Vikan - 26.10.1978, Blaðsíða 10

Fé mál hafa valdið jafn-ðstríðufullum deilum meðal landsmanna
og bann við hundahaldi, eða réttara sagt érétting é lögum fré
1924, sem kom til framkvæmda 1971.
Urðu um þetta mikil og fróðleg blaðaskrif. Erlend dýraverndunar
félög blönduðust inn i mélið, og métti engu muna, að þessir
umdeildu ferfætiingar eyðilegðu gjörsamlega mannorð Tbúa
hinnar sögufrægu eyju é alþjóðavettvangi. Um tíma leit jafnvel
út fyrír, að landhelgismélið tapaðist af þessum sökum, ef maika
mé leiðara dagblaðanna fré þessum tíma, en þeir létu mél þetta
mjög til sfn taka.
Kvenmaður nokkur í Þýskalandi bauðst til að standa straum af
kostnaði við að flytja reykvíska hunda til Þýskalands, ef til
útrýmingarherferðar kæmi. Ekkert varð þó úr því, fremur en
hugmyndinni um að flytja alla íslendingar é heiðar Jótiands é
sfnum tfma. Rakkarnir héldu éfram hundalffi sfnu f óblfðu
umhverfi, en eigendur þeirra bjuggu sig undir að berjast til hinsta
blóðdropa.
Hinn 1. september '71 var haldinn svonefndur hundadagur til að
mótmæla aögerðum þessum. Átti að fé borgarróð til að aflétta
banninu. Það bar þó engan érangur. Borgarstjórn sýndi alkunna
festu og lét hvergi bilbug é sér finna. Enda segir í leiðara fré
þessum tima:
„Borgarstjórn Reykjavfkur starfar ekki í umboði erlendra hunda
vinafélaga, heldur borgara Reykjavíkur."
Dýravemdunarfélag í Vancouver sendi samúðarbréf, þar sem
þvf var haldiö fram, að ef borgaryfirvöld þar sýndu svo frekjuleg
afskipti sem jjau hin íslensku, yrði réðhúsið Ifklega rifið til
grunna. Kom það þé hinum stefnuföstu borgaryfirvöldum enn
einu sinni mjög til góða, að þeim hefur aldrei tekist að koma yfir
sig svoleiðis húsi.
Hundaeigendur skutu méli sinu til alþjóðadómstóls, þar sem
þeir töpuöu þvf tveimur émm seinna.
Mörg rök vom færð fyrír þeirri hættu, sem borgarbúum gæti
stafað af rökkunum é sviði heilbrigðisméla, einnig var bent é það,
að borgarlffið gæti valdið sélrænum tmflunum hjé sjélfum
rökkunum, sem ekki er ólfklegt, er gluggað er i heilbrigðis-
skýrslur um sálarástand bæjarbúa almennt.
Hundaeigendur bentu é tilfinningaleg tengsl sin við þennan
besta vin mannsins og vitnuðu f ummæli Friðriks mikla, þar sem
hann segir, að því betur sem hann kynnist mönnunum, því vænna
þyki honum um hundinn sinn. Það kom að engu haldi, og
sérfræðingur úr hinum herbúðunum skrrfaði, að það þjóðfélag
væri illa statt, þar sem fólk ætti hunda að einkavinum. Enda
stríddi það eindregið gegn Hávamálum, þar sem því er haldið
fram, að maður sé manns gaman.
Bandariskur sélfræðingur, sem hefur rannsakað óheppileg éhrif
hjónabandsins é sélarlff manna, telur mun heppilegra, að fólk
komi sér upp hundi fremur en maka. Enda er sé fyrrnefndi
óneitanlega fleiri kostum búinn, er stuðla megi að friðsamlegri og
notalegri sambúð. Hin héa tala hjónaskilnaða styður mjög þessa
kenningu sélfræðingsins, og víst er, að það getur verið mikill
stuðningur fyrir einmana fólk að eiga hund.
