Vikan - 07.02.1980, Síða 8

Viðtal Vikunnar
Hluti af 524 punda blánefju sem Steingrímur veiddi við Surtsey.
undan sínu mikla vinnuálagi. Þvert á
móti. Ég reyndi einhverju sinni að gera
athugasemd við jtað en hún brást hin
reiðasta við.
— Hvað með menntaskólaárin?
— Nei, ég var ekki mikið pólitiskur i
menntaskóla þó að ég hneigðist að
stefnu Framsóknarflokksins hvaðstefnu
snertir. Ég var að visu kosinn inspector
scholae i 6. bekk og sennilega hafa ekki
margir framsóknarmenn skipað þá stöðu
þvi það er töluvert um pólitík í
menntaskólunum og oftast er hún I
róttækara lagi. En i þetta sinn gengu
kosningar þó ekki út á pólitík heldur var
ég fremur kosinn af þvi að ég þótti
nokkuð frjálslyndur og félagslega
sinnaður. En mér fannst ógerlegt að
gerast virkur flokksfélagi í Framsókn á
meðan faðir minn var þar formaður.
— Að loknu menntaskólanámi fór ég
í verkfræði, starfaði síðan sem slikur og
varð framkvæmdastjóri Rannsókna-
ráðs. Mér fannst það starf ákaflega
áhugavert og skemmtilegt. Ég hafði ekki
hugsað mér að breyta neitt til. En árið
1962 leituðu nokkrir ungir framsóknar-
menn til mín af þvi þeir voru í vandræð-
um með formann. Það endaði svo með
þvi að ég samþykkti að gegna formanns-
Ég œtlaði mér
aldrei að verða
stjórnmálamaður.
Til þess vissi ég
alltof vel hvað það
kostaði.
stöðu I eitt ár. Þau urðu tvö og smám
saman var ekki lengur hægt að draga sig
út úr þessu.
Drengskapur og
ungmennafélagsandi
— Varstu samt aldrei í vafa um að þú
ættir að feta i fótspor föður þíns og
fylgja Framsókn að málum?
— Jú, mikil ósköp. Ég átti i
heilmiklum heilabrotum út af þessu. Og
ég man að ég spurði föður minn einu
sinni að því af hverju hann væri
framsóknarmaður. Svarinu gleymi ég
aldrei: — Af því að framsóknarmenn
eru drengskaparmenn, sagði hann.
— En áliturðu að sá ungmennafélags-
andi sem sveif yfir Framsóknarflokkn-
um á timum pabba þins eigi þar enn
jafnrík ítök?
— Að visu ekki. Stjórnmál hafa
breyst mikið siðan þá hvað alla flokka
snertir. Þau eru orðin svo miklu
flóknari, og því miður er dýrkun á
drengskap dálítið glatað hugtak í dag,
bæði á meðal stjórnmálamanna og
almennings. Samt held ég að innst inni
kjósum við helst að sjá viðleitni til
drengskapar bæði í okkur sjálfum og
öðrum. Ég legg m.a. þá merkingu i orðið
að manni beri að segja það sem sannast
er og réttast í hverju máli, hvort sem það
aflar manni óvinsælda eða ekki, og þeirri
reglu hef ég reynt að fylgja.
— Varstu aldrei hræddur um að litið
yrði á þig sem pabbastrák í pólitíkinni?
— Ja, ég hefði að minnsta kosti ekki
farið í framboð á Vestfjörðum ef ég
hefði mátt velja, bara af því að það var
kjördæmi föður míns. En þegar hann
dró sig í hlé báðu Vestfirðingar mig
sjálfir um að taka við. Það hefur bæði
haft sína kosti og galla. Faðir minn átti
Mér fannst ókleift
að gerast virkur
flokksfélagi meðan
faðir minn gegndi
formannsstöðu.
þarna sterkt persónulegt fylgi, sér-
staklega á Ströndum. Gömlu mennirnir
þar voru að vísu dálitið tortryggnir á
mig í fyrstu en gerðust siðan harðir
fylgismenn mínir. Svo voru auðvitað
aðrir sem sögðu: — Þetta er bara strákur
sem nýtur föður sins. Þannig verkaði
þetta á báða bóga.
