Vikan - 07.02.1980, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
hverjum íburðarmiklum einkennis-
búningi.
Margar úrklippur sýndu mismunandi
feril hans og hann kom Töru á ýmsan
hátt fyrir sjónir. Hann var maður sem
hafði ferðast um allt og flækst í alls
konar framkvæmdir. Maður sem elskaði
að láta taka myndir af sér. Maður sem
núna hafði gert Yukon að konungdæmi
sínu.
Bak við þetta blíða, úrræðagóða ytra
útlit var góður heili. Smith hafði hæfi-
leika, sjón, taugar. Ef hann aðeins gæti
notað vitið, gáfur sinar, drifanda sinn
fyrir góðan málstað . . .
Smith naut þess að sýna gestrisni sína
á veglegan hátt og kvöldverðarboðinu,
sem hann var að undirbúa, var augsýni-
lega ætlað að vekja athygli. Hann tók
varla eftir komu Töru í Ostrustofuna
þennan morgun. Eins og leikstjóri, sem
var að undirbúa stóra sýningu, var hann
upptekinn við að skipa mönnum sínurn
fyrir.
Tara fann kassa á skrifborðinu sinu •
og dagblað þar sem dreginn hafði verið
hringur í kringum einn dálkinn með
bláum blýanti. Siðasta auglýsing hennar
í Skagway fréttablaðinu, þar sem hún
bað um upplýsingar um eiginmann sinn,
hafði vakið athygli Smiths, og af ein-
hverri óskýranlegri ástæðu skammaðist
Tara sin fyrir að hann hefði séð hana.
„Þú gefst aldrei upp, er það?" sagði
Smith sem birtist í dyragættinni.
„Ekki á meðan ég trúi að það sé
möguleiki á þvi að Daníel sé á lifi."
„Ef þú vilt fá mitt álit, þá ertu að eyða
tima þinum og peningum til einskis."
Hún skipti um umræðuefni. „Hvaðer
i kassanum?”
„Kjóll fyrir kvöldið. Hér er matseðill-
inn og borðkortin. Þegar þú ert búin
með þetta athugaðu þá sætaniðurröðun-
ina. Við borðum á mínútunni sjö og ég
vil engar hindranir í kvöld. Ég veit að ég
get treyst á þig.”
„Við sjáum til, Jeff Smith,” muldraði
Tara þegar dyrnar lokuðust.
Þegar Tara kom heim opnaði hún
kassann og tók upp úr honum svartan
kvöldkjól úr silkilérefti sem var mjög æs-
andi. Hún myndi aldrei fara í hann. Það
var skylda hennar að leiða ekki að sér at-
hygli gesta Smiths með svona flegnum
kjól.
Tara kom inn i borðstofuna tuttugu
minútum of seint og var i gömlu buxun-
um sinum og skyrtu.
„A, Tara,” sagði Smith bliðlega, „þú
kemur á réttum tíma.” Hann sneri sér að
tveimur gestum sinum. „Herrar mínir,
má ég kynna frú Töru Kane? Þetta er
hr. Thomas Tancrede.”
Hún brosti út að eyrum.
„Töfrandi, min kæra,” sagði Thomas
meðenskum hreimi.
„Og þetta er hr. Michael Henney,”
hélt Smith áfram, „þekktur sem „Stóri-
Mike” hjá vinum sínum.” Maðurinn
með harðgerða andlitið hneigði sig stutt-
lega.
„Þessir herramenn eru i stjórn járn-
brautarinnar." Smith horfði beint i
augun á Töru.
Svo að i kvöld ætlaði Smith sér að
eignast hluta i járnbrautinni í Hvíta-
skarði og Yukon!
„Guð minn góður, Jeff,” sagði Tara
illgirnislega, „ef ég hefði vitað að þetta
væri svona mikilvægt tækifæri, þá hefði
ég klætt mig betur.”
Smith deplaði ekki auga. „Frú Kane
er ekta brautryðjandakona,” sagði hann
gestum sínum. „Hún þekkir betur til
hundahópa en veislusala.” Hann brosti
kuldalega til Töru.
