Vikan - 07.02.1980, Qupperneq 28

Sakamál
HVERS VEGNA
VARÐ
CHRISTIAN
AÐ DEYJA?
22 ára gamall Frakki var dæmdur til dauða og
fallöxin gerði hann höfðinu styttri. Nú er því
haldið fram að þetta hafi verið dómsmorð. Ný
kvikmynd, sem talin er sanna það, hefur komið
öllu Frakklandi á annan endann.
Hann sefur rólt í klefanum sínum.
Þetta er síðasta nóttin í lífi hans. En
hann veit það ekki. Er dagur rennur
koma tveir verðir inn i klefann. Þeir
grípa harkalega urn handleggi og fætur
hins sofandi manns. Hann á engan kost
á að verja sig — getur bara grátið og
haldið fram sakleysi sinu. En það hefur
hann lika gert mánuðum saman.
Hann hoitir C'hristian Ranucci.
Verðirnir leiða hann að trépalli og láta
hann setjast á stól. Meðan hann nýtur
siðasta vindlingsins klippa þeir kragann
af náttfötunum hans til að betur gangi
að höggva af honum höfuðið. Svo leiða
þeir Christian að fallöxinni. Hann litur i
kringum sig i hinsta sinn með tárin í
augunum.
Þetta er lokaatriðið i nýrri kvikmynd
sem hefur valdið meiri ólgu í Frakklandi
en flestar aðrar kvikmyndir. Hún lýsir
endalokum sölumannsins Christians
Ranucci frá Nizza sem var hálshöggvinn
I ríkisfangeLsinu í Marseille 28. júlí 1976
klukkan 4.13. Hann var tekinn af lifi
vegna morðsins á 8 ára gantalli telpu.
Maria-Dolores Ranibla, hún hat'ði verið
stungin 15 hnífsstungum og höfuð
kúpan mölbrotin með steinum. Þar með
þótti frönskum yfirvöldum sem
réttlætinu hefði verið fullnægt.
Og svo virtist vera þar til leikstjórinn
Michcl Drach frumsýndi mynd sina.
Rauðu peysuna. Hún lýsir atburðum allt
frá því að Maria-Dolores er myrt og þar
til fallöxin gerir Christian höfðinu
styttri. Hún fylgir til minnstu smáatriða
ömurlegum mistökum lögreglunnar.
Hvernig meðalmennskan einkennir allar
rannsóknir. Hún færir sönnur á hvernig
rétturinn lét sig vissar skýrslur lögregl-
unnar engu skipta.
T.d. tók enginn tillit til rauðu
peysunnar sem myndin sækir nafn sitt
til. Þó höfðu þeir sem urðu vitni að þvi
að maður nokkur lokkaði Dolores upp i
bil til sin lýst þvi yfir að hann hefði verið
i rauðri peysu. Og móðir Christians hélt
þvi fram aðsonur hennar hefði aldrei átt
rauða pcysu. Það vakti heldur cngan
áhuga hjá dómara eða lögreglu að
peýsan rauða. scm fannst á morð-
staðnum. var nokkrum númerum of stór
á Christian. Og þeir tóku heldur ekkert
tillit til framburðar vina Christians sem
báru þess vitni að hann hefði notið
vinsælda hjá stúlkum og ekki átt í
neinum vandræðum með kynlif sitt. Í
fari hans var ekkert sent benti til þess að
Kvikmynd og raunveruleiki: Serge
Aredikia i hlutverki Christians 1979 á
leið til aftöku. Christian Ranucci 1976 á
lciö til klefa sins nokkrum mánuðum
fyrir aftökuna.
hann tæki sig til einn góðan veðurdag og
fremdi kynferðisglæp á 8 ára telpu.
En hvers vegna játaði Christian á sig
verknaðinn til að byrja rneð? Draclt
sýnir i mynd sinni hvernig honum var
misþyrmt af lögreglunni. bæði andlega
og likamlega. þar til ástand hans varð
þannig að hann hefði játað á sig hvað
sem var til að fá frið.
Samkvæmt kenningum Drachs
vantaði lögregluna sökudólg. Morðið
hafði valdið mikilli ólgu meðal þjóðar
innar. Þau blöð sem hafa lífsviöurværi
sitt af þvi að fóðra fjöldann á æsi-
fregnum skoruðu á hana að bregðast
fljótt við og upplýsa málið. Þessir fjöl-
miðlar heimtuðu höfuðChristians.
Þeir fengu það — með aðstoð Valéry
Giscard d’Estaing. Eorsetinn neitaði að
skrifa undir náðunarbeiðni frá
lögfræðingi Christians. Og þvi ekki?
Þegar á allt er litið voru 84% frönsku
þjóðarinnar fylgjandi aftöku hans. Og
þvi skyldi forsetinn minnast gamallar
fullyrðingar með svo mörg prósent af
þjóðarvilja að baki sér: Ég hef hina
mestu óbeit á dauðarefsingu.
Mynd Drachs hefur skipt þjóðinni í
tvo hópa. Þá áhorfendur sem yfirgefa
kvikmyndahúsið náfölir i framan og
trúa því að þarna hafi farið fram aftaka
á saklausum manni. Og hina sem trúa
statt og stöðugt á rétta ákvörðun yfir-
valda og álíta myndina illgirni af hálfu
leikstjórans. Til siðarnefnda hópsiní
teljast þeir sem ollu svo miklum
skemmdarverkum i þeim þremur
kvikmyndahúsum sem tóku myndina
til sýningar i Marseille að hætta varð
sýningum á henni.
Myndin var þó ekki opinberlega
bönnuð nema i 7 bæjum í Suður
Frakklandi. Bæjarstjórar óttuðust að til
uppþota kæmi ef hún yrði sýnd. Samtök
lögreglumanna mótmæltu sýningum á
Rauðu peysunni og kröfðust þess að öll
þau atriði er varpað gætu rýrð á störf
lögreglunnar yrðu klippt úr henni. En
atriði sem að lokum voru klippt snertu
aðeins einkalif fjölskyldu hinnar myrtu
telpu. Þvi að úrskurður dómarans.
Simone Rozes. féll á þá lund að þó að
Drach ýkti á ýmsum stöðum mjög
viðbrögð lögreglu og dómsyfirvalda i
myndinni þá væri samt engin ástæða til
að banna hana.
28 Vikanfc. tbl.