Vikan - 29.12.1975, Page 20

hel c/sacaN u
Nú var kominn tími til að skreyta
hýbýli og_útihús með nýjum greni-
greinum *með komandi jólahátíð i
huga. Og tími var kominn til
að skrifa með hvítri krít upphafs-
stafina á nöfnum vitringanna
þriggja, K, M, og B á öll garðs-
hlið og húsdyr, því nöfn vitring-
anna voru Kaspar, Melchior og
Balthasar.
Varla er hægt að segja, að þessi
nöfn geti kallast austurlensk, því
varla hafa vitringar austurlanda
verið nefndir svo germönskum
nöfnum. Einnig hefur ríkt nokkur
vafi á uppruna þessara manna frá
alda öðli, hvort þeir voru kóngar
eða bara einhverjar ævintýrapersón-
ur, sem þjóðsagan hefur gert að
vitringum eða helgum mönnum.
En látum svo vera. I þessu fallega
alpalandslagi, þar scm þessi saga
gerist og þar sem hún — þú
ræður hvort þú trúir því — átti
scr stað í veruleikanum, þar var það
bjargföst trú manna, að mennirn-
ir þrír, Kaspar, Melchior og Balth-
asar, hefðu verið konungbornir.
Og þetta árið átti allt að fara fram
eins og árin áður. Hannes krár-
eigandans átti að leika Kaspar.
Hlutverk Melchiors var leikið af
Karli skósmiðsins, en pabbi hans
leigði líka út báta á sumrin og
smíðaði sparibauka um vetur. En
svarta kónginn Balthasar átti
Gcorge Zimmermann að leika
þriðja árið í röð, og það hafði líka
sínar orsakir, því pabbi hans gengdi
þcirri virðingarverðu stöðu að vera
yfirsótari bæjarfélagsins.
Eiginlega var nú ekki alveg rétt-
látt, að þessir þrír drengir yrðu
einnig kóngar þetta árið. Því þegar
heilögu kóngarnir þrír — fagurlcga
skreyttir með gullkórónum og gyllt-
um stjörnustöfum — gengu virðu-
legum skrefum um þorpið, þá
rigndi yfir þá kökum, hnetum,
appclsínum og cplum, sem sett
var t pokann, scm Kaspar, sam-
kvæmt gamalli hefð, hafði á bak-
inu. Margir þorpsbúa gáfu þeim
einnig dálítið af smápeningum,
þótt þcir vissu, að sllkt tilheyrði
ekki hclgisögunni. Og vissulega bar
kóngunum þremur að skipta inni-
haldi pokans milli allra barna í
þorpinu, cn það var samt látið kyrrt
liggja, að þeir sjálfir tækju bróð-
urpartinn.
Og þrátt fyrir það að fyrirfram
væri vitað, að ekki færi allt fram
samkvæmt reglunum, þá bættist
það nú við, að rétt fyrir jól varð
óvænt lítils háttar stjórnarkrcppa I
ríki kónganna þriggja, þar sem
George sótarans þurfti óvænt að
fara til ömmu sinnar ,sem bjó í
næsta þorpi. Og þannig varð það,
að aðeins tveir af hinum þrem
útvöldu voru til staðar, sem bæði
var ókristilegt og alls ekki sam-
kvæmt viðteknum venjum ríkisins.
Hannes kráreigandans, sem i
krafti aldurs síns, ríkisdæmis og afls-
muna var hinn sjálfkjörni fyrirliði
kallaði saman sína trygglyndu
áhangendur við víkina hjá báta-
húsi Ottós skósmiðs.
Nokkrir drengjanna í þorpinu
voru að reyna burðarþol íssins,
en auðvitað aðeins inni við strönd-
ina við bátahúsin. Þegar þeir
renndu sér framhjá, þar sem Hann-
es kráareigandans og hans útvöldu
stóðu saman og ráðguðust, stað-
næmdust þeir dálitla stund, vögg-
uðu til og frá á skautunum, og
hlustuðu á bollaleggingar þeirra.
Þegar nöfn allra sem nefndir
höfðu komið fram blandaði einn
skautahlauparanna sér í samræð-
urnar og mælti með syni Maríu
Bichler, sem kallaður var Johnny,
þar sem hann hefði góða söng-
rödd og mundi hæfa ágætlega
I hlutverk márakonungs.
— Þið þurfið ekki einu sinni að
sverta hann í framan sagði skauta-
hlauparinn um leið og hann yfirgaf
hópinn í jafn mikilli skyndingu og
Eris gyðja sundurlyndisins þegar
hún hafði kastað þrætueplinu sínu
meðal gyðjanna í brúðkaupssal Pol-
cusar.
Hingað til hafði enginn munað
eftir Johnny.
Allirstörðu nú ájohnny.jú, það
var mikið rétt. Hann þurfti enga
skósvcrtu til þess að leika hlutverk
márans.
Því að sonur Maríu Bichler var
svartur....
í fæðingarvottorðinu stóð nafnið
Hans Friedrich Bichler, en hann var
aldrei kallaður annað en Johnny,
þar scm samsetningin .Johnny”
og ..Bichler” þótti svo dæmalaust
fyndin og svo var það alþekkt regla,
að negrar hétu Johnny, eða ættu
að minnsta kosti að heita það. Það
töldu mcnn í þorpinu.
