Vikan - 07.02.1980, Blaðsíða 18

Framhaldssaga
o
George Markstein
ÞýOandi Guðrún Axelsdóttir
Fjórði hluti
„Nei!” hrópaði Tara. „Ég vil ekki að þú sjáir um
mig! Ég er gift og þótt ég væri það ekki þá myndi
ég ekki giftast þér!” Hún mildaðist við svip hans.
„Trúðu mér, þú ert síðasti maðurinn sem ég vildi
særa.”
„Guðfaðir,” útskýrði Tara, „fylgist
með andlegri og siðferðilegri velferð
barnsins!”
Smith glotti. „Kannski verður það
hlutskipti þitt. En núna, þegar staða mín
hefur verið ákveðin, er ég betur settur
tilaðsjáfyrirhonum.
Og hann sá fyrir honum. Nokkrum
klukkustundum síðar kom hann i tjaldið
til hennar með geit sem hét Eleanor!
Smith stansaði í tjalddyrunum og leit
niður þegar Tara gaf barninu að borða.
Augu þeirra mættust augnaþlik.
„Hugsaðu vel um guðson okkar. Hann
er allt sem við eigum,” muldraði hann.
Síðan gekk hann i burtu.
Tara hafði nóg að gera við að hugsa
um John en nagandi ótti óx með henni.
Segjum svo að Daniel væri dáinn? Hvað
ef allt þetta hefði verið til einskis?
Það komu dagar sem hún var sann-
færð um að hún sæi Daniel aldrei aftur.
Hún varð þunglynd og grét óstöðvandi.
Hún gróf andlitið í höndum sér.
„Ó, guð, gefðu mér hann aftur!”
„Tara,” sagði mjög þýðleg rödd bak
við hana.
Hún hrökk við, leit i kringum sig og sá
Jefferson Smith. „Farðu!" bað hún
harmþrungin, en hann beygði sig niður
og faðmaði hana blíðlega að sér. „Tara,
þú getur ekki haldið svona áfram." Tara
hafnaði ekki huggun hans. Hann strauk
yfir hár hennar, siðan kyssti hann hana
lauslega á votar kinnarnar áður en hann
sleppti henni. „Þið John komið með mér
aftur til Skagway.”
Hann sagði henni að hann væri að
flytja aðalbækistöð sina frá Dawson, þar
sem miklar líkur væru á að auka ætti við
fjallalögregluna þar i áttatiu menn —
„sem til allrar óhamingju takmarkar
frjálsa framtakssemi,” endaði hann
mæðulega.
Það var stutt athöfn við fjöldajarðar-
förina. Prestur las stutta bæn yfir likkist-
unum.
Tara hélt þéttar um John þegar hún
minntist jarðarfarar Gabriellu dóttur
sinnar.
„Tara!” kallaði Smith til hennar. „Við
förum á morgun.”
Hún beið eftir honum.
„Jeff,” byrjaði hún, „það er eitt sem
ég verð að gera . . .”
„Daniel var ekki meðal líkanna. Ég
athugaði það,” greip hann fram i.
„Vinur þinn, Ernst, sýndi mér Ijósmynd-
ina sem hann tók."
Þegar þau nálguðust borgina var
Jefferson Smith i góðu skapi. En hann
varðfyrir áfalli.
Smith hafði verið óvefengjanlegur
stjórnandi i Skagway. Nú voru iðnaður
og verslun byrjuð að blómstra þar, með
tilkomu fyrsta hluta járnbrautarinnar til
Whitehorse. Útlit fyrir vinnu við að
byggja járnbrautina áfram jók íbúafjöld-
ann og fegurð Skagways hafði aukist
með fjöldanum. Þar sem virðingarverð-
um borgurum vegnaði vel urðu þeir i
vaxandi mæli gagnrýnir á Smith.
Það voru veggspjöld alls staðar:
ADVÖRUN!
Öllum sem ekki fara eftir settum reglum
er hér með tilkynnt að þeir skuli fara frá
Skagway strax. Þeir sem fara ekki eftir
þessari skipun verða lafarlaust teknir
fastir.
Þegar Smith las veggspjaldið varð
hann greinilega æstur. Hann reif það
niður og henti þvi í drulluna. „Ég hugsa
að ég hafi verið of lengi í burtu,” sagði
hann bitur.
Þau voru ónáðuð af hófataki bak við
þau. Það var einn af fylgismönnum
Smiths.
„Hæ, yfirmaður,” kallaði hann.
„Gott að sjá þig aftur.” Hann kom auga
áTöruogbarnið.
„Hvar er Colson marskálkur?” spurði
Smith skyndilega.
