Vikan

Útgáva

Vikan - 11.09.1975, Síða 20

Vikan - 11.09.1975, Síða 20
Hún gekk fram á ganginn, og hann renndi stólnum inn i herbergið og lokaði dyrun- um að baki sér. Hún var næstum komin að herbergi sinu, þegar hún heyrði skot- in. Hún hljóp til baka og opnaði dymar. Hún æpti. Ilena lét fallast aftur ni6ur 1 stólinn. „Ég geri þaö ekki. Ég get þaö ekki. Mér veröur illt I maganum bara viö tilhugsun- ina.” Ljúfa hló hæönislega. „Hvaö ertu eiginlega aö þvæla? Komdu mér ekki til aö hlægja. Þú ert engin saklaus lltil jómfrú. Ég veit hvaö gekk á i þessum lika indæla skóla þinum. Þú gerir eins og ég vil, eöa ég fer núna á stundinni, og þú getur skýrt út fyrir fööur þinum hvers vegna ég vil ekki búa lengur meö honum. Þá skaltu sjá til hvort hann dásamar geröir þinar — eöa hvort hann trúir einu oröi, sem þú segir! ” Hún snerist á hæli og strunsaöi út úr her- berginu. Ilena sat kyrr um stund, stóö siöan hægt upp og gekk fram á ganginn. Hún rakst utan I borö i dimmum ganginum. Hún heyröi rödd móöur sinnar út úr stofunni. „Ert þetta þú, Ilena?” „Já,” svaraöi hún. „Vertu nú svo væn að ná I svo- litiö meiri is handa okkur, viltu þaö?” „Já, Ljúfa,” svaraði Ilena. Klingjandi hlátur móöur hennar fylgdi henni inn I eldhúsið. — 0 — Veikt hljóö varö þess valdandi, aö hún reis i skyndi upp i rúminu. Hún leit snarlega á móöur sina. Ljúfa var I fasta svefni meö annan handlegginn lagöan yfir augun til aö hlifa þeim fyrir ljósinu. Amerikaninn lá hiö næsta henni á maganum, hrjótandi. Þar kom hljóöiö aftur. Veikt Iskur eins og I hjóli á hjólastói. Kaldur óttinn læstist um hjarta hennar. Hún teygöi út hendina og ýtti I flýti viö móöur sinni. Ljúfa settist upp. Hún neri augun. „Hvaö, hvað?” „Flýttu þér, mamma,” hvislaöi hún, „inn Inæsta herbergi! Flýttu þér!” Nú var Ljúfa glaðvöknuð og augu hennar skinu af ótta. Hún lagði af staö fram úr rúminu, en stansaði svo. Þaö var oröiö of seint. Dyrnar voru aö opnast. Þar sat baróninn i hjólastólnum sinum og horföi á þær. Andlit hans var hvitt og sviplaust, augnaráö hans kalt. Amerikaninn steig út úr rúminu og teygöi sig eftir buxunum meö skjálfandi hendi. „Ég — ég get skýrt þetta allt,” stamaöi hann. Varir barónsins hreyföust varla. „Út meö yöur.!” Maöurinn hljóp hræddur út úr herberginu. Andartaki seinna heyröu þau útidyrnar skella aftur á hæla honum. Þarna sat baróninn I stólnum sinum og horföi á þær. Þær störöu á móti. Ljúfa seig öll saman niöur i rúmiö, en Ilena hallaði sér fram og hélt laki upp aö brjósti sér. Loks tók faðir hennar til máls. Hann hvessti augun á Ljúfu. Það var eins og hann tætti hana i sig meö augnaráðinu. „Þaö er þér ekki nóg, að ég skuli láta sem ég sjái ekki hvern mann þú hefur að geyma vegna þess aö ég elskaði þig og fannst ég á einhvern hátt vera ábyrgur fyrir þér. Þú hatar mig svo mikiö, að þú gerir hóru úr þinni eigin dóttur.” Ilena sagöi: „Pabbi, þaö var ég sem — ” Faðir hennar leit á hana. Hún haföi aldrei séö daprarara augna- ráð á ævinni. „Klæddu þig I eitt- hvaö, Ilena,” sagöi hann bliölega, „og faröu inn I herbergiö þitt.” Þögul klæddi hún sig i sloppinn sinn og lagöi af staö i gegnum dyrnar. Hann renndi stólnum litiisháttar aftur á bak til aö hún kæmist fram hjá honum, og hendi hans strauk um handlegg hennar. Hönd hans var köld sem is. Hún gekk fram á ganginn, og hann renndi stólnum inn i her- bergið og lokaði dyrunum aö baki