmu og var þar i hálfan
mánuð, en fór siðan til vina i Suð-
ur-London og var hjá þeim um
skeið. Ég hafði samband við lög-
fræðing og hann sagði mér, að ég
yrði að leyfa Carlo að hitta börn-
in. Tveimur vikum siðar hringdi
Cario og bað mig um að koma til
sin aftur. Ég sagði honum., að það
væri útilokað, en féllst á að hann
fengi aö hitta börnin og við kom-
um þvi svo fyrir, að hann fengi
þau á hverjum sunnudegi og hálf-
an dag I miðri viku. Hann sagði
mér, að hann ætlaði að selja húsið
og eftir að lögfræðingur minn
hafði gengið i málið féllst Carlo á
að láta mig hafa helminginn af á-
góðanum af sölunni. Þá peninga
notaði ég til þess að kaupa, i fé-
lagi við systur mina og mág, hús i
úthverfi London.
Adrian var nú orðinn sjö ára og
Melina árinu yngri. Þau hlökkuðu
alltaf til að sjá föður sinn, þvi méð
þeim var hann ekkert 'nema
elskulegheitin. Nú bar hann ekki
lengur ábyrgð á þeim, hafði að-
eins af þeim ánægjuna.
Carlo sagðist ekki myndi
standa I vegi fyrir skilnaði, en
myndi krefjast umráðaréttar yfir
börnunum. Þegár ég spurði hann,
hvernig hann hugsaði sér að sjá
þeim farborða yppti hann öxlum
og sagði: „Við Sikileyjarbúar
stöndum alltaf saman. Ég á ætt-
ingja, vini...”
Eitt kvöld i júni sótti Carlo
Adrian og Melinu i skólann eins
og venjulega. Ég var ekkert óró-
leg, þótt hann væri ekki kominn
með þau klukkan 6, þvi hann hafði
30 VIKAN 24. TBL.