Vikan - 26.10.1978, Blaðsíða 15

með hana heim, og ég býst við að Bella eigi
sinn stóra þátt í því, að við völdum okkur
Seltjarnarnesið til bólsetu.
Það var ýmsum erfiðleikum háð að
fljúga með hana heim, svo ég tók mér far
með togara frá Hamborg ásamt Bellu. Hún
var ekkert sjóveik, og stóð sig með prýði
alla leiðina. Það er ekki mikið umstang að
hafa hana, og hún borðar hvað sem er.
Loðhunda þarf að klippa reglulega, og það
er gert hér á Dýrasjúkrahúsinu. Sem
hvolpur var hún ákaflega fíkin í að naga
skó, t.d. þóttu henni slönguskinnsskór hið
mesta hnossgæti! Þessi árátta hefur sem
betur fer elst af henni, en hún er nú 9 ára
gömul. Það eru til þrjár stærðir af
loðhundum, Bella er af miðstærðinni.
Þessir hundar eru oft kallaðir kjölturakkar,
en það er svo sannarlega ekki réttnefni á
Bellu. Hún er mikið gefin fyrir útilíf, og
nýtur sin mjög á ferðalögum með okkur.
Bella er mjög góður félagsskapur, bæði
fyrir börnin og mig, sem er mikið ein
heima. Ég er hrædd um að ég yrði nokkuð
einmana, ef ég hefði ekki hana til að tala
við. Hún er alveg ágætis samræðufélagi.
SNOTRA,
skoskur
fjárhundur
Eigendur: Birna Gunnarsdóttir og fjöl-
skylda, Mosfellssveit.
— Snotra er tveggja ára gömul, við
keyptum hana suður í Vatnsleysu. Ég átti
sjálf hund í bernsku minni og dreymdi allt-
af um að eignast annan. Börnin urðu strax
mjög hrifin af Snotru, og hún hefur reynst
frábær barnfóstra fyrir það yngsta.
Snotra eignaðist sína fyrstu hvolpa í júní í
sumar með maka sem við völdum handa
henni hérna í sveitinni. Hún eignaðist 9
stykki, svo það má segja að allt heimilið
hafi verið undirlagt á meðan að við höfðum
þá alla. Þetta var ákaflega lærdómsríkt
fyrir börnin, og ég tel það mikilvægt
uppeldisatriði að hafa hund á heimilinu.
Við seldum svo alla hvolpana nema einn.
Við urðum að láta svæfa hann, af því að
hann var veikur. Slíkt er gert á Dýrasjúkra-
húsinu, eða maður getur leitað til dýra-
læknis. Hundar verða ákaflega háðir
eigendum sínum, þess vegna tel ég það
miskunnsamari lausn að láta svæfa hund
sinn, ef maður af einhverjum ástæðum
getur ekki haft hann lengur, en að láta
hann til ókunnugs fólks. Það myndast
alveg ótrúlega sterk tengsl milli hundsins og
eiganda hans.
Ekki alls fyrir löngu var haldinn fundur
hér í Mosfellssveitinni um hundahald á
vegum Junior Chamber. Þar kom sú
athyglisverða staðreynd fram, að fólk
virðist hugsa mun betur um hunda sína, ef
það kaupir þá, heldur en ef það fær þá
gefins. Þetta hljómar dálítið einkennilega,
en kannski finnst fólki þeir meira virði, ef
borgað er fyrir þá í beinhörðum peningum!
Það er ákaflega hentugt að eiga hund í
Mosfellssveitinni. Hér er meira en nóg svig-
rúm fyrir þá, en það finnst mér algjört
skilyrði fyrir hundahaldi. Hundar þurfa að
vera frjálsir, ef þeim á að geta liðið vel.
Símon Sigurjónsson rrfjar upp minninngarum:
CASABLANCA FÍFÍ
Á árunum 1949-50 var Gullfoss í leigusiglingum
milli Casablanca og Bordeaux. Heilmikil kaupsýsla
var stunduð á hafnarbakkanum i Casablanca, og í
fyrsta skiptið er við lögðumst þar að, var okkur meðal
annars boðið lítið barn til kaups fyrir eitt karton af
sígarettum og hundur fyrir einn pakka af sigarettum.
Við völdum auðvitað hundinn, sem hlaut nafnið Fífi.