„Hann er dáinn! Hann var skotinn
hjá Fay. Maður sem vinnur við nýju
tollgötuna kom af stað slagsmálum og
Colson skarst í leikinn. Það var skotbar-
Jagi og báðir voru drepnir.”
„Það er víst betra að við fáum okkur
nýjan marskálk. Og losum okkur við
þessi fjandans veggspjöld," skipaði
Smith.
„Auðvitað, yfirmaður.” Hann reið í
burtu.
„Barnið og ég þörfnumst staðar til að
vera á,” minnti Tara Smith á.
„Auðvitað,” samþykkti hann afsak-
andi. Hálftima seinna hafði hann komið
henni fyrir í timburkofa sem var fyrir
Töru eins og lítil höll, miðað við það sem
hún hafði vanist lengi.
„Þetta er yndislegasti staður sem ég
hef komið á,” sagði hún við hann.
„Þakka þérfyrir."
Seinna komu menn Smiths með öll
þau búsáhöld sem hún gæti mögulega
þurft á að halda. Þá heyrði hún að ein-
hver var að negla fyrir utan kofann.
Veggspjald hafði verið neglt á vegg kof-
ans.
OPINBER A D VÖR UN!
Þeim sem hafa yfirtekið með valdi
borgaraleg völd er hér með tilkynnt að
öll opinber verk sem þeir taka að sér.
munu tafarlaust verða tekin fyrir af lög-
hlýðnum borgurum I Skagway. Laga- og
reglufélagið mun sjá til þess að réttvís-
inni verði framfylgt.
JEFFERSONR. SMITH.
Laga- og reglufélagið.
Sápu-Smith hafði lýst yfir striði.
„Ég er með svolítið óvænt til þín,” til-
kynnti Smith þegar hann birtist næsta
morgun með brosandi unga indíána-
konu með sér. „Þetta er Lydia — með
mjólkurbirgðir fyrir þig. Barnið hennar
dó. Hún mun gefa John mjólk og líta
eftir honum þegar þú ert ekki heima.”
Lydia kurraði af augsýnilegri gleði yfir
barninu um leið og Smith fullvissaði
Töru: „Þú getur algjörlega treyst
henni.”
„Jeff, ég held að það sé kominn tími
til að við tölum alvarlega saman,”
byrjaði Tara.
„Mín er ánægjan, mín kæra.”
Með augljósu stolti gekk hann með
henni gegnum miðbæ Skagway og stað-
næmdist við veitingahús, sem var hvítt
að utan. Ostrustofuna. Hann visaði
henni á þægilegan hægindastól og settist
siðan á móti henni þegar hann hafði
hringt bjöllunni. Þjónn birtist með
koníaksflösku og hellti tvo ríflega
skammta.
„Jeff,” byrjaði Tara titrandi röddu og
leit ofan i glasið, „ég held að timi sé
kominn til að við höfum allt á hreinu
okkar i milli. 1 fyrsta lagi vil ég að þú
vitir að ég er mjög þakklát fyrir allt en ég
vil vera hreinskilin við þig. Mér geðjast
ekki að mönnum eins og þér. Þú heldur
að úr þvi að ég kom hingað með þér þýði
það að þú eigir mig. Mér likar ekki
hvernig þú notfærir þér sakleysi fólks.”
„Aðeins tækifærissinnar geta spjarað
sig á þessum timum,” benti Smith henni
á. „Segðu mér, Tara, hefur þú ekki not-
fært þér fólk? Ég man eftir vissum fjalla-
lögregluþjóni sem þú komst í mikil vand-
ræði.”
Tara roðnaði við tilhugsunina um
hvemig hún hafði blekkt Campbell yfir-
lögregluþjón.
„Hann var smásálarlegur,” hélt Smith
áfram, „svo þetta setur þig strax í minn
flokk.”
„Ég er ekki svikari!” svaraði Tara
ónotalega og var særð af orðum hans.
Smith lék sér að glasinu. „Hvað sem
ég hef gert hef ég haldið, á þeim stað og
þeirri stundu, að það hafi verið hið
rétta.”
Augu hennar loguðu. „Þú hefur alltaf
rétt fyrir þér! Alltaf innan við ramma
Iaganna!”
„Auðvitað, Tara,” samþykkti Smith,
„einkum þegar lögin eru ekki til.”
„Og hvað með Sheep Camp! Þú
græddir á látnu fólki!”
„Ef einhver kemur og krefst áhrifa
sinna getur hann fengið þau. Og ef ég
hefði ekki komið til Sheep Camp þegar
ég kom, hver hefði þá skipulagt greftran-
irnar?” Hann horfði hvasseygur á hana.
„Ég man ekki eftir að þú hafir verið
óánægð að sjá mig heldur!”
18 Vikan 6. tbl.