Vikan - 11.09.1975, Qupperneq 18

brautarstöðvarinnaraö við David
mundum eftir mannflugunni.
Marty, hróparinn var á pallinum i
slnum venjulega búning og
útmálaði ágæti sýningarinnar
ásamt húla-stúlkunni. Við
stoppuðurri og hlustuðum.
„....Flýtið ykkur! Flýtið ykkur!
Flýtið ykkur!.... Hún skelfur,
hún hristist, hún titrar, hún hrær-
ist.... tiu cent, einn tiundi úr doll-
ar....”
Litla systir min var sofnuð i
fanginu á mömmu. Pabbi var að
verða óþolinmóður, tók upp
töskurnar og setti þær niður
aftur. Marty var nú að koma að
aöalatriðinu, atriðinu, sem kom
hárunum til að risa á höfðinu.
„...þetta stórkostlega undur,
þetta kynferðiskraftaverk, þetta
furðuverk móður Náttúru, herrar
minir og frúr, beint frá Paris,
Frakklandi — Bernard Bernice,
hálfur karlmaður, hálf kona!
Sjáið þaö!
Fólk stillti sér upp I röð til að
kaupa miða. Pabbi var með
töskurnar i höndunum og beið
eftir, að við legðum af stað.
„Hvar er mannflugan?”
hrópaði David.
Allir sneru sér við og störðu á
okkur,enhróparinnhéltáfram að
tala um hitt viðundriö
„Hann drap mannfluguna!”
hrópaði David aftur og benti i
þetta skipti, og ég bætti minni
skræku rödd við hans, allt fyrir
málstaö réttlætisins. Pabbi greip
inn I og dró okkur burtu, rak okk-
ur á undan sér ásamt mömmu,
með ákveönum pústrum með
töskunum og loforðum um út-
rýmingu okkar, ef við tefðum
eina sekúndu I viðbót. Enn einu
sinni sátum við David saman i
neöanjarðarlestinni og hötuðum
pabba og veltum fyrir okkur,
hvemig við ættum að fara að þvi
að segja frá þvi, sem við vissum
(eða héldum að við vissum) án
þess að koma upp um þá stað-
reynd, að við höfðum yfirgefið
ströndina leyfislaust.
„Heldur þú, að Marty hafi
drepið mannfluguna?” spurði ég
bróður minn hvað eftir annað.
„H^ldurðu virkilega, að hún sé
dauð?”
„Kannski er hún alls ekki
dauð”, sagði David eftir nokkra
stund með þeim visdómi, sem
hann hafði fram yfir mig þar sem
hann var tveim árum eldri.
„Kannski komst hún undan.
Kannski sá hún Marty koma með
skordýraeitrið og flaug beint út
um gluggann i burt frá viðundra-
sýningunni.”
Þetta virtist skynsamlegt.
„Kannski flaug hún til brautar-
stöövarinnar. Kannski er hún ein-
mitt I sömu lest og við, á leiðinni
til Bronx.”
Ég starði á hina farþegana.
,,Bzzzz....bzzz....bzzz...”, sagði
David. „Allir um borð! Heyrðu
fluga, settu mynt i kassann, ef þú
ætlar til Bronz!
Hann fór að hlæja, og mamma
starði á hann. „Hættu að striða
bróöur þinum”, kallaði hún eins
hátt og hún gat, án þess að vekja
systur mina.
Það sem eftir var leiðarinnar
heim, sátum við David kyrrir og
ræddum ekki leyndarmál okkar,
horfðum aðeins á auglýsingarnar
I vögnunum og hvor á annan.
Þegar við vorum komnir heim og
viö vorum einir I herberginu og
vorum að fara i rúmið, sagði
hann: „Ég held við ættum að gá,
hvort hlerarnir eru fyrir gluggan-
um. Við viljum ekki fá mannflug-
una i heimsókn I nótt!”
Ég veit ekki hve lengi ég hafði
sofið þegar eitthvað vakti mig,
eitthvert suð—.
„David!” hvíslaði ég. Bróðir
minn svaraði ekki.
„David! David!”
„Hvað viltu?” umlaði hann.
„Heyrðir þú i henni?”
„Heyrði ég I hverri?”
„1 mannflugunni. Hún er hérna
inni.”
Ég ætlaði að fara og kveikja
ljósið.
„Ekki hreyfa þig ”, sagði
David. „Það gæti komið henni til
að ráðast á okkur. Usssss...
Ég lá grafkyrr.
„Bfddu,” hvislaði bróðir minn.
„Biddu ákafar en nokkru sinni.
Biddu þess, að hún fari burt, að
hún láti okkur i friði”.
Ég bað. Mínúturnar liðu. Eitt-
hvaö snerti andlit mitt, eitthvað
létt og klistrugt. Ég þorði ekki að
rétta upp hendina til að þreifa á
þvi.
„Fannstu fyrir einhverju
núna?” hvislaði David.
,,Já,” svaraði ég
„Einhverju kllstrugu?”
„Já.”
„Lappimar á henni. Ég fann
lika fyrir þeim. Haltu áfram að
biðja Seymour”.
Ég dró teppið upp yfir höfuð,
heyrði þetta hræðilega suð koma
nær og nær. Siðan dó hljóðið út.
Var þetta bara timabundið? Ég
beið, ennþá með ábreiðuna
dregna upp fyrir höfuð.
„...Sjáið hana skriða á veggn-
um..sjáið hana blaka vængjun-
um... sjáið hana lenda á loft-
inu...sjáið hana mylja mat með
kröftugum kjálkunum.....”
Var mannflugan á loftinu núna,
biðandi eftir að ráðast á mig,
mylja mig með þessum hræðilegu
kjálkum sinum?
Suðið var að byrja aftur, varð
hærra og hærra, svo hátt, að það
nisti I eyrum. Nú fann ég fæturna
skriðandi á mér, á maganum, á
brjóstinu, hálsinum....
Brjálæðislega stökk ég upp úr
rúminu með ábreiðuna, læsti
handleggjunum um eitthvað og
hélt fast til að bjarga lifinu.
„David!” öskraði ég. „David”!
David!” Enginn kom mér til
hjálpar.
„Hjálpaðu mér David!
Hjálpaðu mér!” Það var
árangurslaust. Ég varð að fást
við kvikindið einsamall, varð að
drepa eða verða drepinn. Ég fann
liklegan stað, sennilega háls,
þrýsti eins fast og ég gat — fastar,
fastar...—
Pabbi og mamma komu þjót-
andi inn i herbergið og kveiktu
ljósið. Þau þrifu ábreiðuna úr
höndum minum.
David lá þarna i rúminu minu,
18 VIKAN 37. TBL.