Við leituðum upplýsinga hjé Bjarka Elfassyni yfirlögregluþjóni
um, hvemig gengi að framfylgja hundabanninu, og fengum þau
svör, að það gengi nokkuð vel, enda væri faríð mjög gætilega f
öll slfk mél. Hann taldi Ifka, að meiri hluti borgarbúa væri é móti
hundahaldi, og benti é að aðrar borgir í heiminum reyndu fremur
að fara að dæmi íslendinga en öfugt. T. d. væri nú mjög reynt að
draga úr hundahaldi f New York, og væru eigendur skyldaðir til
að hreinsa sjélfir eðlilegan úrgang hunda sinna af götunum. Bjarki
aðhyllist heldur ekki þé nýju kenningu, að fé sér hund f stað
maka, þó ætla mætti, að það kerfi létti heilmikið é störfum
lögreglunnar, sem lendir oft f þvf að stilla til friðar milli hjóna.
Hann taldi, að vottorð geðlæknis úm hund sem sékihjélparatriði
fyrir einmana fólk dygði ekki einu sinni til, að gerð yrðu frévik é
banninu, hjónamiðlun værí mun vænlegri lausn.
Á Stór-Reykjavfkursvæðinu er hundahald leyft é SeHjamamesi,
f Garðabæ og Mosfelissvert, gegn ströngum regkim um
hreinsanir og aðgæslu. Lögreglan é Seltjamamesi sagði, að þetta
hefði gengið én mikilla vandkvæða og að framur hefði dregið úr
éhuga fólks é hundahaldi en hitt, eftir að það var gefið fijélst.
Kannski er ekki eins spennandi að eiga hund, þegar það er
leyfilegt.
Við tökiðum við nokkra af þeim, sem eiga hunda é þessum
stöðum, um reynslu sfna af hundahaldi.
SUMIR VORU MEÐ, OG
AÐRIR Á MÓTI:
Úr dagblöðum frá 1971.
„Áróðursherferðin virðist hafa komið
sumum útlendingum á þá skoðun, að
íslendingar séu drápfús villimannaþjóð, og
sú skoðun er byggð á einhliða upplýsingum
um hundamálið.”
„Útlendingar geta sem betur fer ekki lesið
íslensku, annars mundu þeir áreiðanlega
komast á þá skoðun, að íslendingar væru
ekki einungis „drápfús villimannaþjóð”,
heldur einnig hálfgeggjaðir frumbýlingar.”
„Hundurinn er það hjartfólgið dýr með
öðrum þjóðum, að hann nýtur þar næstum
því þegnréttar á við menn.”
Texti: Jóhanna Þráinsdóttir
„íslenskir dýralæknar hafa yfrið nóg að
gera við að sinna þýðingarmeiri störfum en
að stunda kjölturakka.”
„Hundaeigendur og börn þeirra hafa
orðið að þola níðingslegar líkamsárásir
uppæstra skrílmenna.”
Eftirfarandi klausa birtist í enska
blaðinu „The People” í ágúst ’71:
„Útrýming allra hunda i höfuðborg
lands nokkurs á að fara fram eftir tíu daga
— þrátt fyrir mótmæli frá dýraverndunar-
félögum um allan heim.
Ljósm.: fíagnar Th. Sigurósson
Hundaeigendur, sem hefur verið
ofboðið, hóta því nú að láta til skarar
skriða, þegar sá tími kemur, að rakkarnir
þeirra verði dregnir burt til aftöku.
Þessi furðulega tilskipun um að útrýma
hundum i Reykjavík, sem eru taldir vera
um 2000, var þó einkennilegt sé gefin út
vegna þess, að hundavinum borgarinnar
varð á í messunni.
Það var Hundavinafélagið, sem fór þess
á leit við borgarráðið, að numin yrðu úr
gildi löngu gleymd reglugerðarákvæði —
sem sett voru fyrir næstum hálfri öld —
þess eðlis, að hundahald skyldi ekki leyft í
húsakynnum borgarbúa.
Þetta var gert vegna þess, að árið 1924
höfðu borgaryfirvöld áhyggjur af sjúk-
dómi, sem fjárhundar í sveitum landsins
smituðu fólk af.
Sú hætta er nú liðin hjá. Höfuðborgin er
orðin nýtiskuleg, alþjóðleg borg, þar sem
lífsstaðallinn er einn sá hæsti í Evrópu.
10 VIKAN 43. TBL.