Vikan - 11.09.1975, Qupperneq 17

býst við, að viö höfum verið
komnir hálfa leið aö staðnum, þar
sem pabbi hafði komið fyrir
leigðu sólhlifinni, þegar það rann
upp fyrir okkur — raunar rann
það fyrst upp fyrir David. Hann
snarstansaði, og ég lenti næstum
þvi á honum.
„Heyrðu, þetta efni, sem við
vorum að kaupa handa Marty,”
sagbi hann. „Var það ekki flugna-
eitur?”
Við stóðum þarna og horfðum
hvor á annan, og tikallinn i lófan-
um varð eins og heitt blý.
,,Eg er hræddur”, sagði ég.
„0, það er ekkert að óttast”
sagði David hlæjandi.en ég sá, að
hann var hræddur lika.
„Kannski ætluðu þeir bara að
drepa nokkrar raunverulegar
flugur i viðundrasýningunni”,
sagði hann. „Flugur eru alls
staðar, er það ekki? Billjónir og
trilljónir af þeim. Ég þori aö
veöja að núna eru tiu trilljón flug-
ur á Coney Island.”
Hann var að reyna aö sannfæra
sjálfan sig, en sama myndin var
að brjótast f huga hans og min-
um: Marty, hróparinn, þarna út
frá með mannfluguna, eltandi
hana með skordýraeitrið og
sprautandi þvi á hana á loftið, á
veggina....
„Þeir drápu hana”, sagði ég, og
allt i einu sat ég þarna i sandinum
grátandi örlög viðundurs, sem ég
hafði aldrei séð, viðundurs sem
var hálf fluga og hálfur maður.
Bróðir minn tók tikallinn úr hendi
minni, fór yfir i næstu sjoppu og
kom til baka meö tvo brjóstsyk-
urmola. Pabbi, mamma og litla
bamið voru enn þarna úti i vatn-
inu að busla.
„Komdu að synda”, sagði
David eftir smástund, eða
kannski sagði hann: „Sá sem
verður síðastur út i....” og svo
framvegis. Hvað um það: við
stungum okkur i öldurnar.
A sundinu skemmtum við okkur
við aö horfa á fólkið og sólhlifa-
mergöina og nutum síðan hins
gómsæta matar, sem mamma
hafði tekiö með að heiman, auk
sérstakrar uppbótar af pylsum,
eplasultu, kandls og is.
Þaö var ekki fyrr en nokkrum
tlmum seinna, þegar sólin var
sest og viö höföum farið I þurr föt
og vorum aö fara framhjá
viðundrasýningunni á leið til
37. TBL. VIKAN 17