Vafalaust hafði pabbi hans líka
heitið Johnny, og hann var einn
þeirra mörgu dáta, sem eitt sinn
höfðu hernumið landið og sem fyrir
fjórtán árum hafði snúið aftur til
Ameríku, þar sem hann leitaði
frámtíðar, sem enginn í alpafjöll-
unum þekkti nokkuð til.
— Það skal aldrei verða, sagði
Hannes kráreigandans, sem fyrstur
varð til að segja eitthvað.
— Það passar ekki, sagði annar
— Johnny kóngur!
— Og heilagur I þokkabót, sagði
sá þriðji.
— Hann, sem engyn pabba á...
— Ef hann verður með, þá fáum
við alls ekkert í pokann, bætti
Karl skósmiðsins við, sem var
veraldlega sinnaður.
—- Nei, við tökum Anton málar-
ans ákvað Hannes. Reyndar hafði
hann löngu ákveðið það.
Johnny stóð til hliðar við báta-
skýlið. Hann steinþagði, sparkaði
aðeins fast í vegginn. Hann mundi
daginn sem hann sá sjálfan sig í
fyrsta sinn í spegli og komst að
því að hann var svartur. Þá hafði
hann reynt að þvo í burtu svarta
litinn. Seinna hafði hann bara
grátið. Og eftir það hafði hann
ekki grátið meira. Svarta litinn
var ekki hægt að þvo í burtu.
Kóngarnir heilögu höfðu þegar
heimsótt mörg hús i þorpinu, sýnt
jötuna sína, sungið sálmana og
fengið heilmikið í pokann. En þá
tók að skyggja einmitt þegar þeir
áttu bestu húsin eftir. Hannes
stakk upp á, að þeir færu strax
upp að höllinni, því þar voru þeir
vanir að fá kökur, konfekt og app-
elsínur og einn silfurpening á hvern
kóng.
Og þess vegna var það, að þeir
lögðu af stað i rökkrinu upp frá
þorpinu og tóku að klífa brattan
og erfiðan alpastiginn.
Þegar þeir voru komnir nokkuð
áleiðis, sagði Hannes kráreigand-
ans:
— Komdu og hjálpaðu mér!
Orðunum var beint til Antons
malarans, sem alltaf var reiðubúinn
að þjóna Hannesi. Anton kleif
hlýðinn nær og ætlaði einmitt að
fara að taka i pokann, en hann
hlýtur að hafa hreyft sig eitthvað
ógætilega, því hann greip í tómt.
Hann datt kylliflatur og valt spöl-
korn niður fjallshliðina.
— Stattu upp, drengur, hrópaði
Hannes kráreigandans sem var æst-
ur að halda áfram, áðyr en myrkr-
ið skylli algjörlega á.
Anton reyndi að standa upp, en
tókst það ekki. Hann fann svo
mikið til í hægri öklanum, að hann
hafði aldrei fundið annað eins,
jafnvel þótt hann hefði verið
skorinn upp bæði við botnlanga-
bólgu og nýrnasteinum. Hann
hefði grátið upphátt, hefði hann
ekki skammast sin fyrir aumingja-
skapinn.
Hinir tveir klifruðu varlega niður
og beygðu sig yfir hann.
— Hann hefur liklega fótbrotn-
að, hvíslaði Karl skósmiðsins.
— Fjandinn sjálfur! hraut út
úr Hannesi kráreigandans, sem virt-
ist alveg hafa gleymt því i svip að
hann var heilagur kóngur.
— Heldurðu, að þú komist til
hússins þarna? sagði Hannes krár-
eigandans.
Og sjá, nokkru neðar til hægri,
var sannarlega litið hús. Það var
mjög lítið hús, sem öllu frekar
minnti á kofa. Hannes hafði ekki
fyrr spurt en hann áttaði sig á því,
að þetta var kofi Maríu Bichler,
konunnar, sem þvoði og saumaði
fyrir fólk. Þetta var á engan máta
þægilegt fyrir hann, þvi sannleik-
urinn var sá, að mamma Hannesar,
eiginkona kráreigandans, hafði
einu sinni rekið Mariu burt úr þorp-
inu — og þar að auki bjó Johnny
þar. En hann gat þó ekki látið
vin sinn liggja úti í snjónum.
Anton malarans teygði hendurn-
ar til himins, sem bæði var hægt að
skilja sem fyrirheit um hans góða
vilja og einnig til merkis um ör-
væntingu hans. Hann líktist litlum
svörtum vængbrotnum fugli, þar
sem hann lá.
— Ég fer inn, sagði Karl skó-
smiðsins.
Maria Bichler var heima og einn-
ig drengurinn hennar hann Johnny.
Þau voru í þann veginn að skreyta
jólatréð þótt skrautið væri lítið og
tréð ennþá minna.
— En...komið þið líka híngað?
spurði Johnny undrandi, þegar
hann kom auga á gullbryddað
skraut Melchiors, og augun urðu
stór og hvít. Því þegar Johnny
glcnnti upp augun, þá urðu þau
alltaf hvít.
Víst var- Johnny bæði ágætis drengur, og duglegur.
Hann hafði líka prýðilega söngrödd. En var það.verjandi
að láta negrastrák, son fyrrverandi dáta í, hernámsliðinu,
leika einn af kóngunum þrem? Það gat svo sannarlega
ekki verið við hæfi!
20 VIKAN 52. TBL.