Vikan - 09.12.1976, Qupperneq 65

Hrcinninn goði x
Aðalstein Ásb. Sigurðsson.
Eldtungurnar í arninum varpa
hlýlegri birtu á alla hluti í stofunni.
Amma situr í gamla hægindastóln-
um sínum með prjóna og raular
fyrir munni sér, en á gólfinu leika
sér fjögur börn.
„Viltu segja okkur sögu amma”
biður yngsti snáðinn fjögurra ára.
„Okkur leiðist svo að bíða eftir þvi
að jólin komi.”
„Komið þá til min og hlustið vel
börnin góð. Ég ætla að segja ykkur
sögu, sem er ævagömul, en alveg
sönn.” Og amma leggur frá sér
prjónana, tekur ofan gleraugun og
setur yngsta snáðann í keltu sér.
Einu sinni endur fyrir löngu bjó
fátæk ekkja i dálitlu húsi, sem stóð
í skógarjaðri. Ekkjan átti tvö börn,
sem hétu Oddur og Anna, og voru
þau bæði ung að árum. Þegar þessi
saga gerðist huldi hvítur snjór dali
og fjöll og öll vötn voru isilögð.
Snemma morguns á aðfangadag
jóla fengu þau Oddur og Anna leyfi
móður sinnar til þess að fara inn í
skóginn og ná í grenitré, sem
skreyta mætti til hátíðabrigða.
Oddur tók sög úr eldiviðarskúmum
og lítinn sleða sem hann átti og
síðan lögðu þau af stað. Bæði voru
þau vel klædd, því að mikið frost
var og ferð þeirra gat tekið nokkum
tíma.
Þau lögðu leið sína eftir götuslóða
sem lá í gegnum skóginn miðjan.
Greinar trjánna slúttu þyngslalega
undan snjónum. Brátt voru þau
komin langt inn í skóginn þar sem
grenitré uxu og snjórinn var dýpri.
„Sjáðu fallega tréð þarna í rjóðr-
inu”, sagði Anna skyndilega. Þau
námu staðar, en beygðu siðan út af
stígnum og héldu í áttina að trénu.
„En þarna er annað miklu
fallegra”, sagði Oddur hrifinn og
benti á stórt tré spölkorn frá þeim.
„Það er alltof stórt”, sagði Anna
þegar þau komu nær. „Það kæmist
ekki fyrir heima.”
En þarna vom ótalmörg falleg tré
og það var rétt eins og þau biðu
þess, að einhver kæmi og tæki þau
til þess að gera þau að jólatrjám.
„Hér er eitt alveg mátulegt”,
kallaði Anna glaðlega og benti á
fallegt tré, sem stóð dálítið afsíðis.
Oddur samþykkti það og þau
hreinsuðu snjóinn frá trjástofnin-
um. Síðan tók Oddur sögina og
byrjaði að saga í sundur stofninn
rétt við jörðu. Skömmu siðar riðaði
tréð til falls, en Anna gerði sitt
besta til þess að það skemmdist
ekki við fallið. Þau hjálpuðust svo
að við að koma trénu fyrir á
sleðanum og bundu það fast.
Það var byrjað að snjóa, þegar
þau héldu af stað heimleiðis. Mjúk-
ar snjóflyksurnar féllu líkt og
dúnhnoðrar í skógarkyrrðinni.
„Það er strax komin jólahrið”,
hrópaði Anna glöð og rétti út báðar
hendur til þess að grípa snjóflyks-
urnar áður en þær lentu á jörðinni.
„Við verðum að flýta okkur
heim. Við höfum þegar verið of
lengi”, sagði Oddur og greikkaði
sporið. Þau höfðu farið alllangt frá
stígnum og gátu nú hvergi komið
auga á hann.
„Hvar erum við stödd”, spurði
Anna skyndilega og nam staðr.
„Ég kannast ekkert við mig
hérna.”
„Ég er ekki viss, en við hljótum
að finna stíginn bráðlega”, svaraði
Oddur og hélt áfram. Þau héldu svo
áfram góða stund, en þá sagði
Anna: „Ég held að við séum orðin
villt og rötum ekki heim aftur.” —
