Vikan - 29.12.1975, Side 7

Malsalurinn. Pögnin þar er jafn-
mikil, hvort sem hann er mann-
auður eda fimmtíu munkar sit/a
þar að snæðingi.
Ur klausturgarðtnum
við blátt áfiitm finna tímaleysið
þarna.
Þarna er heimur næstum án
allra verald'egra gæða. Nægju-
semin og strangleikinn setja mest-
an svip á þessa munkareglu. Og
þarna vitnar ífllt um veraldlega
fátækt og aga. Tíminn hverfur
næstum þarna inni — hverfur í
súlnagöngunum og hvelfingunum.
Okkur er fylgt gegnum endalausa
'ganga um veröld, sem okkur tekst
vart að komast í nokkurt sam-
band við.
Innan ntúranna eru sögð sem
fæst orð. Nokkrar hreyfingar og
svipbrigði, og munkarnir skilja
hver annan. f kapellunni heyrist
þó öðru hverju lágvært muldur
frá biðjandi munki. Annars eru
mennirnir þarna næstum eins og
skuggar.
Bróðir Salvador er varfærinn.
Hann ber varlega að dyrum, áður
en hann opnar þær. Hann hneigir
sig um leið og við göngum inn í
sali, þar sem munkar eru við
vinnu. Ýtnist hverfa þeir á braut,
þegar við, komum, eða þeir láta
sem þeir taki ekki eftir konui
okkar. Líklega höfum við ekkert
hér að gera.
Og samt er bróðir Salvador
mikill gestgjafi. Hann vill sýna
okkur allt í krók og kring. Hann
hvíslar upplýsingarnar út um
annað munnvikið.
— Fyrirgefið hvað ég tala lágt,
en ég er vanur því. Hér tölum við
því aðeins, að það sé bráðnauðsyn-
legt vegna vinnunnar. Við leitum
kyrrðar og friðar bæði hið ytra og
innra. Sumir okkar hafa verið
hér í tuttugu til þrjátíu ár, án
þess að hafa nokkurn tíma skipst
á orðum við hina munkana.
Bróðir Salvador fylgir okkur frá
einu herbergi til annars, klæddur
síða kuflinum jsínum og með
stóru lyklakippuna í hendinni. .
— Ég er nokkurs konar ,,skrif-
stofustjóri" hér í klaustrinu, hvísl-
ar hann. — Pess vegna hef ég svo-
lítið samband við heiminn utan
múranna. Af söntu ástæðu hef ég
fengið levfi ábótans til þess að
tala við ykkur. I klaustri, þar
sem eru fimmtíu til sextíu nuink-
ar, þarf að útvega margt ,utan
klausturveggjanna. Við höfum
stóran garð. og við höfum liúsdýr.
Við fáum mörg bréf, sem þarf að
svara.
Fyrir ekki ýkja löngu skrifaði
norskur námsmaður, sem býr hér
á Spáni, okkur og bað utn að fá
að dveljast í klaustrinu í viku.
Hann leitaði ekki einungis friðar
og einbeitingtíf, heldur þóttist
hann vita, að í bókasáfhi okkar
væru bækur, sem hann ' þurfti á
að halda við nám sitt. Ég sá enga
ástæðu til þess að neita honum
um þetta. Andrúmsloftið hér í
klaustrinu getur komið öllum,
sem andleg störf iðka, að góðu
haldi. Ég taldi það ekki skipta
máli, þótt hann væri ekki kaþólsk-
ur, en að sjálfsögðu verður hon-
um haldið utan við daglegt líf í
klaustrinu.
í matsalnum er verið að undir-
búa kvöldverðinn. Tveir bræður
í vinnukuflum leggja blikk-
diska, glös, borðvínsflöskur og
vatnskönnur á borðið. Peir leggja
einnig brúnar og grófofnar serví-
ettur og flatan trégaffal við hvert
sæti. Allir eru gafflarnir merktir
með nafni. A borðið fara einnig
litlar ediks- og olíuflöskur.
Petta er stór salur, þar er hátt
til lofts, og gluggarnir eru hátt á
veggjum, svo lýsingin er dauf.
Meðfram langveggjunum eru
borð. Borðplöturnar eru þvkkar,
en hvítþvegnar. Enginn dúkur er
á borðurn, ekkert skraut.
Daufur klukkusláttur kallar
munkana til kvöldverðar. Peir
(ganga þegjandi hver til síns sætis.
I’eir neyta matar síns steinþegj-
andi. ,
Ef þeir þurfa að vekja athygli
þeirra tveggja bræðra, sem þjóna
til borðs, banka þeir varlega í
borðið með trégaflinum. Síðan
gefa þeir eldhúsbræðrunum merki
með höndunum. Vatnsflaskan er
tóm.
— Líti venjulegur maður á líf
okkar, hlýtur honum að finnast
það ákaflega erfitt, segir bróðir
Salvador. — Cisterciensreglan
legeur áherslu á aga, nægjusemi
og fátækt. Við teljum það fstyrk
okkar að vera fátækir af jarðnesk-
um gæðum. Við neytum hvorki
kjöts, fisks né eggja, heldur að-
eins grænmetis, ávaxta og bauna.
Einfaldur matur, og mér fellur
hann vel. Ég er búinn að vera hér
í átján ár og er að verða fertugur.
Ég er vanur þessu, og mér finnst
þetta fullkomlega eðlilegt. Matur-
ínn er til að seðja sultinn, en hann
á ekki að vera peitt þýðingarmik-
\
52. TBL. VIKAN 7