Vikan - 11.09.1975, Blaðsíða 4

UORUM AKVED
Frásögn Dagfinns Stefánssonar að-
stoðar flugmanns.
Bgjtíflrfci,.*
löíiilr*;**.
yQȒ****'
Spsgps
Dagfinnur Stefánsson var að-
stoðarflugmaður Magnúsar Guð-
mundssonar i siðustu ferð Geysis.
Hann segir svo frá slysinu:
— Ég hafði lagt mig á leiðinni
frá Luxemburg, en þegar við fór-
um að nálgast land hér, fór að
safnast mikil ising á vængina, svo
að Magnús kallaði mig fram til að
reyna að brjóta isinn af. Til þess
átti að nota gúmmiblöðkur, sem
voru framan á vængjunum. Þeg-
ar þær eru fylltar lofti, tútna þær
út, og við það losnar isingin nokk-
uð. Yfirleitt er ekki gripið til
þessara gúmmiblaðka fyrr en
komið er út úr isingarsvæði, en
þarna var ekkert annað að gera
en gripa undireins til þeirra. Þeg-
ar ég teygði mig i rofann til þess
að fylla blöðkurnar lofti, fékk ég
högg á höfuðið og rotaðist. Ég
rankaði við mér nokkru seinna
við það, að i mig var kallað. Þau
hin voru þá komin út úr vélinni og
voru farin að huga að mér. Þá lá
ég fram á mælaborðið i vélinni og
skalf af kulda, enda var ég á
skyrtunni einni saman, en kuldi
og skafrenningur þarna á jöklin-
um. Við höggið hafði ég einnig
skorist mikið i andliti, og mér
blæddi mikið. Ég var með með-
vitund i nokkrar minútur þarna
um kvöldið og hreiðraði um mig
inni i flakinu með hjálp félaga
minna, en ég rankaði ekki‘ al-
mennilega við mér fyrr en morg-
uninn eftir, og fyrr gerði ég mér
eiginlega ekki grein fyrir þvi,
hvernig komið var fyrir okkur.
— Hvaða hugsun sótti fastast á
þig, þegar þú gerðir þér það ljóst?
— Þvi er svolitið erfitt að lýsa,
en ætli sú tilfinning að geta ekki
látið vita af sér hafi ekki lagst
þyngst á mann. Við höfðum
neyðarsendi i vélinni, en þegar
hún rakst á jökulinn, festist hann
svo illa inni I flakinu, að margir
dagar liðu, áður en okkur tókst að
losa hann, en strax og við gátum
farið að láta I okkur heyrast,
fannst okkur útlitið skárra, enda
fundumst við fljótlega eftir það.
FVRIR í
Ingigerður Karlsdóttir segir frá verunni
á Bárðarbungu.
Hér fer á eftir frásögn Ingi-
gerðar Karlsdóttur af slysinu.
Hún var flugfreyja á Geysi I hinni
sögufrægu ferð.
— Þegar við vorum farin að
nálgast landið sagði Magnús flug-
stjóri mér að eftir u.þ.b. tiu mln-
útur yrðum við yfir Vestmanna-
eyjum. Þar sem ég hafði lokið
störfum minum i bili, fór ég aftur
i eldhúsið, sem var næst fyrir aft-
an stjórnklefann. Ég lagðist þar
upp i koju og hugðist hvila mig
stundarkorn, áður en við kæmum
til Reykjavikur. Ég hlýt að hafa
blundað, þvi að ég vissi ekki af
mér fyrr en vængurinn rifnaði
min megin af vélinni. Mér datt
auðvitað ekki annað i hug en aö
viö værum að hrapa I sjóinn. A
sama augnabliki beyglaöist kojan
saman, og ég gat mig hvergi
hrært. Inn á mig streymdi eitt-
hvað kalt, sem ég hélt I fyrstu að
væri sjór, en fann svo rétt strax
að það var ekki salt á bragöið og
áttaði mig á þvi að þetta hlyti að
vera snjór.
— Hver voru fyrstu viðbrögð
þin?
— Það fyrsta, sem ég gerði,
var auðvitað að kalla á hjálp. Ég
fékk ekkert svar vegna þess að
vindurinn stóð af mér á strákana,
og það var ofsarok, þannig að ég
heyrði ekki hvort þeir svöruðu.
Min fyrsta hugsun var þá sú, að
vélin hefði öll brotnað og enginn
væri á lifi nema ég. Ég varð skelf-
ingu lostin og var farin að óska
þess að ég hefði mátt deyja lika.
Ég hélt þó áfram að kalla þangað
til ég heyrði loks I Magnúsi. Ég
svaraöi samstundis, og mikið
varð ég nú fegin.
— Hvernig gekk þér svo að
komast út úr vélinni? Nú varstu
klemmd föst.
Magnús hafði runnið á hljóðiö,
og honum tókst einhvern veginn
að draga mig út um rifu á vélar-
skrokknum. Seinna gátum við
aldrei skiliö hvernig honum tókst
4 VIKAN 37. TBL.