Hún varð fljótlega eftirlæti okkar allra um borð, enda
var hún sérlega settleg og fögur dama. Hún var af
blönduðu kyni. og við vissum aldrei neitt um uppruna
hennar. Okkur fannst ótrúlegt að hún væri arabisk,
því henni var einstaklega illa við Araba, hún átti það
jafnvel til að urra á þá. Hún bar hæfilega virðingu
fyrir Frökkum, en vék helst úr vegi fyrir þeim. Það
var alveg ótrúlegt hversu nösk hún var við að sundur-
greina þessi þjóðerni.
Fífí var ákaflega hégómagjörn. og hún fór reglulega
tvisvar i viku i ilmvamsbað. Þemumar urðu algjörlega
að sjá um baðið, þvi enginn af okkur karlmönnunum
mátti vera viðstaddur þennan atburð. Hún svaf í klefa
eins skipverjans, og að sjálfsögðu varð að sjá um að
hún fengi hreint á rúmið sitt eftir baðið.
Það kom stundum fyrir. að Fifi sleikti úr skál með
okkur. og þar var hún ekki síður vönd að virðingu
sinni. drakk bara þriggja stjörnu koniak og pepsi. Hún
fékk sér oft 2-3 skálar og fylgdist vel með öllum
umræðum. Ef við urðum of háværir var eins og færi
um hana hrollur, hún tók að gelta og hótaði jafnvel
að yfirgefa samkvæmið. Við urðum alltaf við
tilmælum hennar um að hafa lægra um okkur.
Auðvitað hafði hún sinar hundlegu þarfir, en hún
var jafn fín með sig í salernismálum og öðru. Hún
þurfti að fara upp brattar tröppur til að sinna þessum
þörfum sínum, og það kom fyrir, að hún var orðin svo
völt á fótunum eftir skálamar, að tröppurnar
reyndust henni þungar í skauti. Hún rúllaði kannski
svona fimm til sex sinnum niður, en samt kom ekki til
mála að við hjálpuðum henni. Ef við reyndum það,
urraði hún eða glefsaði jafnvel í okkur. Fífi fannst það
gagnstætt öllum siðareglum að fara á salernið i
karlmannsfylgd.
í einu samkvæminu móðgaðist hún heiftarlega við
einn af þjónunum. Snemma næsta morgun var hún
niætt á fyrsta farrými, gekk þar rakleiðis að þeim
borðum. er þessi þjónn sá um, og pissaði ntitt á gólfið.
Siðan labbaði hún hnarreist burt. án þess að líta við
neinum. Við héldum fyrst, að hún hefði bara misst i
buxurnar sakir lasleika eða timburmanna, en daginn
eftir endurtók hún sömu athöfn. Þjónninn reiddist og
nuddaði henni upp úr þessum likamsúrgangi hennar.
Hún sást lítið á ferli tvo næstu daga, var vist að hugsa
sín ráð. Þriðja daginn var hún svo aftur mætt hjá
þjóninum á fyrsta farrými og losaði sig þar við allt
sem ein tik getur losað sig við, og það var hreint
ekkert smáræði.
Eftir þennan drottningarieik hennar var boðað til
triðarumræðu milli þjónsins og hennar. Þær stóðu i
heilan dag og enduðu með miklurn og góðum sáttum.
í því tilefni var drukkin sáttarskál langt fram á nótt.
og engum okkar duldist eftir þetta. að það var betra að
halda vinfengi við Fifí.
Áhöfnin á Gullfossi keppti stundum i fótbolta. og
ég held að enginn af áhorfendum hafi verið jafn
spenntur og Fífí. Ef okkar menn skoruðu mark henti
hún sér i loft upp og sneri sér í marga hringi af gleði.
Fífi var þaulæfð í öllum kurteisisreglum.
Karlmönnum heilsaði hún ævinlega með því að rétta
fram hægri framlöppina. konum aftur á móti með þvi
að setjast á afturfæturna og hneigja sig djúpt. Hún
var líka mikið tungumálaséni, skildi fjögur tungumál.
arabísku. frönsku, ensku og íslensku, auk eigin
móðurmáls.
Hún var með okkur i 5 mánuði. en er að þvi kom að
við þurftum að halda til Kaupmannahafnar og heim
reyndist svo erfitt að fá tilskilin leyfi, að við gáfumst
upp á því. Við skildum hana þvi eftir i Bordeaux, hjá
konunum sem sáu um ræstingar á skipinu. Það var
vist óhætt að segja, að hennar var sárlega saknað af
okkuröllum.
43. TBL. VIKAN 15