Vikan - 11.08.1977, Qupperneq 20

skipsins fór um allan líkama
Dorothys. Hún hraðaði sér yfir hið
litla, hálfkringlótta afturþilfar. Það
hafði enginn verið við björgunar-
bátinn stjómborðsmegin. Það var
heldur enginn bakborðsmegin, að-
eins skriðmælirinn, sem suðaði við
sliðraborðið. Þegar hún kom yfir á
hléborða náði vindhviða að feykja
til pilsum hennar og iskalt særok
þyrlaðist um hana. Hún sveipaði
kápunni þéttar að sér, laut höfði og
gekk nokkur skref til hliðar. 1 sama
bili greip hönd í hana og hélt henni
fastri.
Hjarta hennar stöðvaðist. Ósjálf-
rátt reyndi hún að streitast á móti,
þegar höndin dró hana í áttina til
björgunarbátsins.
,,Nú, Dot, ég var orðinn hræddur
um, að þú ætlaðir að skrópa,” sagði
hæg, syfjuleg rödd, sem hún þekkt'
svo vel.
Dorothy hló með sjálfri sér að
taugaóstyrk sínum.
Hún gat nú andað léttara, en
ennþá var henni ómögulegt að koma
upp orði.
„Hvað er að .Dot? Þú virðist
ekkert sérstaklega hrifin yfir því að
hitta aftur þinn einasta bróður.”
I nokkrar sekúndur stóð Dorothy
og starði á manninn. Hann hékk
upp við bátsugluna eins og feiminn
skóladrengur. Miðað við hana hafði
h»nn heldur aldrei orðið fuliorðinn.
Enda þótt hún gæti ekki séð andlit
hans greinilega vegna myrkurs,
vissi hún að hann stóð og brosti
sínu feimnislega, blóðlausa, tóma
brosi, sem átti að vekja meðaukvun
hennar.
„Hvemig hefur þú komist um
borð?”1 spurði hún loks.
„Ef ég segi þér það ekki getur þú
með góðri samvisku sagt, að þú
vitir það ekki, ef einhver skyldi
spyrja þig að því.”
„Gott og vel. En segðu mér þá í
hvaða tilgangi þú ert hér, Arthur.”
„Viðskipti,” svaraði Arthur
stutt. „Ég fylgi starfsferli ættar
minnar.”
„Það er að segja þú fylgir mér
eftir. Þú gast ekki þolað þá
tilhugsun að forsjármaður þinn færi
frá þér?”
„Nei, Dot. Það skjátlast þér
alvarlega,” sagði Arthus og hló.
„Nei, ég hafði hugsað mér að gefa
þér verðskuldaða hvild. Ég hef
stærri áform i huga. Ég hef í hyggju
að stiga upp í stríðsvagninn ásamt
öðm snjöllu fólki. Það er hægt að
græða mikla peninga á stríðinu í
Austurlöndum, Dot. Jafnvel fyrir
byrjanda eins og undirritaðan.”
„0, Arthur. Ég bið þig að hlusta
á mig. Við skulum tala af skynsemi.
Ég get vel skilið, hvers vegna þú
vilt komast burt frá Bandaríkjun-
um, og ég vil svo gjaman hjálpa þér
til þess að koma undir þig fótunum.
Ef ég nú hjálpa þér í land í
Yokohama, vilt þú þá lofa mér þvi í
staðinn, að reyna að lifa sem
heiðvirður maður?”
„Nei, Dot, það er vonlaust. Ég er
í eitt skipti fyrir öll kominn út á
villigötur og hversu mikið sem þú
leggur á þig, mun þér aldrei takast
að koma mer aftur á rétta braut.
Auk þess kæri ég mig heldur ekki
um það. Ég er ánægður með líf mitt
eins og það er og hef í hyggju að
reyna að fá það út úr því, sem ég
get, svo lengi sem það endist. En
það var nú ekki til þess að ræða um
mig og hina glötuðu möguleika
mina, sem ég bað þig að hitta mig
hér....”
„Komst þú sjálfur bréfinu inn í
klefann minn?” spurði Dorothy.
