Vikan - 11.09.1975, Blaðsíða 5

in ao
MUIflOI
— Var vistin ekki köld uppi á
jöklinum?
— Vist var hún það, en farmur-
inn, sem við vorum að flytja, var
að töluverðu leyti fataefni, og það
kom sér mjög vel, þvi að Ingi-
gerður gerði okkur föt úr þessum
efnum, svo við gátum varist kuld-
anum sæmilega. Nálar og þráð
fann hún i töskum farþega, sem
flugu með öðru flugfélagi, en
sendu farangur sinn sem fragt
með okkur. Þar fundum við lika
eitthvað af fatnaði.
— Þetta hafa verið langir
dagar.
— Já, þeir voru það, og stund-
um lá við, að vonleysið næði tök-
um á okkur, einkum vegna veð-
ursins. Það var stöðugur skaf-
renningur, sem við vorum næst-
um farin að halda, að aldrei
myndi slota, og hans vegna sá-
umst við ekki úr leitarvélunum,
þótt við heyrðum til þeirra og
teldum okkur jafnvel sjá neðan á
belginn á einni þeirra. Þeim mun
meiri var lika fögnuðurinn, þegar
við loksins fundumst. Þeirri til-
finningu verður vart lýst með
orðum — það var eins og hrollur
færi um mann allan.
— Var samkomulagið á jöklin-
um alltaf jafngott?
— Já, ég man ekki eftir neinni
misklið. Við vorum mjög sam-
hent i öllu og ákveðin að þrauka.
Auðvitað vorum við með alls
konar bollaleggingar um, hvað
við ættum að taka okkur fyrir
hendur. Menn vildu reyna að
ganga eitthvert — helst i suður.
Mig minnir, að Magnús og Bolli
hafi lagt af stað einu sinni, en þeir
sneru fljótt við aftur vegna þok-
unnar. Eftir það lagði Magnús
flugstjóri blátt bann við öllu
sliku, enda hefði getað farið verr,
hefðum við ekki haldið kyrru
fyrir hjá flakinu.
— Hafið þið haldið eitthvað
hópinn siðan?
— Nei, það höfum við ekki gert
formlega, en okkur þykir áreið-
anlega vænt hverju um annað á
svolitið sérstakan hátt, og okkur
þykir gaman að sjást við og við,
enda kynntumst við vel þarna
uppi á jöklinum.
— Þér hefur ekki dottið i hug að
hætta flugi eftir slysið á Bárðar-
bungu?
— Nei, þegar maður tekur sér
starf eins og flug fyrir hendur
gerir maður alltaf ráð fyrir þvi að
geta lent I einhverju svipuðu og
þessu. Þegar jafn vel tekst til og i
þetta sinn, lofar maður forsjón-
ina, en mér datt aldrei i hug að
hætta að fljúga af ótta við að
lenda aftur i ógöngum i fluginu.
— Hefur eitthvað svipað hent
þig i flugi siðan?
— Kannski er það ekki alveg
sambærilegt, en einu sinni þegar
ég var i farþegaflugi frá New
York til Keflavikur, lenti ég i
mikilli Isingu og vélin hætti að
fljúga eins og kom fyrir Geysi á
sinum tima. Við vorum i nánd við
Grænland og ég sá fram á það, að
eina leiðin til björgunar væri að
reyna að losna við isinguna að
einhverju leyti með þvi að lækka
flugið, og reyna siðan lendingu á
Grænlandi, þvi að við vorum
orðnir eldsneytislitlir. Við send-
um út neyðarkall, en i fyrstu
kafnaði það bara I fjarskipta-
sendingum annarra flugvéla.
Loks komumst vib þó i samband
við flugstjórnina i London, og eft-
ir það vorum við i stöðugu sam-
bandi vib hana. Við létum vita af
þvi, hvar við værum staddir og
hvernig ástandið væri, og báðum
um veðurlýsingu á Grænlandi.
Eftir augnablik var okkur tjáð, að
i Nassarsuaq, þar sem næsti flug-
völlur var, væri 86 hnúta vindur
og flugbrautin væri óupplýst.
Astandið var þvi ekki sérlega
glæsilegt, en flugstjórninni i
London tókst að komast I sam-
band við Nassarsuaq og biðja um,
að koma okkar þangað yrði
undirbúin. Og okkur tókst með
einhverju móti að lenda þar heilu
og höldnu, en vindurinn var þar
svo mikill, að við lentum i erfið-
leikum við að koma farþegunum
úr vélinni.
ÍMRLJÍ TALAÐ
þetta, þegar við ætluðum að fara
inn i eldhúsið til að sækja þann
mat, sem við vissum af þar inni,
þá var ekki nokkur lifandi leið að
komast inn um rifuna aftur.
— Hvað tók nú við, þegar þú
varst komin út á jökulinn?
— Þeir komu þarna hver af
öðrum út um glugga á nefinu, og
þá man ég þab, að ég tók Dakfinn
að mér, þvi að ég sá að hann var
eitthvað utan við sig. Ég greip ut-
an um hann og draslaði honum
með mér meðfram vélinni, en af
þvi að henni hafði hvolft, voru
dyrnar hinum megin og I vari.
Þvi þurftum við aö ganga hring-
inn I kring um flakið til þess að
komast inn. Þegar við komum að
dyrunum voru þær opnar, en inni
var heldur ömurlegt um að litast.
Allur farmurinn hafði henst sitt á
hvað og myndað alls kyns króka
og kima. Það kom sér þó vel, þvi
aö við gátum komið okkur sæmi-
lega fyrir innan um dótið og var-
ist þannig veðrinu. En mikið
ósköp var okkur kalt. Ég gat
varla talað fyrir skjálfta.
— Og þarna hafið þið þraukað
um nóttina. En hvað tók við næsta
morgun?
— Næsta morgun man ég það
sérstaklega, aö mér varð litiB
niður á mig, niður á blússuna, og
sá þá að ég var öll löðrandi i blóði
á brjóstinu. Ég man alltaf hve
mér var brugðiö, þegar ég sá
þetta. Ég sagði við Bolla, svona
37. TBL. VIKAN 5