Meðan á máltíðinni stóð hélt Tara
uppi fjörlegum samræðum og hindraði
Smith i að ræða viðskipti. Hann var
aftur á móti mjög kurteis, skemmtilegur
og mjög rólegur, en hann horfði á Töru
eins og ránfugl. Þegar kom að koníakinu
bjóst Tara til að fara. „Nei, Tara,” sagði
Smith ákveðinn. „Þú þekkir þetta land-
svæði. Ég vil að þú verðir kyrr.”
Það var talað um stjórnmál, síðan
ræskti hr. Thomas sig. „Eigum við ekki
að tala um viðskipti? Fólk segir að þú
hafir áhuga á járnbrautinni okkar.”
„Það er rétt,” sagði Smith. „Ég þekki
þegar um góða fjárfestingu er að ræða.”
„Hvert er tilboð þitt, Smith?” spurði
Henney stuttlega.
Smith stóð stuggur af hve þeir töluðu
hreint út, en tók til máls: „Draumur
minn er að gera þetta landsvæði að stóru
landi, auðugu landi. I.ykillinn að þvi er
járnbrautin.”
„Jæja?” greip Stóri-Mike fram í
áhugalaus.
„Málið er það, hr. Henney, ég myndi
vilja að við yrðum allir félagar.”
Hr. Thomas andvarpaði. „Hr. Smith,
við erum enskt-kanadiskt félag. Og ég
held að við viljum i raun og veru ekki að
Ameríkani blandi sér í málið.”
„Gleymið þið ekki að járnbrautin
ykkar byrjar á amerískri grund?” spurði
Smith bliðlega.
„Og gleymir þú því ekki, hr„ að
Kanada fær þann rétt til flutninga sem
það þarfnast?” sagði Henney hvassyrtur.
„Við erum allir kaupsýslumenn,”
sagði Smith. „Ég veit þið hafið fjármagn
en meiri peningar gætu komið sér vel.”
„Kannski,” hreytti Henney út úr sér.
„En við viljum ekki hafa þig með,
Smith. Við viljum ekkert af þér vita.”
„Svo ykkur finnst mínir peningar ekki
nógu góðir,” sagði Smith mjög lágri
röddu. Varir hans voru eins og mjótt
strik. „En munið að þið þarfnist birgða,
manna og hesta til að byggja járn-
brautina. Þið hafið ekkert af þessu.”
„Þar hefurðu rétt fyrir þér, Smith,”
sagði Henney, „það eru skip á leiðinni til
Skagway með allt sem við þörfnumst.”
„Ég hef sérstök áhrif við ströndina.
Menn þar hlusta á mig,” sagði Smith
rólega. „Ég leyfi mér að segja það,
herrar mínir, að ef ég fæ ekki hlut í járn-
brautinni ykkar gæti verið að þeir sam-
þykktu ekki að afferma skip ykkar.”
Henney stóð upp. „Hlustaðu, nú,
Smith,” hreytti hann út úr sér. „Ef þú
reynir að hindra okkur fáum við herfylki
bandarískra fótgönguliða til Skagway á
augabragði.” Hann leit á hr. Thomas.
„Förum.”
Englendingarnir stóðu upp og
hneigðu sig fyrir Töru. „Við rötum til
dyra,” sagði hann og kinkaði kolli til
Smiths. „Þakka þér fyrir mjög skemmti-
legt kvöld.”
Um stund voru Tara og Smith þögul.
„Jæja?” spurði hún að lokum.
„Ég skal fara þangað. Ég skal koma
mínu fram. Hvað finnst þér, Tara?”
„Skiptir máli hvað mér finnst?” spurði
hún.
„Já, það gerir það. Mjög miklu.”
Hún horfði í augu hans og hún vissi
að það var kominn timi til að vera vinur
hans, jafningi hans.
„Hvað ertu að hugsa um, Tara?”
spurði Smith.
„Ég var að velta því fyrir mér hvort ég
gæti hjálpað þér.”
„Hvað með kvöldið í kvöld?” sagði
hann ásakandi. „Hvers vegna í andskot-
anum hjálpaðir þú mér þá ekki?”