„Já, ég verð að teygja úr mér
öðru hverju.”
„En þeir finna þig og setja þig í
land í Honolulu. Þeir ætla að leita í
skipinu þegar á morgun.”
„Þú ert ákaflega góð, Dot.”
Arthur strauk bliðlega um vanga
hennar....Alltaf áhyggjufull vegna
hins villuráfandi bróður þíns og
hefur ætíð góðar ráðleggingar á
reiðum höndum.”
Dorothy beit á vörina. Hún
óskaði þess, að hún hefði aldrei sagt
þetta.
„Þú skalt ekki vera áhyggiufull
mín vegna,” hélt Arthur áfram.
„Þeir setja mig ekki í land. Ég er
ekki hræddur. Ég hefi fjölda
hjálparmanna. Það er kosturinn við
þessa nýju atvinnu mina, að ég get
alltaf fundið einhvem, sem er meiri
þorpari en ég og neytt hann til þess
aðhjálpa mér. Hérumborðeru miklir
möguleikar. Ég hef þegar fundið
mörg, fágæt afbrigði af hinni réttu
manntegund.”
„En hversvegna vildir þú þá
endilega ná tali af mér?” spurði
Dorothy og reyndi að gera sig
hörkulega. Charlie hafði sem sé rétt
fyrir sér, þegar hann hélt því fram,
að Arthur gæti vafið henni um litla
fingur.
„Ég vildi einu sinni gefa þér gott
ráð,” sagði Arthur.
Dot, það er þó ekki alvara hjá þér
að ætla að giftast þessum bófa..
Frayle?”
„Finnst þér það koma þér við,
Arthur?”
„Já, það finnst mér sannarlega.
Þú ert eini vinurinn, sem ég á, og
hef nokkru sinni átt. Þú hefur alltaf
breytt við mig eins og mannlega
veru, jafnvel þegar ég hef ekki
breytt sem mannleg vera. Ég er
einu orði sagt misantrop (mann-
hatari). Það er lært orð. Ég lærði
það i háskólanum, já það er næstum
það eina, sem ég lærði þar. Mér er
algjörlega sama um, hvað hendir
náunga mina í þessu mannlega
samfélagi, að mér sjálfum meðtöld-
um, en að þér undanskilinni, Dot.
Og það er þessvegna, sem ég get
ekki þolað það, að þú giftist þorpara
eins og þessum Frayle.”
„Þú hefur enga hugmynd um,
hvað þú ert að segja, Arthur,”
mótmælti Dorothy gremjulega.
„Charlie Frayle er afbragðsmaður í
alla staði.”
„Jú, ég veit um hvað ég er að
tala! Vinur þinn Charlie Frayle er
nefnilega enginn afbragðsmaður.
Hann er svikari í húð og hár —
undirförull flagari.” Rödd hans
varð stöðugt lægri og ógreinilegri.
Síðustu orðin voru næstum eins og
töluð í svefni.
„Arthur, þú hefur tekið morfín.”
„Morfín?” Arthur virtist vakna
úr mókinu. „Það er nú ekki svo
mikið morfin til á skipinu, að maður
geti fallið í almennilegan dvala. En
ég hef allar klær úti, og ég vonast
eftir að sjá árangurinn í fyrramálið.
Ég á einnig von á einhverjum skerf
frá vini þínum Frayle. Nú, en svo að
við víkjum nú að honum aftur.
Hefur hann nokkurn tima sagt þér
nákvæmlega frá dauða föður þíns?”
Framhald I næsta blaði.
ISLENDINGAR:
Þið veljið bíl fyrir ykkar vegi, en ekki fyrir bestu hraðbrautir heimsins.
Þess vegna veljið þið Peugeot sem er sérstaklega styrkur fyrir íslenska vegi.
Margfaldur sigurvegari í Austur-Afríku keppninni.
UMBOÐ A AKUREYRI
HAFRAFELL
Vagnhöfða 7 Símar 85211 - 85505
VIKINGUR SF.
FURUVOLLUM II SÍMI 21670
20 VIKAN 32. TBL