sér. Hún var næstum komin aö dyrunum á herbergi sinu, þegar hún heyröi skotin. Hún hljóp til baka og opnaöi dyrnar. Hún æpti. Móöir hennar lá dáin þversum i rúminu, faðir hennar i stólnum og byssan lá enn rjúkandi á gólfinu i seilingarfjarlægö frá teygöum fingrum hans. Faðir hennar lét henni ekki eftir neina peninga, en eftir móöur sina fékk hún eignir, sem numu meira en sextiu þúsundum dollara. Ilena tók peningana, fór til Monte Carlo og tapaöi þeim öllum á einni viku. Henni leiö betur þegar peningarnir voru búnir. Henni fannst hún hreinni. Slöan fór hún til Nice og heimsótti vinkonu sina. Þaö var þar, sem hún hitti Cesare i fyrsta sinn. Hann haföi orðið annar I kappakstrinum, sem haldinn var þar árlega. Þaö var einnig þar, sem hún fann nýjan lifimáta. Þaö var alltaf ein hvers staöar rikur maöur, sem var fús til aö hjálpa henni, likt og móöur hennar. Og þaö var ein- hvern veginn eins og hlutirnir hættu aö skipta hana nokkru, þegar hún fann hve lik hún var oröin móöur sinni. Hiö eina, sem máli skipti, var dagurinn i dag. Og hve mikið llf henni tækist aö kreista út úr honum — eöa inn I hann. 14. kapituii. Cesare gekk aftur inn i setu- stofuna. „Tonio!” kallaöi hann. Tonio birtist I dyrum setustof- unnar með fullan poka af mat- vörum i fanginu. „Yöar göfgi!” hrópaði hann. „Þér hafið komiö snemma heim!” Hann lækkaöi róminn og hvíslaöi, eins og hann væri aö leggja á ráðin um eitt- hvert myrkraverk, um leiö og hann leit ibygginn i átt til svefn- herbergisdyranna. „De Bronczki barónessa er — ” „Ég veit,” greip Cesare fram i fyrir honum. „Viö höfum hist. Hvar hefur þú veriö?” Rödd Ilenu barst þeim frá svefnherbergisdyrunum. „Ég sendi hann út til aö kaupa eitt- hvaö i matinn. Mér datt i hug aö þaö gæti verið gaman ef viö borö- uöum hérna i kvöld.” Cesare sneri sér viö og leit á hana. Hún var I svörtum buxum, sem voru eins og Iimdar viö lendar hennar, i gylltri blússu og gylltum skóm. „Hélstu þaö, já?” spuröi hann. „Hvaö kom þér til aö ætla aö ég vildi boröa heima? Hvernig vissir þú aö ég var ekki búinn aö ráöleggja aö snæöa á E1 Morokko?” Hún hló og hristi höfuðið. Sitt svart hár hennar geislaöi er hún gekk inn I stofuna. „Nei, Cesare. Viö gætum þaö ekki. Ekki i kvöld.” „Hvers vegna?” Hún leit beint framan i hann. „Ég gæti ekki farið á E1 Morokko i þessum fötum. Þetta eru einu fötin, sem ég tók meö mér.” Hann staröi á hana. „öll? Og hvar eru hin?” Hún tók utan um kinnar hans og kyssti hann á aðra. Siöan gekk hún yfir aö sófanum og settist. „Tonio, færöu okkur hanastél,” sagöi Cesare. Tonio bukkaöi sig og beygöi. „Já, yöar göfgi.” Hann fór aftur inn i eldhúsið. Cesare leit niður til hennar. „Hvaö kom fyrir öll hin fötin þin?” „Þau eru I Kaliforniu,” sagöi hún einfaldlega. „Allt, sem ég haföi meö mér eru þessi — og minkakápan. Hótelstjórinn var heldur ekkert skilningsrikur. Hann læsti herberginu minu þegar þessi kvenmaöur lokaöi reikningnum minum. Sem betur fór var ég enn meö flugfarseöilinn til New York I veskinu minu. Svo ég fór út á flugvöll og hér er ég.” Hún brosti viö honum. „Var ég ekki heppin?” Aöur en honum gafst ráörúm til aö svara var Tonio kominn aftur inn I stofuna. „Hanastél, signore,” tilkynnti hann. — 0 — Tonio lagöi kafflkönnuna, sem var úr silfri, og smáa bollana á litiö boröiö fyrir framan sófann, 20 VIKAN 37. TBL.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.