Vikan - 11.08.1977, Síða 21

SMÁSAGA EFTIR MARLENE SHYER
íágúst
Aumingja Mick að þurfa að eýða
friinu heima án mín, hugsaði ég. Hann
mundi bara hengslast um, órakaður
og leiður. Svo ég hringdi til að lífga
upp.
Við vissum það frá því snemma
um vorið, að Mick fengi fríið fyrstu
tvær vikurnar í ágúst. Við vissum
líka, að ég mundi ekki fá sumar-
leyfi, þar sem ég byrjaði ekki fyrr en
i apríl að vinna hjá auglýsinga-
fyrirtæki Lloyds.
Ég hugsaði ekki frekar út í það.
Jafnvel i júní, þegar Mick var
spurður um sumarleyfisáform sín,
kom mér ekki til hugar, að þetta
mundi leiða til slíkra vandræða, að
helst hefðum við þurft að leita ráða
hjá hjónabandsráðgjafa. Jafnvel í
júlí, þegar Mick svaraði spumingu
um sumarleyfisáform sín og sagði,
að hann mundi taka það rólega
heima, sofa og sleppa því að raka
sig, í stað þess að þræla yfir
mikilvægum lagaskjölum á skrif-
stofunni, hafði ég ekki hið minnsta
hugboð um, að syrta mundi i álinn.
Á laugardaginn pökkuðum við
Mick niður Edam-osti, fransk-
brauði, kæfu og flösku af hvítvíni,
settum i farangursgeymslu bílsins
og ókum upp í sveit. Það var
fullkomið. Sunnudagurinn var
næstum jafngóður. Okkur var boðið
í útigrill, sem átti að Ijúka snemma,
en entist til miðnættis. En á
mánudaginn fór ég í vinnuna, án
þess að spyrja Mick um áform hans.
hann var enn í fasta svefni, þegar ég
fór, andlit hans var friðsælt, órakað
og órætt. Ég hringdi til hans í
hádeginu til að segja halló og að ég
hugsaði til hans. Ég var viss um, að
honum hlyti að leiðast. Það svaraði
enginn. Hugur minn reikaði, þegar
ég átti eiginlega að vera að skrifa i
fyrir Dúnmjúkar dýnur hf. Ég var
nokkuð forvitin. Hafði Mick fengið
sér göngutúr? I kjörbúðina? Auð-
vitað! Að kaupa kítti í gerðu-það-
sjálfur-búðinni, til að gera við
sprunguna í baðherbergisveggnum.
Gott hjá honum — ein leiðin til að
njóta sumarsins. „Njórið sumars
og hausts og vetrar á vorum
dýnum”, skrifaði ég á auðan
pappírssnepil í ritvélinni minni.
„Kaupið Dúnmjúkar dýnur, og
hvílist vel í gegnum árstíðimar.”
Ég brosti og hringdi aftur í
númerið okkar.
Enn var ekkert svar.. Ekkert
heldur klukkan þrjú, þrjú þrjátíu né
fjögur.
Ég fór klukkan fimm og þaut
heim.
Mick var þar úti á svölum með
vínflösku í hendinni.
,,Hvar hefur þú verið?” spurði
ég. Ég var ánægð að finna hann
þarna, afslappaðan og eðlilegan.
Ég var að leika tennis.”
,,Erþað? Hvar? Ég vissi ekki, að
þér þætti gaman að tennis.”
„Mér datt í hug,” lagði ég í að
segja, og notfærði mér góða skapið
hans, „hvort ég mætti biðja þig um
að gera mér greiða, hr. Lloyd?”
„Eigum við ekki að borða saman
og ræða það?” sagði hann með
fingurna komna af stað aftur.
„Gæti ég fengið frí á föstudag-
inn?”
Hönd hr. Lloyds rann af minni,
eins og hún væri smurð.
„Það er erfitt,” sagði hann.
Hann benti á, að frú Cooper væri í
fríi, frk. Hunter væri i Manchester,
Maggard ætti alltaf fri á föstudög-
um á sumrin, og hann færi sjálfur
til Wight-eyjar á fimmtudags-
kvöldið, enginn yrði eftir á skrif-
stofunni, ef ég kæmi ekki.
Gleði mín tók heljarstökk niður á
við. Hr. Lloyd vonaðist til, að ég
skildi þetta.
Ég hugsaði sem svo, að það hefði
verið sætt af honum að bjóðast til
að fara til Wight-eyjar á föstudags-
kvöldið í staðinn. Þú gerðir allt sem
þú gast, sagði ég við sjálfa mig.
Taktu þig nú saman í andlitinu.
„Hefurðu nú gert allt, sem þú
getur fyrir andlitið? Taktu þig nú
saman í andlitinu með snyrtivörum
Kvennakjörs,” skrifaði ég, en ég
iagði ekki hug minn i það. Ég
ímyndaði mér Mick á hlaupum um
völlinn með glæsilegri, leggjalangri
Söndru.
„Þú ættir að hringja í Dough
MacDougal á morgun,” lagði ég til
yfir kvöldverðinum. Við vorum að
borða túnfisksalat á veröndinni.
Mick hafði komið mér á óvart með
því að búa til salatið, og ég lét sem
mér þætti það gott.
Ég hafði hringt í allar vinkonur
minar i hádeginu til að komast að
því, hvaða eiginmenn voru á lausu
og Mick gæti verið með. Hann hafði
hitt aðra þrenningu á tennisvellin-
um í dag: Edit, Barböru og Ruth.
Hann sagði, mér, að Ruth væri
lagleg og væri flink við að slá
boltann. Ekki að undra, þó að
salatið bragðaðist illa.
„Kannski ég komi við hjá Dough
og athugi, hvað hann er að gera.”
sagði Mick, mjög áhugasamur.
„hann er nýbúinn að kaupa bát,
kannski er hann til i að fara út að
sigla.”
Ég komst strax i betra skap.
„Stórfín hugmynd að setja
papriku í salatið,” sagði ég
giaðhlakkalega.
„Var þetta paprika? Ég hélt
þetta væri dvergpipar,” sagði Mick
brosleitur.
VT æsta kvöld tók Mick á móti
' mér glóandi rauður. Hörund
hans gljáði; augun gljáðu. „Hvílík-
ur dagur!” sagði hann. „Sá
albesti!” Við sátum inni í stofu og
drukkum vín með sex-fréttunum.
Veðurspá morgundagsins var góð:
Það átti að vera bjart og sólríkt eins
og skaþið hans Micks. Hann hafði
útbúið forrétt úr afganginum af
túnfisksalatinu og smurt á krem-
kex.
Það smakkaðist ágætlega.
„Svo þið Dough skemmtuð
ykkur við siglingar í dag?” sagði ég
og fann, að ég varð léttari i skapi.
„Ekki þeint,” sagði Mick sötr-
andi. Mick sötrar, þegar hann vill
ekki tala. Hann sötraði hægt.
„Ekki beint?”
„Dough var önnum kafinn við að
mála garðskýlið."
32. TBL. VIKAN 21