Vikan - 07.02.1980, Blaðsíða 21

„Ef þú hefur svona mikinn áhuga,
hvers vegna spyrðu hann þá ekki beint?”
„Vegna þess að ég held að hr. Smith
myndi ekki segja allan sannleikann. Þú
ert aðstoðarmaður hans og væri ekki
betra að biðja þig að hjálpa mér? Ég
myndi líka bjóða þér litla fjárhæð fyrir
þessa hjálp.”
„Svo þú ætlast til að ég segi þér frá
áformum hans?”
„Kæra frú Kane, það er nákvæmlega
eins og þú segir,” svaraði Tancrede.
Tara stóð upp. „Þér til upplýsingar,
hr., þá veit ég ekkert um fyrirætlanir hr.
Smiths og þótt ég vissi um þær myndi ég
ekkert segja þér. Tryggð mín er ekki til
sölu!" Hún horfði ögrandi á hann.
„Ég skal segja joér eitt, hr. Thomas.
Ég hef trú á hr. Smith og draumi hans
um þetta landsvæði og hef helvíti miklu
meira álit á honum en ég hef á þér. Hr.
Smith hefur marga galla, en ólíkt þér er
honum sama þó hendur hans verði
skitugar.” Hún stormaði út og hjarta
hennar sló æðislega.
1 setustofunni heyrði Tara mann sem
hún þekkti spyrja um hr. Thomas. Þetta
var Clancy, maðurinn sem Smith treysti
á til að koma á verkfalli við ströndina ef
það yrði nauðsynlegt! Gat verið að hann
væri að vinna fyrir hr. Thomas?
Tara valdi rétt augnablik til að segja
Smith frá því að farið væri á bak við
hann og sagði siðan án formála: „Hr.
Thomas Tancrede gerði mér tilboð.”
Hann tók vindilinn út úr munninum.
„Haltu áfram.”
„Hann vill borga mér fyrir að njósna
um þig,”sagði Tara.
Hann sat alveg kyrr eitt augnablik.
Síðan skellihló hann. „Ég vona að þú
hafir tekið því!”
„Þú meinar að ég hefði átt að selja
Þig?”
Hann hló aftur. „Þótt þú hefðir tekið
við peningum náungans þýðir það ekki
að þú þurfir að vinna fyrir jseirn!” Smith
hristi höfuðið. „Tara, þú ert of heiðar-
leg!”
„Hann lofaði einnig að hjálpa mér að
finna Daniel meðan á byggingu járn-
brautarinnarstæði.”
Smith flautaði lágt. „Hann veit
hvernig hann á að koma sér áfram, jtað
segi ég satt." Hann horfði gaumgæfilega
á hana. „Það er eitthvað fleira, er það
ekki?”
Hún kinkaði kolli. „Ég sá Clancy
þar.”
Smith varð allt í einu á varðbergi.
„Þetta útskýrir margt. Það lítur út fyrir
að Clancy vinur okkar hafi verið
keyptur.” Hann horfði þögull út um
gluggann. „Allt i lagi,” sagði hann að
lokum. „Við stöðvum þá ekki við strönd-
ina. Þeir geta fengið járnbrautina sína.
En ég mun fá það sem ég vil. . . um
siðir.” Hann drap í vindlinum og kom til
hennar, setti hendurnar á axlir hennar
og horfði fast í augu hennar.
„Ó, Jeff, ég vil ekki að þú verðir
drepinn,” hvislaði Tara.
Hann kyssti hana — snögg, innileg
faðmlög. Svo brosti hann. „Ef ég fer
ekki gætilega þá lætur þú mig kerina á
því!”
„Frú Kane?” spurði maður við dyrnar
á kofanum hennar. Tara horfði hæðnis-
lega á hann. „Ég er Edward Cahill.
Sérstakur sendimaður frá Seattle."
„Jæja, hr. Cahill.” Tara leit snöggvast
á ungt freknótt andlitið. „Hvað er um að
vera?”
„Ég er hingað kominn til að fást við
nokkrar rannsóknir og mig langar til að
spyrja þig nokkurra spurninga. Við
höfum heyrt alls konar sögur um hr.
Smith...”
„Ég held, hr. Cahill,” sagði Tara, „að
viljir þú fá að vita eitthvað um hr. Smith
joá sé aðeins einn maður sem getur
hjálpað þér — hr. Smith.”
„Hefur gengið orðrómur um að leið-
angur fjallalögreglumanna fari fram hjá
Skagway?” hélt hann þrákelknislega
áfram.
„Ég hef ekki hugmynd um hvað þú
ert að tala um,” svaraði Tara.
Cahill lyfti hattinum kurteislega og
ráfaði brosandi i burtu.
Þegar Tara kom á skrifstofuna nokkr-
um dögum seinna snarstoppaði hún.
Dyrnar höfðu verið brotnar upp. lnni
var allt á ringulreið. Skúffur höfðu verið
dregnar út, verkfærakassi úr blikki hafði
verið opnaður, bréf voru út um allt gólf,
skjalamöppur voru opnar. En ekkert var
horfið að því er virtist. Hún var að raða
bréfunum aftur upp á hillu þegar Smith
birtist i dyrunum.
„Hvað í helvíti,” byrjaði hann og leit í
kringum sig. „Er allt i lagi með þig?”
„Einhver braust inn,” sagði Tara. „Ég
held að engu hafi verið stolið.” Hún
bætti tortryggnislega við: „Veistu hvað
þeir vildu?”
Hann leit sakleysislega á hana.
„Hvernig ætti ég að vita það, elskan?”
Hann hikaði án þess að hún tæki eftir
þvi. „Tóku þeir einhverja pappira?”
„Ég held ekki.” Hann virtist ánægður.
Hann lék þetta svo tilfallandi að hún
fékk það á tilfinninguna að kannski vissi
hún ekki allt. Ert eftir þetta var
vopnaður maður á verði fyrir utan skrif-
stofuna dag og nótt.
„Aðeins varúðarráðstafanir,”
útskýrði Smith. „Þú yrði undrandi ef þú
vissir hve margir óþokkareru í bænum!”
„Jeff, við hvað ertu hræddur?”
„Ekkert, ekkert. Mér líkar bara ekki
LabbaKutarnír Bud Biake
6. tbl. Vikan 21