Grænar baunir og koilu-
dráp
— Nú eruð þið stjórnmálamenn
auðvelt skotmark fyrir persónulegar
árásir og skítkast. Einhvern tíma varst
þú t.d. ásakaður fyrir að aka bílnum
þinum á grænum baunum. Hvernig var
því máli varið?
— Já, málið með grænu baunirnar. Sú
árás var vissulega stjórnmálalegs eðlis
enda hófst hún rétt fyrir kosningar. Hún
byggðist á því að i bókhaldi
Rannsóknaráðs fundust ýmsar
skekkjur, en það var fært á sameiginlegri
skrifstofu rannsóknastofumanna. ekki
hjá Rannsóknaráði sjálfu. Allir vissu að
slikt gat oft koniið fyrir. Þetta voru
ósköp saklausar villur sem ríkisendur-
skoðun var vön að leiðrétta. Stundum
var listinn upp á ansi margar villur en
þar var aldrei um neinn fjárdrátt að
ræða heldur Wllur í innfærslu. Við auka-
skoðun á þessum reikningum komu svo
að venju ýmsar innfærsluvillur I ljós.
M.a. að grænar þaunir sem keyptar voru
inn fyrir Surtseyjarfélagið höfðu verið
færðar inn sem rekstrarkostnaður á bil
Rannsóknaráðs. Þetta var i rauninni
ósköp hláleg villa sem ríkisendurskoðun
hefði leiðrétt umyrðalaust. Þetta þótti
þó nægja sem árásarefni á mig. Ég
óskaði eftir opinberri rannsókn og fór
hún fram. Þar fundust reikningar upp á
20 þús. krónur sem einhver vafi var
talinn leika á, og greiddi ég þá. Þar á
meðal var t.d. reikningur fyrir löm á bíl
sem ég hafði hvorki heyrt né séð og veit
ekki enn þann dag í dag hvernig stóð á.
— Tekurðu svona hluti nærri þér?
— Auðvitað eru svona atburðir alltaf
leiðinlegir en stjórnmálamaður má þó i
rauninni alltaf búast við þeim. Svo oft er
það ekki síður fjölskyldan sem tekur
slíkt nærri sér.
— Varð ekki faðir þinn einhvern tíma
fyrir svipaðri árás?
— Jú, og sennilega má telja hana enn
furðulegri. Og ég held að persónulegar
árásir og skítkast hafi líka verið mun
algengari hér áður fyrr. En faðir minn
var sem sagt ákærður fyrir að hafa
skotið friðaða kollu úti i Engey. Þetta
jtótti mjög alvarlegt þar sem hann var á
þessum tima lögreglustjóri og sjálfur
dómsmálaráðherra tók það til athug-
unar. Faðir minn var svo sakfelldur i
undirrétti, en þegar málið kom til
Hæstaréttar var það látið niður falla og
hann sýknaður.
Vitnið hélt því fram að hann hefði
skotið kolluna í ákveðinni vík og síðan
hefði hana rekið að landi. Svo datt föður
mínum í hug að hringja til Veður-
stofunnar og fá staðfestingu á veðri
þennan umrædda dag og þá hafði verið
austan hvassviðri. Og þar með var úti-
lokað að kolluna hefði getað rekið að
landi. Þessa ákæru mátti skrifa algjör-
lega á reikning óprúttinnar pólitikur en
sagan flaug auðvitað um bæinn eins og
eldur i sinu og kostaði mig ótal slags-
mál. Strákarnir notuðu hana nefnilega
til að stríða mér og kölluðu mig óspart
son kollubanans. Mamma hafði af
þessu stórar áhyggjur og eitt sinn er ég
kom heim með óvenju stórt glóðarauga
og blóðnasir var pabbi þar líka fyrir.
— Þú hefur vonandi komið á hann
einhverju höggi, spurði hann.
Ég svaraði sem satt var að hann hefði
fengið svipaða útreið og faðir minn gerði
sig ánægðan með þau málalok.
— Annars sögðu sumir að þetta mál
Svo voru auðvitað
aðrir sem sögðu:
— Þetta er bara
strákur sem nýtur
föður síns.
8 Víkanb.tbl.