„Hvaða vitleysa. Við hljótum að
finna stíginn aftur.” sagði Oddur
vongóður og þau héldu áfram.
Snjónum kyngdi niður í sífellu og
færðin versnaði. Slóð þeirra hvarf
næstum jafnóðum og ekkert bólaði
á stignum. Þau voru bæði orðin
dauðþreytt og sleðinn gerðist þung-
ur í drætti.
„Ég er orðin svo lúin Oddur. Ég
verð að hvíla mig”, sagði Anna
kjökrandi. Henni var líka orðið
kalt.
„Nei! Við verðum að halda áfram
án þess að hvila okkur”, sagði
Oddur hörkulega, enda þótt það
væri honum þvert um geð.
Sleðinn var nú orðinn hræðilega
þungur í drætti því að snjórinn
hlóðst á hann og klesstist neðan í
meiðana. Þau héldu enn áfram góða
stund, en þá fór Anna að gráta.
„Ég vil komast heim til
mömmu”, kjökraði hún og settist
niður á fallinn trjábol, sem var að
hálfu á kafi i snjó. „Ég get ekki
haldið lengra áfram”.
„Við skiljum sleðann eftir og ég
leiði þig”, sagði Oddur hughreyst-
andi og reisti hana á fætur.
„En jólatréð?” spurði hún og
þurrkaði sér um augun.
„Það verður að eiga sig”, svaraði
hann þurrlega.
Þau köfuðu áfram hnédjúpan
snjóinn og fannst sem heil eilífð liði
án þess að nokkuð gerðist. Það tók
að skyggja og þau voru alveg að
gefast upp.
„Við verðum að setjast niður og
hvíla okkur örlitla stund”, sagði
Anna og Oddur lét undan vegna
þess að hann langaði sjálfan til þess
sama.
Frostið herti og þau skulfu úr
kulda þar sem þau sátu á föllnum
trjábol. Þannig sátu þau langa
stund og það var líkast því að þau
myndu frjósa þarna föst. Hvorugt
þeirra minntist á að halda áfram.
„Sérðu Oddur? Sérðu hreindýr-
ið”, hrópaði Anna allt í einu og
benti áköf inn á milli trjánna.
„Ha! Nei, ég sé ekkert”, sagði
Oddur. „Þú hlýtur að vera að
rugla.”
„Nei, horfðu þarna. Sérðu ekki
hreindýrið?”
„Jú, nú sé ég það.”
Þau spruttu samtimis á fætur og
færðu sig i áttina að dýrinu. Það
stóð þarna inn á milli trjánna
tigulegt og fallegt. Hvítt að lit og
sneri höfðinu í átt til þeirra. Hornin
voru stór og greinótt og bentu til
þess að þetta væri hreindýrstarfur.
„Við skulum skoða hann betur”,
sagði Oddur æstur og leiddi önnu
með sér í áttina. Þegar þau nálguð-
ust sneri hreinninn sér við og tók á
rás á undan þeim inn í skóginn. Þau
hlupu á eftir honum og sáu hann
staðnæmast eins og hann biði eftir
þeim. Þau komust svo nálægt
honum, að þau gátu næstum snert
hann, en þá stökk hann aftur af stað
og þau á eftir.
Þannig héldu þau lengi áfram.
Skógurinn varð stöðugt gisnari og
allt í einu greindu þau hús fram-
undan. Fyrir framan það nam
hreinninn hvíti staðar og sneri
höfðinu í átt til þeirra. Hann stóð
alveg grafkyrr og þeim sýndist
eldur brenna af hornum hans.
Skyndilega hvarf hreinninn algjör-
lega og eldurinn af hornum hans
breyttist i ljós á lukt, sem hékk við
dyrnar á húsinu.
„Við erum komin heim” hrópuðu
bæði börnin glöð og undrandi.
„Hreinninn góði hefur vísað okkur
veginn heim til mömmu”.
*
Mýkt og
öryggi
með
GIRLING
• •
H-O
D-E-

—IILOSSB—
Skipholti 35 • Simar:
8-13-50 verzlun • 8-13-51 verkstæði • 8-13-52 skrifstofa

50. TBL. VIKAN 65