„Jeff, ég vil ekki vera skrautbrúða. Ég
vildi ekki klæðast kjólnum af því þú
vildir að ég væri falleg dúkka og gæfi frá
mér réttu hljóðin. Það er ekki ég. Hvað
sem öðru líður ákváðu þeir sig áður en
þeir komu hingað.”
Hann starði á hana augnablik síðan
kinkaði hann kolli. „Allt í lagi, við
eigum margt sameiginlegt. Ef þú vilt að
ég tali, þá tala ég. En þú verður lika að
hjálpa mér.” Hann sagði henni frá
ýmsum áformum sínum til að tryggja
umsjón með járnbrautinni. Áhyggjur
Töru fóru vaxandi. Ef Smith fengi ekki
sitt fram friðsamíega, þá myndi hann ná
því með valdi. Skagway myndi loga í
ófriði og þar yrðu blóðsúthellingar.
„Valdbeiting hefur aldrei ráðið fram
úr neinu,” sagði Tara mjög blíðlega.
„Hvaða valkosti hef ég?”
„Að láta undan.”
Smith kastaði höfðinu aftur og hló
háðslega. „Ertu vitlaus?”
„Jeff, ef þú ert að hugsa alvarlega um
að ná stjórnmálalegum árangri er það
eina leið þín. Þú verður að sanna að þú
viljir það besta fyrir Skagway, ekki
aðeins það besta fyrir Sápu-Smith! Ef þú
leyfir að járnþrautarlagningunni verði
haldið áfram, án þess að berjast, sýnir
það öllum hvers konar maður þú ert í
raun og veru. Þú eignast traust þeirra.
Þeir munu líta á þig sem mann sem er
þess virði að kjósa, mann sem er
samþoðinn virðingu þeirra, kannski
landstjóri. Ef þú kemur með byssumenn,
eyðileggur borgina, eyðileggur afkomu
þeirra með bardögum á götunum,
muntu verða hataður og fyrirlitinn.”
Tara kraup á kné við hliðina á stólnum.
„Jeff, þú myndir ekki vilja það, er það?”
Hann leit niður á hana og andvarpaði.
„Það er orðið framorðið. Segjum að
þetta hafi verið viðburðaríkur dagur.”
„Frú Kane!” Hr. Thomas Tancrede
stoppaði Töru fyrir utan Ostrustofuna
næsta morgun. „Mig langar að tala
aðeins við þig,” sagði hann. „Hótelið
mitt er frekar nálægt.”
Hún fór treglega með honum og
settist á brúnina á hægindastól í lúxus-
herbergi Tancredes.
„Nú, frú Kane,” byrjaði hann „segðu
mér frá eiginmanni þínum.”
„Eiginmanni minum? Af hverju?”
spurði hún og hrökk við.
„Af þvi aðþú ert mjög aðlaðandi kona
og mig langar til að hjálpa þér að finna
hann. Ég sá auglýsinguna þína í dag-
blaðinu.”
„En hvernig getur þú hjálpað mér?”
„Eftir þvi sem járnbrautinni miðar get
ég haft augun opin, ef þú vilt.”
„Hr. Thomas, ég get ekki þakkað þér
nógu vel. Ég myndi gefa hvað sem er til
að fá einhverjar fréttir,” sagði Tara
þakklát.
„Það verður ánægja min, frú Kane.”
Hann ræskti sig. „Er hr. Smith vinur
eiginmanns þíns?”
„Nei,” sagði Tara. „Hann er aðeins
vinur sem ég vinn fyrir.”
„Og með leyfi, hvað gerir þú
nákvæmlega fyrir hann?”
„Ég sé ekki að það komi þér við, hr.
Thomas.” Rödd Töru var kuldaleg. „Ég
held að það sé tími til kominn að ég
fari.”
„Frú, ég vona aðég hafi ekki móðgað
þig,” greip hr. Thomas fram í. „Áhugi
minn á Smith er aðeins embættislegur.
Ég spyr þig aðeins um hann vegna löng-
unar hans til að taka þátt í áformum
okkar um járnbrautina.”
„Hvað er það sem þú vilt fá að vita,
hr. Thomas?” spurði Tara afdráttar-
laust.
„Áform hr. Smiths.”
20 Vikan 6. tbl.