Vikan - 07.02.1980, Blaðsíða 23

Töru var nú nóg boðið. „Farið út,
báðir tveir! Farið og berjist um þetta
annars staðar — ekki á heimili mínu!”
Það varð löng þögn, síðan ræskti
Smith sig. „Mér finnst að við ættum að
biðja gestgjafa okkar afsökunar. Ef þú
værir ekki vinur frú Kane mundi ég tæta
þig í sundur, lim fyrir lim. Þú að giftast
henni, vernda hana? Síðast þegar hún
fór með þér kom hún ein til baka, hálf-
vitlaus og ákærð fyrir morð. Þegar hún
staulaðist inn á krána mína langaði mig til
aðdrepa þig.”
Tara var undrandi. Hún vissi ekki að
Smith hefði verið þar. Alltaf þegar hún
átti í vandræðum kom hann og hjálpaði
henni út úr þeim. Allt í einu skammaðist
hún sín fyrir vanþakklæti sitt.
Smith tók hönd hennar. „Tara, mér
þykir þetta leitt. Ég hafði ekki hugmynd
um að hann —” Hann þagnaði og starði
á hringinn sem hún var með.
„Þetta er hringur Daníels,” útskýrði
hún. „Ernst kom með hann frá Circle
City. Þeir fundu hann á látnum manni,
en það var ekki Daníel.”
„Hvaðkom fyrir?”
„Ég veit það ekki.” Hann sleppti
hendinni og hún snerti hringinn. „Eitt er
vist, Jeff,” sagði hún vingjarnlega. „Ég
er nú þegargift.”
Hann brosti út í annað munnvikið og
fórsíðan. Tara leit á Ernst.
„Ég er á förum,” sagði hann. „Viltu
ekki koma með mér?” Tara hristi
höfuðið. Rödd hans skalf. „Farðu gæti-
lega, elsku Tara.”
Smith var kominn á skrifstofuna
þegar Tara kom næsta dag. „Ég hef
beðið eftir þér!” Hann greip um axlir
hennar. „Þú ert mér mjög mikilvæg og
þessi skrípakall gerði mér það ljóst.
Tara, ég þarfnast þín.”
Siðan kyssti hann hana. Tara barðist
ekki á móti. Hún lokaði augunum og
hafði unað af heitum faðmlögum hans.
Það var bankað á dyrnar. Smith lét sem
hann heyrði þaðekki, en Tara losaði sig.
„Fyrirgefðu, stjóri,” sagði barþjónn-
inn. „Ég hélt að þú vildir vita að þeir eru
að afferma skip.”
„Hvaða farmur er það, Jeff?” spurði
Tara forvitin. „Þú hverfur dögum
saman. Leyndardómsfullir farmar
koma. Það er brotist inn í skrifstofuna
þína. Hvað er á seyði?”
Hann hikaði síðan yppti hann öxlum.
„Ég er að þjálfa menn mína til að verða
hermenn — fyrsta hersveitin, þjóðverðir
Alaska. Ég er yfirhershöfðinginn svo ég
verð að eyða tima mínum með þeim. Og
þessir farmar eru bara birgðir.”
„Vopn?” Rödd hennar var lág.
Hann deplaði ekki einu sinni auga.
„Auðvitað.”
„En þetta er ólöglegt. Það er ólöglegt
að skrá málaliða í herinn til einkaafnota
í nafni Bandarikjanna!”
Smith glotti. „Hlustaðu nú á. Þingið
hefur heimilað tafarlausa skráningu
sjálfboðaliða vegna stríðsins við Spán.
Ég er aðeins að gera skyldu mína!”
Hann otaði að henni blaði sem var
undirritað af hermálaráðherra. Þar var
Smith þakkað fyrir boð hans að mynda
her sjálfboðaliða og föðurlandsást hans
lofuð. Jafnframt var hann fullvissaður
um að landsherinn væri fullnægjandi og
hjálpar hans væri ekki þörf.
Tara var ekki sannfærð þó hún léti
ekki á því bera. Það var lika annað sem
bagaði hana. Viðbrögð hennar við kossi
Smiths höfðu skelft hana. Auðvitað
hafði hún ekki gleymt að hún var gift.
Rugluð af tilfinningum sínum vissi hún
aðeins að hún varð að finna eiginmann
sinn.
Hún notaði allan sinn tíma til að
halda leitinni áfram. Kvöld eitt eftir
árangurslausa fyrirspurn beið hennar
bréf frá Hart.
Elsku Tara min!
Þegar þú lest þetta verð ég á leiðinni
til San Francisco. En ég vil að þú vitir að
ást min til þín lifir enn. Ég mun næst
fara til Chicago og New York og ég mun
alltaf segja þýska ræðismanninum frá
þvi hvar ég er. Auf wiedersehen.
Ernst.
Sumarkomunni fylgdi ný innrás
vongóðra gullleitarmanna í Skagway.
Eldri ibúar Klondike litu á þá með fyrir-
litningu.
Skagway stækkaði til að þjóna nýja
aðkomufólkinu. Fleiri gistihús og búðir
risu upp. Dagblaðið á staðnum auglýsti
meira að segja þjónustu gullleitarmanna
sem voru hættir, til að leiðbeina
græningjunum.
Milli þess sem Smith æfði menn sína
og hvarf í ferðalög hafði hann annað að
hugsa um.
„Þessi fjórði júlí verður sá mesti og
besti sjálfstæðisdagur sem Alaska hefur
nokkurn tíma séð,” tilkynnti hann.
„Griðarmikil skemmtun, fánar á hverri
byggingu, herflokkar og skrúðganga. Þá
afhjúpum við landvarnarliðið. Stjórn-
málamönnunum er skitsama um Skag-
way og Alaska svo ég ætla að flagga svo
hátt að þeir sjái það í Washington.”
„Jeff,” sagði Tara lágri röddu,
„skilurðu ekki að þú kemst bara upp
með þetta af því þetta er svo afskekkt?
Þetta eru síðustu landamærin. Þegar
búið verður að koma á lögum og reglu
munt þú lenda í vandræðum.”
Hann kinkaði kolli. „Ég geri inér
grein fyrir því en mér líka áskoranir!”
Smith var ólátabelgur. En hann var
heiðarlegur þegar um var að ræða
óheiðarleika, ólíkt bandarisku stjórn-
málamönnunum sem Tara las um í dag-
blöðunum. Alaska fékk lúalega með-
ferð. Það voru uppi tillögur um að leggja
skatta á gistihús í Skagway, krár, hvert
fet af járnbraut, hverja únsu af gulli.
Skattlagt fyrir hvað? Engan sima eða
póst. Ekkert eftirlit með hvort lögum
væri fylgt.
Næsta tilraun Töru til að fá upplýs-
ingar um Daníel var ferð til Dyea sem
nú var orðin blómleg borg. Það var
möguleiki að hann hefði fengið venju-
lega vinnu þar. En langur og árangurs-
laus dagur gerði hana þreytta og dapra.
Þegar hún nartaði i matinn á rólegum
matstað spurði maður með kunnuglegt
andlit hana kurteislega hvort hann
mætti setjast hjá henni. Cahill. blaða-
maðurinn sem hún hafði áður sent í
burtu. Of uppgefin til að mótmæla
kinkaði hún kolli.
„Þú verður að hjálpa okkur, frú
Kane,” sagði hann afdráttarlaust.
„Okkur grunar að ráðagerð Smiths sé sú
að taka Skagway með valdi. Hann vill
hafa umsjón með gullinu sem kemur úr
Klondike.” ■
Framhald í nœsta blaði.
BINNI & PINNI
6. tbl. Vikan 23